Οφείλει να ομολογήσει κανείς ότι η Ελλάδα είναι ο τόπος των διαρκών ανατροπών και εκπλήξεων και γι’ αυτό δεν πλήττουμε ποτέ. Μια τέτοια έκπληξη περίμενε κι εμένα πολύ πρόσφατα, όταν επισκέφθηκα το, άγνωστό μου ως τότε και σχετικά νεότευκτο, Ιδρυμα της Ελληνικής Διασποράς, λίγο έξω από το Ρίο. Ενα ίδρυμα που εκτείνεται σε τέσσερα επίπεδα και περιλαμβάνει εννέα εντυπωσιακά χορταστικές αίθουσες.
Εχοντας μια εμπειρία περίπου 40 ετών στον χώρο της νεοελληνικής τέχνης, είτε ως επιμελητής της Εθνικής Πινακοθήκης είτε ως διευθυντής του παραρτήματός της στην Κέρκυρα και καθηγητής στο ΕΚΠΑ, έχοντας διευθύνει ιδιωτικό μουσείο στην Πλάκα και τέλος έχοντας ζήσει την εκπληκτική συλλογή του Ιόλα στην Αγία Παρασκευή ή τις ιστορικές για την εποχή τους Πινακοθήκες του Πιερίδη και του Βορρέ, μπορώ να ομολογήσω χωρίς δισταγμό πως αυτό που είδα στην Πάτρα με άφησε κυριολεκτικά αποσβολωμένο. Και συγχρόνως υπερήφανο. Επειδή είναι κάτι που θα μπορούσε να δει κανείς μόνο στα πιο εξειδικευμένα ιδρύματα στο Παρίσι, στο Βερολίνο ή στη Νέα Υόρκη. Επίσης, είμαι υποχρεωμένος να υπογραμμίσω ότι όσο πιο σύντομα συνειδητοποιήσουμε, και η Πολιτεία και η κοινωνία, τη μεγάλη δύναμη όχι μόνο της αρχαίας μας κληρονομιάς αλλά και του σύγχρονου πολιτισμού που έλληνες καλλιτέχνες δημιουργούν στα πέρατα του κόσμου, τόσο πιο ισχυροί θα είμαστε, όχι μόνο σε πολιτιστικό αλλά και σε πολιτικό επίπεδο. Δηλαδή σε επίπεδο εθνικό. Γιατί περί αυτού πρόκειται.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
