Στη χώρα το κύμα απογοήτευσης, δυσπιστίας και οργής εξαπλώνεται προκαλώντας στους πολίτες αισθήματα απόρριψης της πολιτικής. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια τάση την οποία μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ως «πολιτική της αντιπολιτικής».
Τα χαρακτηριστικά της δεν είναι πια η απάθεια, όπως στο παρελθόν, που καθιστούσε την πολιτική για τους πολιτικούς εύκολο παιχνίδι, αλλά μια απόρριψη ενεργητική, συμμετοχική και εκδικητική, που την καθιστά ένα εξαιρετικά περίπλοκο και δύσκολο παιχνίδι. Το φαινόμενο αφορά όλη την Ευρώπη, αλλά στην Ελλάδα αρχίζει να παίρνει μορφή κινήματος.
Η πολιτική και οικονομική διαφθορά που συνεχώς καταγγέλλεται και ποτέ δεν αντιμετωπίζεται· η αναγωγή των πολιτικών προβλημάτων σε προβλήματα ηθικής και η ουτοπία ότι μπορεί να λυθούν μηχανιστικά με νόμους· η μετάλλαξη της κοινωνίας σε παθητικούς θεατές των τηλεοπτικών τοκ σόου. Και, τέλος, η απογοήτευση των ψηφοφόρων από τις κυβερνήσεις του ΠαΣοΚ και της ΝΔ. Αυτά είναι τα αίτια που οδήγησαν στον εκφυλισμό της πολιτικής, στον αυτισμό της, στην περιχαράκωσή της, στη μετατροπή του πολιτικού προσωπικού σε κάστα. Ασφαλώς θα ήταν λάθος να βάλεις όλα τα αβγά, γερά και κλούβια, στο ίδιο καλάθι. Υπάρχουν πολιτικοί που έχουν καταγγείλει αυτή την πορεία απαξίωσης, όπως υπάρχουν και αυτοί (η μεγάλη πλειοψηφία) που αυτό το κύμα το έχουν καβαλήσει.
Δυστυχώς όμως στην πολιτική, όπως και στην Ιστορία, αυτό που μετράει είναι τα αποτελέσματα. Και τα αποτελέσματα στην κυρίαρχη πολιτική είναι αυτά που βλέπουμε όλοι. Η απογοήτευση, η οργή και η απόρριψη συνεχίζουν να αυξάνονται τρέφοντας το «κίνημα της αντιπολιτικής». Το φάντασμα του Μπερλουσκόνι πλανάται ήδη πάνω από την Ελλάδα. Οι συζητήσεις για το πώς «το σύστημα θα ξαναβρεί την ισορροπία του» κυριαρχούν στα σαλόνια της Εκάλης, του Ψυχικού και του Κολωνακίου.
Τα ισχυρά συμφέροντα αντιλαμβάνονται ότι το παραδοσιακό πολιτικό προσωπικό δεν μπορεί να βαστήξει το σκάφος στη σωστή ρότα, ότι η ανισορροπία του συστήματος έχει αρχίσει να γεννάει κάτι περίεργα πράγματα εκτός ελέγχου σαν τον Τσίπρα.
Τα σενάρια για το νέο σχήμα και τα νέα άφθαρτα πρόσωπα που θα ανταποκριθούν στο κάλεσμα των καιρών δίνουν και παίρνουν. Οι καιροί, όπως θα έλεγε και ο Χαρίλαος, είναι γκαστρωμένοι. Το «κόμμα της αγοράς και της γκλαμουριάς» που θα σαρώσει το γερασμένο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα για να μείνουν όλα ίδια, κυοφορείται. Ας ελπίσουμε ότι η τερατογένεση δεν θα πραγματοποιηθεί.
