Ο Περισσός ανακαλύπτει το σύμπαν των ελληνικών διαδηλώσεων. Εχοντας επιλέξει επί σειρά ετών να κυκλοφορεί χώρια, είχε την ευκαιρία την περασμένη Πέμπτη να ανακατωθεί με το πλήθος και να καταλάβει ότι οι επιθέσεις από ταραξίες είναι κάτι πολύ πιο περίπλοκο από αυτό που μέχρι τώρα περιέγραφε.
Τα γεγονότα της προηγούμενης εβδομάδας οδήγησαν σε διγλωσσία την παράταξη που επί σειρά ετών επέρριπτε ευθύνες για τα επεισόδια στην ανανεωτική αριστερά. Κάπως όψιμα υποψιάστηκαν τη σχέση κουκουλοφόρων με την αστυνομία. Η γενική γραμματέας του ΚΚΕ, κυρία Αλέκα Παπαρήγα, μοιράστηκε τις υποψίες της on air και σήμερα θα ανατεθεί η διερεύνηση των καταγγελιών της από την προϊσταμένη της Εισαγγελίας Πρωτοδικών, κ. Ράικου.
Πάντως θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι η παρουσία του ΠΑΜΕ ως κατασταλτικού μηχανισμού δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερες εντάσεις στους κύκλους των οργανωμένων και ανοργάνωτων θυμωμένων πολιτών. Αυτό μας έλειπε τώρα, να αναστηθούν οι ερυθρές γκουβερνάντες για να επιβάλουν τη τάξη, να προστατεύουν το πολίτευμα και – για να κρατήσουμε το γλωσσικό ιδίωμα – να μας «περιφρουρούν».
Στις διαδηλώσεις της πλατείας Συντάγματος τα μέλη του ΠΑΜΕ ανέλαβαν τη φύλαξη της Βουλής. Νιώθοντας ότι μόνο οι ίδιοι είναι ικανοί να προστατεύσουν το κτίριο από μια εισβολή προθυμοποιήθηκαν να απωθήσουν τους πάντες. Στους πάντες συμπεριλαμβάνονται και οι κουκουλοφόροι. Είναι λάθος όμως να χειροκροτούμε μια ομάδα πολιτών επειδή αναλαμβάνει να προστατεύσει το Κοινοβούλιο από άλλους πολίτες. Για να εκφέρουμε άποψη πρέπει πρώτα να καταγράψουμε όλο το σχέδιο δράσης, όχι μόνο τη μάχη με τους ταραξίες. Τα μέλη του ΠΑΜΕ περικύκλωσαν αχάραγα τη Βουλή. Δεν επέτρεπαν σε κανέναν να περάσει από τον κλοιό τους. Ως πολίτες φέρθηκαν στους υπόλοιπους σαν να είναι πολίτες ήσσονος κατηγορίας. Στα μέλη του κινήματος «Δεν πληρώνω» δεν επέτρεψαν να περάσουν την κόκκινη γραμμή. Δεν το επέτρεψαν με τον συνήθη τρόπο, «με ξύλα, με καδρόνια, με σιδερολοστούς» (για να θυμηθούμε τους στίχους από την μπόσα νόβα του Χημείου).
Τα μέλη του ΠΑΜΕ ζητούσαν από τους δημοσιογράφους να επιδεικνύουν την επαγγελματική τους ταυτότητα για να κυκλοφορούν ανεμπόδιστα πέριξ της Βουλής. Απώθησαν αγενώς, ακόμη και βιαίως, ανυποψίαστα άτομα που ήθελαν απλά να πάνε πιο κοντά στον Άγνωστο Στρατιώτη. Εν ολίγοις υποκατέστησαν τους λειτουργούς τους κράτους, τους αστυνομικούς. Εκείνοι που επικροτούν τέτοιες πρακτικές θα πρέπει να αποδεχτούν τη δράση και άλλων πεφωτισμένων πολιτικών ομάδων. Αν το ΠΑΜΕ δικαιούται φυλάττει τη Βουλή από τους ταραξίες, τότε η Χρυσή Αυγή δικαιούται να φυλάττει τον Άγιο Παντελεήμονα από τους διαρρήκτες.
Με την ίδια λογική οι χριστιανικές οργανώσεις δικαιούνται να απομονώνουν στις συγκεντρώσεις όσους υβρίζουν τα θεία. Με την ίδια λογική κάποιοι οργανωμένοι fashionistas μπορούν να διώχνουν από τις πορείες τους κακοντυμένους – με το ακλόνητο επιχείρημα ότι η αισθητική είναι προαπαιτούμενο της επανάστασης.
Να μείνουμε όμως στο ΠΑΜΕ για να αναρωτηθούμε σε ποιο σημείο σταματά η δικαιοδοσία του. Ας φτιάξουμε ένα σενάριο πολιτικής φαντασίας. Γίνονται εκλογές και με έναν μαγικό τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ λαμβάνει 44% και ο κ. Αλέξης Τσίπρας ορκίζει την κυβέρνηση των συνιστωσών του. Οι μπρατσαράδες με τις κόκκινες σημαίες θα προστατεύουν το Κοινοβούλιο ή θα προτιμήσουν να τα κάνουν όλα ρημαδιό;
Συνοψίζοντας: μπορεί ορισμένοι να απολαμβάνουν το θέαμα του ΠΑΜΕ να ξυλοφορτώνει τους κουκουλοφόρους όμως δεν μπορούμε να εκχωρήσουμε τις λειτουργίες του κράτους σε εθελοντές. Τα ΜΑΤ σε μια οργανωμένη κοινωνία δεν υποκαθίστανται από κανενός είδους μιλίτσια.
