Χριστούγεννα, Πρωτούγεννα, πρώτη γιορτή του χρόνου / Για βγάτε, διέτε, µάθετε πως ο Χριστός γεννιέται / Γεννιέται κι ανατρέφεται στο µέλι και στο γάλα / Το µέλι τρων οι άρχοντες, το γάλα οι αφεντάδες / Και το µελισσοβότανο το λούζονται οι κυράδες / Κυρά καµαροτράχηλη, κυρά γαϊτανοφρύδα / Κυρά µου όταν στολίζεσαι και πας στην εκκλησιά σου / Κάνεις τον ήλιο πρόσωπο και το φεγγάρι αγκάλη / Και τον καθάριο Αυγερινό τον κάνεις δαχτυλίδι. * Θα έρθουν τα παιδιά να µου πουν τα κάλαντα εφέτος; Κανονικά, πρέπει να έρθουν περισσότερα από πέρυσι, µια που η κρίση έχει επηρεάσει χαρτζιλίκια και µποναµάδες και τα παιδιά πρέπει να τα αναζητήσουν έξω από την οικογενειακή εστία. Τα έχω γλυκάνει άλλωστε τις προηγούµενες χρονιές µε εικοσάρικα και δεκάρικα, δεν µπορεί να µε ξεχάσουν – εφέτος όµως δεν υπάρχει περιθώριο για γενναιοδωρίες: ένα ευρώ ανά κεφάλι παιδιού για κάθε κοµπανία που θα έρχεται. Αντε δύο, αν δεν βιάζονται και τα πουν από την αρχή ως το τέλος, χωρίς συντοµεύσεις και περικοπές. Και από πέντε αν µου πουν τα αγαπηµένα µου «Χριστούγεννα, Πρωτούγεννα» αντί για το κλασικό «Καλήν ηµέραν άρχοντες».
* Θυµάµαι τα πρώτα κάλαντα που είπα, ηµερολόγιό µου· χαράµατα είχαµε ξεκινήσει να µην ακούµε «µας τα είπαν άλλοι» από τις νοικοκυρές. Μετά πήγαµε περήφανοι να δείξουµε στα άλλα παιδιά τα κέρδη µας – ακόµη και χαρτονοµίσµατα είχαµε, 2-3 δεκάρικα κοκκινωπά, θυµάµαι. Εκείνα τα παλιά χρόνια η δραχµή είχε µεγαλύτερη αγοραστική δύναµη από το σηµερινό ευρώ – κάτι που θα επαναληφθεί 5-6 χρόνια µετά την αποχώρησή µας από την ευρωζώνη, όταν θα κόψουν τρία µηδενικά από το νόµισµα, όπως και τότε.
«Παίζουµε στριµωξίδι;» είπε ο Σάκης Νέρουλας που ήταν 4-5 χρόνια µεγαλύτερος αλλά δεν είχε κερδίσει από τα κάλαντα όσα εµείς. Μπορεί να το λέγαν και αλλιώς το παιχνίδι, δεν θυµάµαι, αλλά αυτό που γινόταν ήταν να καθόµαστε µε την πλάτη στην πόρτα αποθήκης, ο ένας πλάι στον άλλον, και να σπρώχνουµε µε τον ώµο τον πλαϊνό, µε στόχο ο πρώτος, αυτός που ήταν στην άκρη της σειράς ακουµπώντας στην κολόνα της πόρτας, να πεταχτεί έξω από την πίεση που του ασκούσαµε και να πάει ντροπιασµένος στην τελευταία θέση, να σπρώχνει από εκεί µε όλους τους άλλους ώσπου να καταφέρει να φθάσει σιγά-σιγά στην πρώτη και να αντισταθεί καλύτερα από την προηγούµενη φορά.
Ο Νέρουλας στάθηκε δίπλα µου, «εγώ δεν θα σε σπρώχνω όταν φθάσεις µπροστά· θα κρατάω αντίσταση στους άλλους και δεν θα µπορούν να σε πετάξουν» µου ψιθύρισε. «Θα µου δώσεις ένα πενηνταράκι στο τέλος – και βάλε τα δεκάρικα στο τσεπάκι του σακακιού, να µη σου πέσουν». Ετσι και έγινε, χάρη στη ζαβολιά του Σάκη έµεινα περισσότερο απ’ οποιοδήποτε άλλον στην πρώτη θέση και όλοι µε θαύµαζαν που άντεξα τόσο, και ας ήµουν µόνο στην πρώτη ∆ηµοτικού.
Πήγα να του δώσω το πενηνταράκι, «δεν το θέλω, αστεία το έλεγα» µου είπε και έφυγε γιατί είχε θέληµα να κάνει. ∆εν πέρασε ώρα πολλή, διαπίστωσα ότι τα δεκάρικα είχαν κάνει φτερά από το τσεπάκι. Εψαξα απελπισµένα, πουθενά, «ο Νέρουλας τα πήρε, στο στριµωξίδι» συµφώνησαν όλοι. Πήγαµε, τον βρήκαµε, «ψάξτε µε» ήταν η απάντηση, δεν βρέθηκε τίποτε πάνω του· το λαϊκό δικαστήριο δεν πείστηκε αλλά δεν έκανε και τίποτε. Ηταν µεγαλύτερος, µεγαλόσωµος και χειροδύναµος ο Νέρουλας. Αποφάσισα να παίξω στριφτό, να κερδίσω τα χαµένα – παιχνίδι των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, να δοκιµάσεις την τύχη σου και την τέχνη σου: ρίχνει δύο κέρµατα στον αέρα η «µάνα», αν έρθουν «κορόνα» και τα δύο µαζεύει όλα τα λεφτά που έχουν παίξει οι παίκτες γύρω-γύρω, αν έρθουν «γράµµατα» τους δίνει ό,τι έχουν στοιχηµατίσει, αν έρθει το ένα κέρµα «κορόνα» και το άλλο «γράµµατα», ξαναρίχνει τα κέρµατα.
Η τέχνη στο παιχνίδι είναι, όπως βάζεις τα δύο κέρµατα στην παλάµη ή στα δάχτυλα, και πρέπει να είναι το ένα «κορόνα» και το άλλο «γράµµατα», να τα ρίξεις έτσι ώστε η «κορόνα» να µην πάρει στροφές και να πέσει όπως την έβαλες, άρα να έχεις σίγουρη τη µία κορόνα – αυτή την τέχνη εγώ δεν την είχα µάθει ακόµη, έχασα και τα υπόλοιπα κέρµατα, δεν µου έµεινε δεκάρα από τα πρώτα χρήµατα που κέρδισα στη ζωή µου. Από τότε προσπαθώ σε όλη µου τη ζωή να τα ξανακερδίσω, ηµερολόγιό µου. Ματαίως…
* Με το στριφτό είχα µεγαλύτερη περιπέτεια ένα-δύο χρόνια µετά, Χριστούγεννα – Πρωτοχρονιά πάλι, όταν άδειασα (µε µαχαίρι, από τη στενή σχισµή) τον κουµπαρά της οικονόµας µεγάλης αδελφής µου και πήγα να αγοράσω µε τους µποναµάδες της καραµέλες βουτύρου και µπισκότα «Παπαδοπούλου» µε σοκολάτα – τα µελοµακάρονα τα είχαµε τζάµπα στο σπίτι. ∆οκίµασα ξανά την τύχη µου στο στριφτό, τα έχασα όλα, και ήσαν πολλά, κάποιος κατάλαβε ότι δεν ήταν δικά µου, µε κάρφωσε στην αδελφή µου. Και καταντροπιάστηκα το βράδυ µπροστά σε όλη την οικογένεια όταν ο πατέρας έσπασε τον κουµπαρά και επιβεβαιώθηκε η κλοπή µου. Από τότε προσπαθώ να γίνω πλούσιος χωρίς να κλέψω. Ματαίως…
Τα λεφτά µου όλα όµως θα τα δώσω σε όποια οµάδα µού τραγουδήσει την παραλλαγή του Καλοµοίρη στα αγαπηµένα µου κάλαντα, που µετά τις τέσσερις πρώτες περίπου ίδιες στροφές έχουν ως εξής:
Κυρά ψηλή, κυρά λιγνή, κυρά καµαροφρύδα, / κυρά µου τον υγιόκα σου και τον πρωτότοκό σου / για λούστονε και χτένιστον και στείλ’ τον στο σχολειό του / να τόνε δείρει ο δάσκαλος µε τριά κλωνάρια µόσκο. / Και να του σκούξουν τα παιδιά: Μωρέ µοσκοδαρµένε, / µωρέ και πούν’ τα γράµµατα, µωρέ και πούν’ ο νους σου; / Τα γράµµατα είναι στο σχολειό κι ο νους µου στις κοπέλες / εδώ πέρα κι αντίπερα, πέρα στη µαυροµάτα / που ‘χει τα µάτια σαν ελιές, τα φρύδια σα γαϊτάνι. / Και του κοράκου το φτερό το ‘χει καµαροφρύδι. (www.youtube.com/ watch?v=o8UsKa6_Bho). Μοσκοδαρµένος… καταπληκτική έννοια. Πάντα ήθελα να είµαι µοσκοδαρµένος, όλος µου ο µαζοχισµός έχει συµπυκνωθεί στο να µε δέρνουν µε τρία κλωνάρια µόσχου – έστω και µε βασιλικό ή ζουµπούλια, αν δεν βρίσκεται πρόχειρος µόσχος. Μοσκοδαρµένος, στο σχολειό, αλλά µε τον νου στις κοπέλες. Πώς να περιοριστείς στα γράµµατα και στους αριθµούς όταν υπάρχουν κοπέλες; Οχι σαν τον Αϊ-Βασίλη που τον καλούν «κάτσε να φας, κάτσε να πιεις, κάτσε να τραγουδήσεις» και δηλώνει «εγώ γράµµατα εµάθαινα, τραγούδια δεν ηξεύρω» – µεγάλος σπασίκλας.
Θα έρθουν να µου πουν τα κάλαντα, σίγουρα. Παιδιά που στο σπί τι τους µιλάνε άλλη γλώσσα – µόνο µεταναστευτάκια ήρθαν πέρυσι. Είναι αυτά τα παιδιά που ο Σαµαράς και ο Καρατζαφέρης δεν θέλουν να τους δώσουν ελληνική ιθαγένεια. ∆εν φθάνουν τα κάλαντα, πρέπει και το αίµα να είναι κατάλληλο, λες και θα γίνουν επαγγελµατίες αιµοδότες.
* Και τα Ποµακάκια, πάνω στη Ροδόπη, σπίτι τους µιλάνε βουλγαρικά. Οταν πάνε στο ∆ηµοτικό, µαθαίνουν ελληνικά και τουρκικά, έτσι λέει η Συνθήκη της Λωζάννης. Στην πέµπτη ∆ηµοτικού µαθαίνουν και λίγα αραβικά για να καταλαβαίνουν το Κοράνι – πάλι η Λωζάννη το γράφει αυτό, και ας έχει καταργηθεί η διδασκαλία του στην Τουρκία. Στην ίδια τάξη αρχίζουν ξένη γλώσσα, µπορεί και δύο. Πέντε-έξι γλώσσες ως τώρα. Στο Γυµνάσιο αρχίζουν και αρχαία ελληνικά – αυτό το λέει το υπουργείο Παιδείας. Επτά γλώσσες, ποιος αντέχει;
Οµως τα Ποµακάκια Αϊτούλ Καρπάτς, Γκιουλµπαχάρ Ζουµπούλ, Εµράχ Καραχότζα από το Γυµνάσιο της Σµίνθης ήρθαν πρώτα στον διαγωνισµό School Lab για το καλύτερο βίντεο µε πείραµα Φυσικής που προκήρυξε το British Council και συµµετείχαν δεκάδες σχολεία απ’ όλη τη χώρα, των διάσηµων ιδιωτικών της Αθήνας συµπεριλαµβανοµένων. Αυτή είναι η καλύτερη είδηση που άκουσα τον τελευταίο χρόνο, ηµερολόγιό µου – µπράβο στην καθηγήτριά τους Αλεξάνδρα Κίτσου που µας την έκανε χριστουγεννιάτικο δώρο. Αν είχε µάθει στα Ποµακάκια εµβατήρια, θα της έδινε και η Ακαδηµία Αθηνών βραβείο, όπως σε εκείνη την «ελληνόψυχη δασκάλα του Εβρου». Αλλά για πειράµατα Φυσικής; Ντροπή θα ήταν.
* Τα Χριστούγεννα θα πάνε καλά, παρά τους καλικάντζαρους που ταλαιπωρούν τον Παπαδήµο. Αλλά τους βαρέθηκα και τους σιχάθηκα, ηµερολόγιό µου, τους καλικάντζαρους. Ας τους ξεχάσουµε – αλλιώς θα χάσουν τη γεύση τους τα µελοµακάρονα, οι κουραµπιέδες, οι δίπλες, οι λουκουµάδες και θα γεράσουν πρόωρα οι γαϊτανόφρυδες και οι καµαροφρύδες. Και τι κάλαντα θα λέµε τότε, ηµερολόγιό µου;
Τρεις μάγοι, χωρίς όνομα και περαιτέρω προσδιορίσιμη ταυτότητα, προσήλθαν, αναφέρει ο Ματθαίος (ο μόνος), για να δοξάσουν το νεογέννητο, φέροντες χρυσό – προφανώς προσδοκώντας ανταποδοτικά οφέλη εν τη βασιλεία του. Οι τωρινοί εν λόγω, troϊka ρωσιστί, επίσης φέρουν χρυσό, προσδοκώντας σταθεροποίηση, ιδιωτικοποίηση, απελευθέρωση, απορρύθμιση, δημοσιονομική πειθαρχία, εξασφαλίζοντας έτσι τα τοκοχρεολύσια για τη σωτηρία της κακομαθημένης μεσόκοπης κυρίας – ευτυχώς, εδώ που τα λέμε.
Γ. Κ., @otenet.gr
***
Με την Ευρώπη να καταρρέει, ή, στην καλύτερη περίπτωση, να παραπαίει, μήπως ήρθε καιρός να εμφανιστεί ξανά ο Δίας σαν θεϊκός ταύρος, εξάδελφος του μεταλλικού αγάλματος έξω από τη Wall Street, εκπρόσωπος των τελευταίων στις ισπανικές αρένες μακελεμένων περήφανων αρσενικών, και σαγηνεύοντας την αποπλανηθείσα πολύφερνη κόρη, που κατάντησε στην πάροδο των αιώνων γηραιά κυρία, να τη μεταφέρει πίσω στη Φοινίκη, αναβαπτίζοντάς τη με ήλιο;
ο Εκ Ξάνθης 8
***
Περί ήθους των συνδικαλιστών του Δημοσίου: ενώ το υπουργείο Οικονομικών πασχίζει για την είσπραξη και των τελευταίων ευρώ που απομένουν στις τσέπες των (συνεπών) φορολογουμένων, οι συνδικαλιστές των εργαζομένων στις ΔΟΥ προκήρυξαν απεργία για τις 29 και 30 Δεκεμβρίου. Κάποιοι κακεντρεχείς υποστηρίζουν ότι δεν το έκαναν ούτε για να εκδικηθούν το κράτος ούτε για να ταλαιπωρήσουν τους φορολογουμένους, αλλά για να δημιουργήσουν ένα 4ήμερο διακοπών.
Παντελεήμων, Μήλου
***
Συμπληρώθηκε η τριάδα των λαϊκών Εισαγγελέων – μετά τον Λάκη και τον Μάκη προέκυψε και ο Γιαννάκης (Δημαράς). Απόσπασμα από την τελευταία του αγόρευση: ο Παπαδήμος στερείται δημοκρατικής νομιμότητας και ο Στεφανόπουλος να μην ξαναμιλήσει αν δεν έχει λαϊκή εντολή. Αφεριμ…
Δημήτριος Τσεχίας
***
ΥΓ.: Βορίδη εμείς; Ρελάνς οι αδελφοί Κύπριοι: έβγαλαν δήμαρχο της Λευκωσίας τον γιο του Γεωρκάτζη…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
