Στο «Βήμα» της Μ. Παρασκευής δημοσιεύτηκε η επιστολή ενός ανέργου 55 ετών. Ενός άντρα που βρίσκεται σε αδιέξοδο, καθώς δεν βρίσκει δουλειά, το επίδομα ανεργίας που εισέπραττε έληξε και το μικρό εισόδημα της γυναίκας του δεν αρκεί για την επιβίωση και την αποπληρωμή τραπεζικού δανείου που είχαν πάρει όταν οι συνθήκες το επέτρεπαν.
Την ίδια μέρα, στο «Βήμα Ιδεών», ο διευθυντής σύνταξής του κ. Γ. Δρόσος σημείωνε στη στήλη του, καλώντας τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να περιορίσουν τις συντεχνιακές διεκδικήσεις: «Σκεφθείτε ότι υπάρχουν συμπολίτες μας (…) που δίνουν καθημερινά αγώνα επιβίωσης υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες. Δεν είναι λογικό προς αυτούς πρώτα να δείξει τη στοργή του το κράτος; Ολοι θα φτωχύνουμε, μερικοί όμως (…) δεν έχουν περιθώριο να φτωχύνουν περισσότερο». Το κύριο άρθρο του «Βήματος» υπογράμμιζε περίπου το ίδιο.
Είναι ίσως αυτονόητο, χρειάζεται όμως να το υπενθυμίζει κανείς όσο τα πολιτικά κόμματα και ο συνδικαλισμός προβάλλουν μία ψευδή πραγματικότητα, η δε επίσημη στατιστική τους διευκολύνει. Υπάρχουν στη χώρα μας αληθινά φτωχοί, άνθρωποι που περνούν δύσκολα- και ο συνδυασμός της οικονομικής ύφεσης και των δημοσιονομικών περικοπών θα επιδεινώσει τη θέση τους περαιτέρω. Δεν είναι πάντοτε όσοι φωνάζουν, ούτε τόσοι, όσους λένε τα φορολογικά στοιχεία και οι επίσημες έρευνες. Η παραοικονομία στην Ελλάδα δεν αφορά μόνο τους μεγαλογιατρούς και τους ιδιοκτήτες εξωχώριων εταιρειών, παρ΄ ότι αυτούς προβάλλει το υπουργείο Οικονομικών για προφανείς λόγους εντυπώσεων, αλλά τεράστιο πλήθος με δεύτερες, «αχαρτογράφητες» εργασίες και ανάλογα έσοδα. Αυτός ο άδηλος τομέας, όπως και η οικογενειακή ενίσχυση προς πολλούς από εκείνους έχουν μόνο εμφανή- και σχετικά μικράεισοδήματα, παρέχει ένα περιθώριο ασφαλείας σε αρκετούς από όσους είναι έτοιμοι να δηλώσουν χειμαζόμενοι. Υπάρχουν όμως κάποιοι που δεν έχουν τέτοιες άμυνες. Κάποιοι που «δεν έχουν περιθώριο να φτωχύνουν περισσότερο».
Την αληθινή, ουσιώδη συνδρομή προς αυτούς τους «κάποιους» την εμποδίζει η πολιτική εκείνη οχλοβοή που επιχειρεί να παραστήσει όλους τους Ελληνες πένητες, οι εκθέσεις που θέλουν έναν στους πέντε κατοίκους της χώρας να φυτοζωεί, ο προσκολλημένος στο παρελθόν λόγος της Αριστεράς που υπερτονίζει τα προβλήματα όλων παρεμποδίζοντας εμμέσως την ανίχνευση όσων βρίσκονται αληθινά σε συνθήκες στέρησης. Η δυσκολία θα αγγίξει τους περισσοτέρους μας- και μόνο εξαιτίας της μεγάλης αύξησης των έμμεσων φόρων, που διαβρώνει την αγοραστική μας δύναμη. Αλλο όμως η δυσκολία, άλλο η στέρηση. Και η έμφαση στην πρώτη συσκοτίζει τη δεύτερη.
Υπό συνθήκες αναγκαστικής πολιτικής λιτότητας, η μείωση της σπατάλης και των αντιπαραγωγικών δαπανών είναι αναγκαία όχι μόνο για λόγους περιορισμού του ελλείμματος, αλλά και προκειμένου να εξοικονομούνται κονδύλια για τη στήριξη των αληθινά χειμαζόμενων. Και αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί όσο πολλαπλασιάζονται οι εξαιρέσεις από τις περικοπές, ούτε όσο όλοι αξιώνουμε να πληρώσουν τα βάρη της ύφεσης αποκλειστικώς οι άλλοι…
