Η σημερινή γενική απεργία αναμένεται να έχει ισχυρή συμμετοχή, το κρίσιμο όμως πολιτικό «στοίχημα» είναι αν θα έχει συνέχεια. Το μεγαλύτερο πλήθος των εργαζομένων δεν έχει μέχρι στιγμής επιδείξει εκρηκτικά απεργιακά αντανακλαστικά- και αυτό είναι εύλογο αν συνεκτιμήσει κανείς ότι η κοινή γνώμη θεωρεί αναπόφευκτα τα μέτρα εξυγίανσης. Ολοι βέβαια ζητούμε να εξαιρεθούμε από τις θυσίες, είναι όμως μάλλον φανερό πως δεν πολυπιστεύουμε ότι είναι εφικτό κάτι τέτοιο. Καθώς μάλιστα στη δημοσιονομική καχεξία προστίθεται η κάμψη της αγοράς, το αίσθημα ότι η περίοδος δεν προσφέρεται για «ανελαστικούς» εργατικούς αγώνες έχει εξαπλωθεί και στον ιδιωτικό τομέα.
Οι δημοσιογράφοι, για παράδειγμα, μετέχουμε στην απεργία με αίτημα τη στήριξη της σταθερής απασχόλησης, τη βελτίωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και τις «ουσιαστικές» αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, μέσα όμως ανησυχούμε για το μέλλον των μέσων ενημέρωσης και για τα μαύρα σύννεφα που επισωρεύουν στον κόσμο της εργασίας οι ζημιές των επιχειρήσεων. Αυτό που τελικώς επιθυμούμε δεν είναι να μη μας αγγίξει το πρόβλημα, αλλά να αναζητηθεί η λύση με αίσθημα δικαιοσύνης και κοινωνικής ισορροπίας- και να μη χρησιμεύσει η κρίση ως πρόσχημα για ισοπεδωτικές και αδικαιολόγητες περικοπές.
Αυτό, νομίζω, είναι και το γενικό αίτημα των ελλήνων εργαζομένων. Δεν αρνούνται να πληρώσουν για την εθνική ανόρθωση, δεν τρέφουν αυταπάτες ότι το δημόσιο χρέος φτάνουν να το καλύψουν οι.. μεγαλογιατροί, αξιώνουν όμως ένα συνεκτικό σχέδιο που θα πείθει ότι οι θυσίες αφενός γίνονται βάσει προγράμματος και κατανέμονται με στοιχειωδώς δίκαιο τρόπο, αφετέρου θα πιάσουν τόπο- ότι δεν θα διαθέτει ο μέσος μισθωτός ή επαγγελματίας το μισό του εισόδημα σε φόρους και δημοτικά τέλη για να σιτίζονται πλουσιοπάροχα αδιαφανείς κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, υψηλόμισθοι κομματικοί πελάτες και σπάταλοι οργανισμοί.
Από αυτή την άποψη, η επιτυχία του Προγράμματος Σταθερότητας και η αποτροπή απεργιακών εκρήξεων εξαρτώνται από το αν θα δυνηθεί η κυβέρνηση να πείσει ότι έχει πρόγραμμα, ότι κινείται με βάση ένα συνολικό σχέδιο ενίσχυσης των εσόδων, εξυγίανσης των δαπανών και ενθάρρυνσης των επενδύσεων- ότι δεν αρκείται σε ανά τριήμερο αύξηση των εμμέσων φόρων πορευόμενη «βλέποντας και κάνοντας». Η χώρα περνάει μεγάλη δοκιμασία και κρίσιμο σκέλος του πολιτικού χειρισμού είναι να πεισθεί ο λαός για την ένταση των δυσκολιών. Αυτό όμως δεν φτάνει. Ο πολιτικός χειρισμός πρέπει και να δείχνει το μέλλον, να ενθαρρύνει την εργασία και τη δημιουργία, να ενισχύει την ελπίδα. Αυτό δεν επιτυγχάνεται με μόνη την επίκληση των spreads, ούτε με καθημερινές ειδήσεις για νέους φόρους και με φυλακολαγνικές εξαγγελίες. Κατά διαφορετική διατύπωση, ο υπουργός Οικονομικών, οσοδήποτε συμπαθής, οσοδήποτε ταλαντούχος σε ρόλο εκπροσώπου, είναι θέσει ακατάλληλος ως το πρόσωπο της κυβέρνησης. Οσο καλός και αν είναι, παραμένει ο ταμίας. Και τις εθνικές προσπάθειες τις εμπνέει ο ηγέτης.
