Η συγκυρία της διακοσιετηρίδας της Ελληνικής Επανάστασης δεσπόζει στο πεδίο της ιστοριογραφίας τα τελευταία χρόνια έχοντας απορροφήσει το ενδιαφέρον σημαντικού τμήματος της έρευνας γύρω από τη νεότερη ιστορία, όπως αποδεικνύεται και από την πρόσφατη εκδοτική παραγωγή. Ισως το γεγονός αυτό να εξηγεί και τη σιωπή η οποία με ελάχιστες εξαιρέσεις περιέβαλε την επέτειο των 100 ετών από την απόβαση του ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία τον Μάιο του 1919 ή τη Συνθήκη των Σεβρών τον Αύγουστο του 1920. Και οι δύο ημερομηνίες προσφέρονταν για μια συνολική αναψηλάφηση της ελληνικής συμμετοχής στον Μεγάλο Πόλεμο και της κατάληξής της, στον απόηχο του πλήθους των ποιοτικών διεθνών μελετών για την περίοδο 1914-1918 που είδαν το φως στην εκατονταετηρίδα της. Καταληκτική χρονολογία ωστόσο του ελληνικού Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου είναι η Μικρασιατική Καταστροφή και η Συνθήκη της Λωζάννης, δεν είναι επομένως άτοπο να αναμένουμε μια πύκνωση μελετών μετά το 2022. Προπομπός μιας τέτοιας θα μπορούσε να θεωρηθεί το βιβλίο του Σπυρίδωνος Γ. Πλουμίδη Μεταξύ επανάστασης και μεταρρύθμισης, έργο που συνδυάζει τη μελέτη του προσωπικού και του πολιτικού στοιχείου, του εσωτερικού και του εξωτερικού παράγοντα για να ερμηνεύσει την πορεία του Ελευθερίου Βενιζέλου και της χώρας μεταξύ 1909 και 1922.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
