Πολύ φοβούμαι ότι στο Ουκρανικό ο ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει όλο και περισσότερο αντιπρόεδρο του Εδεσσαϊκού.
Ακούγοντας στη Βουλή τον αρχηγό του πληροφορήθηκα ότι η χώρα μας δεν είναι «σαν όλες τις χώρες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ» (!) αλλά «γέφυρα ειρήνης και συνεννόησης των χωρών και των λαών της περιοχής» (1/3).
Ωραία. Αλλά στην Ουκρανία όπου γκρεμίζονται πόλεις ολόκληρες τι δουλειά κάνει η γέφυρα; Ποιους ενώνουμε και με ποιους συνεννοούμαστε;
Είναι αλήθεια ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ καταδίκασε σαφώς τη ρωσική εισβολή και τάχθηκε υπέρ αυστηρών κυρώσεων κατά της Ρωσίας. Αλλά όχι κατά του ρωσικού λαού. Και όχι στο πολιτιστικό ή αθλητικό πεδίο.
Τότε τι κυρώσεις θα είναι αυτές που δεν θα πλήττουν εκείνους εναντίον των οποίων στρέφονται;
Τελικά ο πρόεδρος κατέληξε πως στέλνοντας όπλα στην Ουκρανία η χώρα μας γίνεται «μέρος της εμπλοκής και όχι της λύσης».
Εδώ πια τα έχασα εντελώς. Δηλαδή οι αυστηρές κυρώσεις δεν μας καθιστούν μέρος της εμπλοκής; Κι όταν ο άλλος πολεμάει, τι θα του στέλνεις; Μόνο ντεπόν και χανζαπλάστ;
Ακόμη περισσότερο που δυσκολεύομαι να καταλάβω τι μέρος και ποιας λύσης θα μπορούσε να γίνει η Ελλάδα στην Ουκρανία. Και τελικά τι είμαστε οι έρημοι; Γέφυρα ή λύση;
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ διακήρυξε ότι είμαστε από όλα. «Είμαστε και Δύση και Ανατολή και Βορράς και Νότος. Δεν είμαστε ούτε φιλορώσοι ούτε αντιρώσοι. Ούτε φιλοαμερικανοί ούτε αντιαμερικανοί».
Η βασική σκέψη δεν είναι κακή. Είμαστε με όλους και εναντίον κανενός. Αλλά τότε γιατί παίρνουμε αυστηρές κυρώσεις, έστω και με την προϋπόθεση ότι δεν θα πλήττουν εκείνους εναντίον των οποίων τις παίρνουμε;
Ολα αυτά φαίνονται ίσως μπερδεμένα για κάποιον που δεν έχει θητεύσει στη διοίκηση του Εδεσσαϊκού.
Αλλά η αλήθεια είναι απλή. Διότι όποιος παρακολουθεί την «Αυγή» καταλαβαίνει πολύ καλά με ποιον είναι οι άνθρωποι. Τι να κάνει κι ο αρχηγός τους;
