Πώς βλέπουν οι έλληνες ποιητές τους ομοτέχνους τους μέσα από τα δημιουργήματά τους; Η πρωτότυπη ανθολογία του Θανάση Νιάρχου με τον εύγλωττο υπότιτλο Χειραψίες πάνω από την άβυσσο επιχειρεί – και το καταφέρνει – να δώσει μια συγκροτημένη απάντηση στο ερώτημα αυτό. Ανθολογώντας περισσότερους από εκατό ποιητές που ασχολήθηκαν άλλος με ένα, άλλος με δύο, άλλος με περισσότερα ποιήματα με τη μορφή και τη δημιουργία των προγενεστέρων κυρίως, ο Νιάρχος αποφαίνεται ότι «όσο έντονες κι αν είναι οι αντιπαραθέσεις στον ποιητικό χώρο, οι ίδιοι οι δημιουργοί, μπροστά στον επερχόμενο αφανισμό, αίρονται στο ύψος μιας νοσταλγίας που εξαγιάζει και την πιο ανήλεη πρακτικά συμπεριφορά». Κριτήριο για τον ανθολόγο υπήρξε όχι η αφιέρωση του ποιήματος σε κάποιον ομότεχνο αλλά η «καταχώριση» του ονόματός του στον τίτλο του έργου (ακόμη και όταν ο ίδιος ο ποιητής ως «θέμα» του ομώνυμου ποιήματος δεν παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο).


Ο τόμος ανοίγει με την Προς τον κ. Διονύσιον Σολωμόν επιστολή του Ιούλιου Τυπάλδου ενώ στον εθνικό μας ποιητή είναι αφιερωμένη και η Εις τον θάνατον Διονυσίου Σολωμού ωδή του Ιάκωβου Πολυλά, ο οποίος απευθυνόμενος στην Ελλάδα την καλεί να θρηνήσει το άψυχο σώμα του βάρδου που «γέρνει σ’ εσέ φιλόστοργα / τον πόνο σου θωρώντας, / και να χαρή τ’ αδάκρυτα / βασίλει’ αργοπορά». Από τον Σολωμό έχουν εμπνευσθεί και οι Κωστής Παλαμάς, Μιλτιάδης Μαλακάσης, Νικηφόρος Βρεττάκος, Οδυσσέας Ελύτης, Ζέφη Δαράκη κ.ά. Παραδόξως όμως η μορφή που έχει τιμηθεί με τα περισσότερα ποιήματα ομοτέχνων του φαίνεται να είναι εκείνη του Καρυωτάκη – «είδα έναν λυπημένο Αγγελο / ν’ ανεβαίνει στον ουρανό. / Και να σκορπίζει, λιώνοντας σε πολύχρωμες νιφάδες, το σώμα του» λέει ο Θανάσης Κωσταβάρας περιγράφοντας μια υποθετική συνάντηση με τον θρυλικό αυτόχειρα της Πρέβεζας εν μέση οδώ Σταδίου. Ο ίδιος ο Καρυωτάκης είχε εμπνευσθεί από τον Μπάιρον – όπως και αρκετά χρόνια νωρίτερα ο Σωτήρης Σκίπης – και από τον άλλο μεγάλο Ζακύνθιο το ποίημα Εις Ανδρέαν Κάλβον. Ο Λάμπρος Πορφύρας αναπέμπει μια πολύ συγκινητική Δέηση για την ψυχή του Παπαδιαμάντη, ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης και ο Εκτωρ Κακναβάτος εμπνέονται από τη μορφή του Τάκη Παπατσώνη, ο Γιώργος Βέλτσος από του Ουράνη, ο Τίτος Πατρίκιος από του Τάσου Λειβαδίτη, ο Βασίλης Ρώτας από του Μάρκου Αυγέρη, ο Ευγένιος Αρανίτσης από εκείνη του Νίκου Καρούζου.