Η αναμφισβήτητη γ΄ φάση της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης

Η συσσωρευμένη χρόνια αδυναμία ουσιαστικών παρεμβάσεων στην Δημόσια Ασφάλιση (Δ.Α.), παρά τις κατά καιρούς «απόπειρες» διόρθωσης των «αμαρτιών» δεκαετιών αδρανείας, είχε σαν αποτέλεσμα την διαρκή κρίση, ιδιαίτερης σημασίας σε περιόδους όπως την τρέχουσα.

Χωρίς αμφιβολία, το «μείζον» σύμπτωμα που προσδιορίζει τόσο την «ασθένεια» όσο και την «θεραπεία», δεν είναι άλλο από την σειρά κραυγαλέων έως και προκλητικών ανισοτήτων που συνεπιδρούν στην κρίση, στην ελαχιστοποίηση των συνεπειών της οποίας όλοι, ανεξαιρέτως, οφείλουν να συμβάλλουν.
Το αίτημα σαφώς όλων των τροφίμων της Δ.Α. δεν μπορεί παρά να είναι ένα και μόνο:
«Εξασφάλιση των απομάχων της εργασίας» με βάση
-την συμβολή ενός εκάστου
-την οικονομική του επιφάνεια μετά την συνταξιοδότηση
-τις ανάγκες του και την διασφάλιση ενός κατώτατου ανεκτού επιπέδου ζωής.

Ενώπιον λοιπόν όλων αυτών των προϋποθέσεων, η πρόκληση είναι στην κυριολεξία «ante portas».
Στον πίνακα που παρατίθεται στο παρόν, κατανέμοντας τους ασφαλισμένους που προσεγγίζουν σχεδόν το 95% των ιθαγενών αυτής της χώρας, εμφανίζονται τα «καλά» αλλά και τα «κακά» της ασφαλιστικής μας «μοίρας». Είναι ,πιστεύουμε, σαφές ότι, ένας μεγάλος αριθμός «εχόντων» και «ευνοημένων» με κάθε τρόπο, όπως
-Σταθερότητα απασχόλησης
-Υψηλότερες αμοιβές
-«Νόμιμη» φορο- & εισφοροαποφυγή
-Εναλλακτική ή παράλληλη πηγή εισοδήματος
-Αναπλήρωση –δηλούμενου- εισοδήματος μετά την συνταξιοδότηση οφείλει, εκτός των άλλων, να προτείνει, αντί να απορρίψει «a priori» τον ίδιο δημιουργικό αντίλογο. Σε αντίθετη περίπτωση, κάθε κραυγή διαμαρτυρίας περί «σφαγής» και δήθεν επιβολής των ελεγκτών της «τρόικας» στα εθνικά κοινωνικά μας πράγματα καταντά, αν όχι προκλητική, τουλάχιστον συμβολή στην συλλογή του βιβλίου των διεθνών επιδόσεων στο κεφάλαιο «Συλλογικής Αδιαφορίας».

Επειδή είναι επιζητούμενη η ενδεχόμενη αντίδραση των θιγομένων από το παρόν, οφείλω να δηλώσω «urbi et orbi» ότι υπάρχουν στοιχεία,διαθέσιμα σε κάθε ενδιαφερόμενο, που αποδεικνύουν την αναγκαιότητα της παρέμβασης και το μέγεθος των «κατακτήσεων» που κατατάσσουν τους πολίτες σε ίσους και περισσότερο ίσους.