Πολύ αποφασισμένος φαίνεται ο κ. Δημήτρης Ρέππας όταν λέει ότι θα περιορίσει το καταραμένο Δημόσιο κατά 30%. Προσπερνάμε το βασικό δεδομένο, ότι εκείνος και οι σύντροφοί του κατέστησαν καταραμένη τη δομή της δημόσιας διοίκησης και πάμε παρακάτω. Μήπως πρέπει να μας πει, όσο είναι καιρός, πόσο κοστίζει η αραίωση των δημοσίων υπαλλήλων; Τα νούμερα αλλάζουν καθημερινά: από μερικές δεκάδες χιλιάδες στις ΔΕΚΟ, περνάμε στις εκατοντάδες χιλιάδες – υπολογίζοντας εφέδρους, νεοσυνταξιούχους και απολυμένους του, στενού και ευρύτερου, δημοσίου τομέα. Το εγχείρημα στερείται κάθε σοβαρότητας με τον τρόπο που εκτελείται όχι μόνο επειδή επιστρέφουμε στους κλαυθμούς του κομματικού κράτους αλλά επειδή κανείς δεν μπορεί να ανακοινώσει πόσα ακριβώς εξοικονομούνται βγάζοντας στον δρόμο τόσους πολλούς εργαζόμενους.
Ας ξεκινήσουμε με το κόστος της εφεδρείας. Θα δίδεται το 60% των αποδοχών επί ένα έτος χωρίς να ζητείται το 60% της παραγωγής των εφέδρων. Θα πληρώνονται για να κάθονται ενώ θα ήταν πιο λογικό να ζητηθεί να δουλεύουν με μειωμένο ωράριο (λέγοντας λογικό εννοούμε στο πλαίσιο της κυβερνητικής λογικής…). Δεν έχει διευκρινιστεί επίσης ποιο θα είναι το συνολικό κόστος αν μετά την εφεδρεία αυτή η κατηγορία υπαλλήλων εγγραφεί στο ταμείο ανεργίας (άραγε θα τους επιτραπεί;). Εκεί, στον ΟΑΕΔ, είναι να μη μαθευτούν τα κόλπα και να μην καταρρεύσουν τα ταμπού περί στησίματος στην ουρά για ένα επίδομα. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Έλληνες δεν είχαν μεγάλη άνεση στο να συγκαταλέγονται στους καταλόγους με τους «φτωχούς». Οι γονείς προτιμούσαν να χαρτζιλικώνουν το παιδί μέχρι να γίνει μεσήλικας παρά να παραδεχτούν το πρόβλημα. Τώρα οι εποχές προσφέρονται για ανάπτυξη δεξιοτήτων σε κράτος πρόνοιας. Λίγη δουλειά, για να μαζευτεί ο αριθμός των ενσήμων που απαιτούνται και κατόπιν ταμείο ανεργίας για λίγους μήνες, ξανά λίγη δουλειά και πάει λέγοντας. Γενιές και γενιές έχουν ζήσει στην αλλοδαπή αξιοποιώντας στο έπακρο τη στοργή μιας οργανωμένης κοινωνίας.
Υπάρχει επιπλέον το κόστος των συντάξεων. Όλοι αυτοί που φεύγουν οικειοθελώς ή αναγκαστικά από τις δουλειές τους θα πληρώνονται μεν λιγότερα αλλά θα πληρώνονται. Θα λαμβάνουν το 60% ως το 80% των αποδοχών τους για να κάθονται και αυτοί. Εχει υπολογίσει ο κ. Ρέππας ποιο θα είναι το κόστος της απομάκρυνσης ανθρώπων που είναι σχετικά νέοι αλλά θα μπουν σε διαδικασία απόσυρσης; Εκτός βέβαια και αν επινοηθεί ένα μάξιμουμ ετών συνταξιοδότησης: να πουν ότι ο συνταξιούχος θα πληρώνεται για 15 ή 20 χρόνια και μετά θα γίνει ζητιάνος ή θα πάει να ψοφήσει σε κάποια γωνιά. Έτσι είναι: δεν μπορείς, κύριέ μου, να γερνάς, να ξεπερνάς τα 90 και να θέλεις σύνταξη σε βάρος των ταμείων. Ο κίνδυνος είναι ορατός για μια νέα γενιά αιωνόβιων: έχοντας βγει από νωρίς στη σύνταξη θα κοιμούνται πολύ, θα έχουν χόμπι, θα ερωτοτροπούν. Εκτός αυτού θα τρώνε λίγο κρέας (που είναι ακριβό) και θα έχουν ακόμη καλύτερη υγεία. Θα τους πληρώνουμε εσαεί τους απέθαντους…
Να μιλήσουμε και για το κόστος των αποζημιώσεων. Έχει υπολογίσει ο κ. Δημήτρης Ρέππας πόσο θα κοστίσει η αποζημίωση απόλυσης όσων εργάζονται σε καθεστώς ιδιωτικού δικαίου; Αυτοί δικαιούνται να φύγουν με τις τσέπες γεμάτες. Όσον αφορά τους υπαλλήλους του στενού δημοσίου τομέα, δεν προβλέπονται αποζημιώσεις καθώς δεν προβλέπονται απολύσεις. Για να μαντέψουμε: θα καθήσουν όλοι αυτοί με σταυρωμένα τα χέρια ή θα γίνουν η χαρά των δικηγόρων; Και για να μην ξεχνιόμαστε: ωθώντας τα πλήθη στην εφεδρεία και στη σύνταξη δημιουργείται ένα κενό στην παραγωγή. Χάνονται εργατικά χέρια που πιθανώς θα αντικατασταθούν. Μέχρι στιγμής οι μόνιμοι αντικαθίστανται από συμβασιούχους. Ας μας πει ο κ. Ρέππας πόσο κοστίζει αυτό, δεδομένου ότι για τον συμβασιούχο το κράτος καταβάλλει διπλές εισφορές. Αναμένουμε λοιπόν τον αριθμό. Πόσα εξοικονομούνται; Δεν θα γίνουμε πιεστικοί: ας απαντήσει ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης με μια απόκλιση της τάξης του 30%.
