Την εποχή του «Σάμινα Εξπρές», η δήλωση του Σημίτη στην Βουλή ότι «αυτή είναι η Ελλάδα» θεωρήθηκε περίπου ως η επιτομή του κυνισμού. Και όμως! Ηταν η πιο ψυχρή και αντικειμενική αποτύπωση της πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας που δεν έχει να κάνει με τον Σημίτη ή τον Καραμανλή, με το ΠαΣοΚ ή τη ΝΔ, αλλά με όλους μας. Καλώς ή κακώς, μας αρέσει ή δεν μας αρέσει, αυτή είναι η Ελλάδα.
Μία χώρα όπου οι εξοχικές κατοικίες βαφτίζονται «αναψυκτήρια» για να ανεγερθούν σε δασώδεις περιοχές, όπου οι ινδοί υπηρέτες χρίζονται «φιλοξενούμενοι» για να μη δηλωθούν στο ΙΚΑ, όπου τα «γαλάζια παιδιά» αντικατέστησαν τα «πράσινα παιδιά» σε όλα τα βολέματα του ευρύτερου δημόσιου τομέα και όπου οι υπουργοί τοποθετούν στα υπηρεσιακά συμβούλια των υπουργείων τα ίδια πρόσωπα που διοργανώνουν τη διαφθορά στα ίδια υπουργεία.
Η «υπόθεση Μαγγίνα» φέρνει για άλλη μια φορά τον Καραμανλή αντιμέτωπο με το παρελθόν του. Με την εποχή που ο σημερινός Πρωθυπουργός προπαγάνδιζε ότι «υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και τη θέλουμε». Με την εποχή που υποσχόταν μια «νέα ενάρετη διακυβέρνηση». Με την εποχή που δεσμευόταν ότι θα κυβερνήσει «σεμνά και ταπεινά». Είναι η εκδίκηση του Κινέζου.
Διότι ο Καραμανλής στήριξε την έλευσή του στην εξουσία σε ένα αποτελεσματικό ιδεολόγημα: στη διαβεβαίωση ότι «αυτή η Ελλάδα» που ζούσαμε ήταν αποκλειστικά δημιούργημα και κτήμα των άλλων και ότι η εκλογή του αρκούσε για να μετακομίσουμε όλοι μαζί σε μιαν άλλη Ελλάδα, όπου τίποτα από όσα δυσάρεστα συνέβαιναν δεν επρόκειτο να ξανασυμβεί. Ως άλλος Μωυσής θα μας οδηγούσε στη Γη της Επαγγελίας.
Μετά ήλθαν οι κουμπάροι. Και οι υποκλοπές. Και ο Χούπης. Και τα ομόλογα. Και ο Μαγγίνας. Για να διαπιστωθεί από όλους ότι ο Καραμανλής καμία άλλη Ελλάδα δεν είχε στην τσέπη του και ότι στην ίδια Ελλάδα του Σημίτη εξακολουθούμε να ζούμε, μείον τα μεγάλα έργα και οι υποδομές. Διότι ο Καραμανλής, όπως και ο Παπανδρέου, έπεσαν θύματα της ψευδαίσθησης ότι οι χώρες και τα κόμματα και οι νοοτροπίες αλλάζουν με κάποιο μαγικό κουμπί, το οποίο απλώς δεν φρόντισε να πατήσει ο προκάτοχός τους.
Αμ δε! Κανένα τέτοιο κουμπί δεν υπάρχει. Διότι την πραγματικότητα, αυτήν την Ελλάδα που υπάρχει και δεν μας αρέσει, αποκλείεται να την αλλάξεις αν δεν την κοιτάξεις κατάματα, αν δεν προσεγγίσεις τα προβλήματά της μακριά από ιδεοληψίες και σκοπιμότητες, αν δεν οργανώσεις μεθοδικά την αλλαγή της. Χωρίς ηθικολόγες διακηρύξεις και μεγαλόστομες φιοριτούρες. Διαφορετικά, οι υπουργοί θα αλλάζουν στα υπουργεία, αλλά θα κτίζουν πάντα αναψυκτήρια για να αποκτήσουν εξοχικά.
