Oι υπόνοιες του ΣΔΟΕ ότι γιατροί του ΕΣΥ έκαναν αξημέρωτα ιδιωτικές επεμβάσεις σε χειρουργεία δημόσιων νοσοκομείων έχουν και μια… θετική διάσταση. Τα χειρουργεία είναι εξοπλισμός πανάκριβος και σε ανεπάρκεια, ώστε πρέπει να λειτουργούν συνεχώς. Ενα μάλιστα από τα παράπονα για αναποτελεσματικότητα του ΕΣΥ ήταν ότι τα χειρουργεία παρέμεναν επί μακρόν αδρανή. Ε, εάν το ΣΔΟΕ έχει δίκιο, αυτό δεν συνέβαινε. Ο εξοπλισμός δεν έμενε ανεκμετάλλευτος: ωφελούσε μεν ιδιωτικές τσέπες, αλλά πάντως αξιοποιούνταν.
Δεν πρόκειται μόνο για αστεϊσμό. Η ιδιωτική κάρπωση δημόσιου πλούτου είναι κρίσιμη, αν θέλει κανείς να προσεγγίσει το πρόβλημα της διαφθοράς στη δημόσια Υγεία. Σε αντίθεση με τις συνήθεις έρευνες του ΣΔΟΕ που αφορούν αποκλειστικά φόρους, εν προκειμένω ανιχνεύονται «γνήσια» αδικήματα- όπως απάτη, απιστία και περιττές ιατρικές επεμβάσεις. Οι παραβάσεις αυτές δεν εμφανίζονται όμως ως μεμονωμένα κρούσματα, αλλά ως εκτεταμένο πλέγμα άνομων σχέσεων υπαρκτό και στη δημόσια και στην ιδιωτική Υγεία.
Η προσέγγιση της διαφθοράς στην Υγεία οφείλει λοιπόν να εντοπίσει πρώτα εκείνα τα σημεία στα οποία η διάβρωση είναι κοινή στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Μόνο έτσι θα διαπιστωθεί ποιο είναι το ενιαίο υπόστρωμα αισχροκέρδειας, ώστε να καταστεί εν συνεχεία δυνατός ο εντοπισμός των ειδικότερων παραμέτρων που επιτείνουν την κλεπτοκρατία στη δημόσια Υγεία σε σύγκριση με την ιδιωτική.
Περιττές επεμβάσεις, αχρείαστες εξετάσεις και μίζες στους γιατρούς ανά προσθετικό μέλος απαντούν και στα κρατικά και στα ιδιωτικά νοσοκομεία. Οι ρέκορντμεν σε καισαρικές άνευ αιτίας δεν αφθονούν στα δημόσια, αλλά στα ιδιωτικά μαιευτήρια, οι καρδιολόγοι που συνιστούν τρία μπαλονάκια αντί μπαϊπάς παίρνουν ρεγάλο από τους προμηθευτές εξίσου, η δε έγκυρη ιατρική επιθεώρηση «Λάνσετ», που έκρινε από ετών ότι οι περισσότερες ιατρικές «έρευνες» τις οποίες ελάμβανε προς δημοσίευση ήταν αστήρικτες διαφημίσεις φαρμάκων, δεν αναφερόταν σε κρατικά φάρμακα ούτε σε κρατική έρευνα…
Η διαφθορά στον χώρο της Υγείας υπερβαίνει, με άλλα λόγια, τον δημόσιο τομέα. Είναι συστημική και διεθνής. Εκεί άρα πρέπει να σχεδιαστεί η πρώτη «γραμμή άμυνας»- στις νοσηρές σχέσεις μεταξύ προμηθευτών υλικού και ιατρικού προσωπικού που εκτινάσσουν το κόστος σε όλο το φάσμα των υπηρεσιών Υγείας. Παράλληλα πρέπει φυσικά να αντιμετωπισθούν οι παράγοντες που διογκώνουν τη διαφθορά στον δημόσιο τομέα. Μόνο που αυτό πρέπει να γίνει με αντίληψη της πραγματικότητας. Το «φακελάκι» είναι απεχθές, από οικονομική άποψη όμως λειτουργεί ως μερικό αντιστάθμισμα της διαφοράς χρεώσεων και αμοιβών μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, ώστε καταλήγει να «συμφέρει» όχι μόνο τον γιατρό αλλά και τον ασθενή, ο οποίος σε ιδιωτική κλινική θα πλήρωνε πολλαπλάσια. Για την εξυγίανση δεν αρκεί το ΣΔΟΕ, χρειάζεται κατανόηση αυτού του «ανταγωνισμού». Ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι κάποιοι γιατροί θα έχουν πρόσθετες αμοιβές. Και βέβαια ότι θα τροποποιηθεί το Σύνταγμα, ώστε να μη σπεύσουν πάλι οι… δικαστές να διεκδικήσουν μισθό καρδιοχειρουργού.
