Ρώτησα και έμαθα πως το θέμα της δυσαριθμησίας δεν αντιμετωπίζεται συστηματικά ούτε στο νηπιαγωγείο ούτε στην Α’ τάξη του Δημοτικού. Τουλάχιστον των δημοσίων σχολείων από όπου μπορούσα να πάρω κάποιες πληροφορίες γενικότερα. Δεν γίνεται δηλαδή έλεγχος από τους εκπαιδευτικούς με συγκεκριμένα κριτήρια σε κάθε παιδί, αλλά αν παρατηρήσουν κάποιο από τα τυπικά συμπτώματα (σύγχυση της κατεύθυνσης προς τα αριστερά ή προς τα δεξιά, δυσκολία στην προπαίδεια, αμηχανία μπροστά σε μεγάλους αριθμούς όπως ο 10.000 και αργότερα δυσκολίες με κλάσματα και προβλήματα) θα ειδοποιηθούν οι γονείς να ζητήσουν τη βοήθεια ειδικού και να διαπιστωθεί τελικά αν έχουμε περίπτωση δυσαριθμησίας ή όχι. Ετσι όμως, αντί να διαγνωστεί ένα πρόβλημα νωρίς, ταλαιπωρούνται το παιδί και οι γονείς για καιρό.
Υπάρχουν χώρες που το πρόβλημα της κατανόησης των Μαθηματικών τις απασχολεί πολύ σοβαρά. Στη Μεγάλη Βρετανία, μάλιστα, πριν από μερικά χρόνια επιχείρησαν να υπολογίσουν το κόστος του να μην έχουν ευχέρεια οι πολίτες στα Μαθηματικά και έβγαλαν τον όχι ευκαταφρόνητο αριθμό 2,5 δισ. ευρώ τον χρόνο (από επιδόματα ανεργίας, δικαστικές υποθέσεις, πρόσθετη διδασκαλία, φορολογία κ.λπ.). Γενικότερα πάντως και οι εκπαιδευτικοί σε χώρες που ενδιαφέρονται όχι στα λόγια και τάχα μου για το θέμα αυτό προβληματίζονται κυρίως σε δύο άξονες.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
