Τώρα γίνεται φανερό ότι οι πολλές εκφράσεις της πολιτικής αυτοευνουχίστηκαν, μετατράπηκαν ανερυθρίαστα από υπηρέτες του λαού και του δημοσίου συμφέροντος σε υπηρέτες συμφερόντων. Συνδέθηκαν οι περισσότεροι με επιχειρηματικές δυνάμεις και ομάδες, εξελίχθηκαν σε λομπίστες της κακιάς ώρας, τα έδωσαν όλα για την εξουσία και τα αγαθά ενός τρυφηλού βίου.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της ΔΕΗ, η λεηλασία της οποίας υπήρξε διαρκής και οργανωμένη, πλην φωτεινών διαλειμμάτων ανάπτυξης και προκοπής. Την περασμένη Κυριακή αποκαλύφθηκε από εμάς εδώ ότι ακόμη και σε τούτες τις μέρες της μεγάλης κρίσης υπάρχουν πρόσωπα της πολιτικής και των μεγάλων κρατικών επιχειρήσεων που προτίμησαν να αγκαλιάσουν συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα παρά να συντονισθούν με την προσπάθεια διάσωσης της χώρας. Ακόμη και στις παρούσες δυστυχείς συνθήκες φρόντισαν πρώτα φίλους και χορηγούς παρά το συμφέρον της χώρας. Και όταν αποκαλύφθηκαν εσιώπησαν, ελπίζοντας ότι μπόρα είναι θα περάσει, θα ξεχασθεί. Υπουργοί και διοικητές, πρώην και νυν, οι πάντες παρέστησαν και συνεχίζουν να παριστάνουν τους αμνούς, προτίμησαν αιδήμονα ένοχη σιωπή, όπως η σχολή των κυνικών επιβάλλει. Ούτε ένας από τους πολλούς εμπλεκομένους βρήκε κάτι να πει. Ούτε ο θιγόμενος όμιλος έκανε κάτι προκειμένου να απαλύνει το βάρος της αποκάλυψης. Ούτε καν τις υποτυπώδεις επικοινωνιακές άμυνες ενεργοποίησε. Ομως η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός.
Σήμερα αποκαλύπτεται ότι δεν ήταν μόνο οι πολλαπλές επιδοτήσεις αλλά, άκουσον-άκουσον, και η προσπάθεια αναβίωσης, εν έτει 2011, του αποικιακού καθεστώτος που η Πεσινέ, η πρόδρομος ξένη εταιρεία της Αλουμίνιον ΑΕ, είχε επιτύχει και εξασφαλίσει το 1960, τότε που μεσουρανούσε ο προστατευτισμός. Είναι δε μοναδικό το φαινόμενο πως οι δικοί μας υπέρμαχοι της απελευθέρωσης και θιασώτες του υποτιθέμενου υγιούς ανταγωνισμού αξιοποίησαν τα αγαθά και τις δυνατότητες του ιδιότυπου ελληνικού κλεπτοκρατικού κρατισμού.
Αλήθεια, πώς μετά και τις νέες αποκαλύψεις θα επιμείνουν στη μέθοδο της σιωπής των αμνών;
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
