Η απόφαση του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη να ανεγείρει φράχτη μήκους 12,5 χλμ. κατά μήκος της ελληνοτουρκικής μεθορίου για την ανάσχεση του κύματος των μεταναστών που φθάνουν με κάθε τρόπο στα σύνορα της χώρας προκάλεσε πλήθος αντιδράσεων και σχολίων. Είναι προφανές ότι οι αιτίες που προκαλούν τις τεράστιες μεταναστευτικές ροές ανά την υφήλιο (η οικονομική ανέχεια, οι πολιτικές ή και θρησκευτικές διώξεις) δεν θα πάψουν να υπάρχουν αν ενταθούν τα μέτρα επιτήρησης των συνόρων και τα κάθε είδους εμπόδια δεν μπορούν να ανακόψουν την ορμή των προσφύγων ούτε, πολύ περισσότερο, να αποτελέσουν λύση στα προβλήματά τους. Φαίνεται όμως εξίσου εύλογη ή τουλάχιστον βάσιμη η αντίδραση μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης αλλά και της πολιτείας που θεωρούν πως είναι αδύνατη η υποδοχή, πόσω μάλλον η ενσωμάτωση τόσο μεγάλου αριθμού ανθρώπων στην ελληνική κοινωνία, ιδίως στις σημερινές συνθήκες οικονομικής δυσπραγίας. Το ερώτημα λοιπόν για τη σκοπιμότητα, την αποτελεσματικότητα και εν τέλει τη χρησιμότητα μέτρων όπως το συρματόπλεγμα και οι θερμικές κάμερες είναι κρίσιμο και μας αφορά όλους τόσο από πολιτική όσο και από ανθρωπιστική άποψη.