Με όσα συνέβησαν, με τα αναμενόμενα άλλωστε αποτελέσματα των ευρωπαϊκών εκλογών, επιβεβαιώθηκε αυτό που γνωρίζαμε ήδη εδώ και αρκετό καιρό. Οτι τελικά ζούμε στην εποχή των επικίνδυνων διεθνών αναταράξεων, που δεν αφορούν μόνον τις αεροπορικές πτήσεις, λόγω των αλλαγών στις κλιματικές συνθήκες, αλλά και τις διεθνείς πολιτικές εξελίξεις, πέρα φυσικά των γνωστών πολέμων στη Γάζα και στην Ουκρανία, που συνεχίζουν να συγκλονίζουν την ευρύτερη γειτονιά μας.
Δεν θα μπορούσε λοιπόν και η Ευρώπη, παράγοντας σταθερότητας και οικονομικής προόδου στη μεταπολεμική εποχή, να μην πληγεί και αυτή από το φαινόμενο αυτό. Κυρίως επειδή στη δίνη του κυκλώνα βρέθηκαν οι δύο μεγαλύτερες χώρες της ΕΕ, η Γαλλία και η Γερμανία, που ήταν εκείνες που έδωσαν τα χέρια για να προχωρήσει η Ευρώπη μπροστά. Και είναι τώρα που εξαρτάται και πάλι από αυτές να ξεπεράσουν την τεράστια εσωτερική πολιτική κρίση που αντιμετωπίζουν για να μην τιναχθεί στον αέρα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Και ο μεν γάλλος πρόεδρος βρήκε τη λύση με την απόφαση να προχωρήσει στη διάλυση της Βουλής ελπίζοντας στη δημιουργία μιας νέας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας που θα τον στηρίζει. Πράγμα δύσκολο βέβαια από τη στιγμή που σε όλες τις δημοσκοπήσεις προηγείται η ακροδεξιά Λεπέν, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Αρκεί να θυμηθούμε ότι ο στρατηγός Ντε Γκωλ, Πρόεδρος της Δημοκρατίας όταν ξέσπασαν τα συγκλονιστικά γεγονότα του Μάη του ’68, πήρε την πρωτοβουλία να διαλύσει τη Βουλή και να προκηρύξει πρόωρες εκλογές όπου το κόμμα του αύξησε θεαματικά τη δύναμή του, δίνοντας ένα τέλος σε μια τεράστια πολιτική κρίση.
Ο Σολτς της Γερμανίας όμως αποδείχθηκε εξαιρετικά αδύναμος να επιβάλει οποιαδήποτε λύση και βρίσκεται τώρα έρμαιος των εξελίξεων με την ακροδεξιά ΑFD να επευλάνει. Και εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια απλή Ακροδεξιά, αλλά με ένα σχήμα ναζιστικών αποχρώσεων, που δεν θέλει και πολλή σκέψη για να αντιληφθούμε τι σημαίνει αυτό σε μια χώρα με το παρελθόν της Γερμανίας.
Κάτω από τις συνθήκες αυτές καλείται λοιπόν να λειτουργήσει η Ευρωπαϊκή Ενωση, με τους γνωστούς ανταγωνισμούς για τις καίριες θέσεις στις Βρυξέλλες. Και το θετικό είναι ότι τελικά την πλειοψηφία των εδρών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, παρά τη θεαματική άνοδο της Ακροδεξιάς, διατηρεί ο κεντροδεξιός συνασπισμός μαζί με τους Σοσιαλδημοκράτες. Και αυτό θα παίξει ασφαλώς τον ρόλο του στις καταρχήν αποφάσεις για τις τοποθετήσεις των προέδρων των διαφόρων οργάνων που θα ληφθούν από τους 27 ηγέτες αυτή τη Δευτέρα.
Μια πολύ πιθανή όμως νέα γαλλική κυβέρνηση υπό τη Λεπέν, με τις γνωστές αντιευρωπαικές και φιλοπουτινικές τοποθετήσεις του παρελθόντος, είναι ευνόητο ότι θα δημιουργήσει ανυπέρβλητα εμπόδια συνεννόησης. Θέτοντας έτσι εκτός λειτουργίας και τον γνωστό γαλλογερμανικό άξονα, που ήδη υπολειτουργεί, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Και αυτό το ξέρουν ήδη ο Πούτιν και οι άνθρωποί του, που δεν κρύβουν τώρα τη χαρά τους για τα όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη. Θεωρώντας ότι έτσι η δυτική βοήθεια προς την Ουκρανία θα μειωθεί σημαντικά. Για να μη μιλήσουμε και για το ισχυρό πλέον ενδεχόμενο επιστροφής στην εξουσία του γνωστού μας Τραμπ, ο οποίος έχει δηλώσει ότι σε 24 ώρες θα τερματίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία, αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα συμφωνήσει να κρατήσει η Ρωσία τα έως τώρα εδαφικά της κέρδη στο ουκρανικό έδαφος.
