Είναι αρκετά διδακτική αυτή η διαμάχη που έχει ξεσπάσει τις τελευταίες δέκα ημέρες στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι το αν έπρεπε ή όχι να αποδεχθεί το κόμμα και να υιοθετήσει άκριτα και εν πολλοίς χωρίς διασταύρωση την επικοινωνιακού χαρακτήρα «καταγγελία» ενός συνδικαλιστή στον χώρο της Υγείας, είναι δευτερεύον ή και τριτεύον ζήτημα. Το πρωτεύον και σημαντικό, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στέκεται αμήχανος μπροστά στην πανδημία, αναζητεί τρόπους να καρπωθεί τα λάθη και τις παραλείψεις της κυβέρνησης, και δεν βρίσκει. Και επειδή ακριβώς δεν βρίσκει, υιοθετεί οτιδήποτε μπορεί να του δώσει ένα εφήμερο αντιπολιτευτικό βήμα, προκειμένου να συντηρήσει τη θεσμική του ιδιότητα, του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Αυτό όμως, εξ αντανακλάσεως δημιουργεί παράπλευρες συνέπειες: πώς να δεχθεί λ.χ. ο πρώην υπουργός Υγείας ότι υφίστανται στην κορύφωση της πανδημίας μονάδες εντατικής θεραπείας οι οποίες μένουν κλειστές προκειμένου να φιλοξενηθούν εκεί πρόσωπα του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου, εάν ασθενήσουν, όταν εκείνος γνωρίζει, από πρώτο χέρι, ως γιατρός και ως πρώην υπουργός, πώς λειτουργεί το σύστημα με τις ΜΕΘ;
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
