Ελάτε να κάνουμε μία δύσκολη άσκηση. Πάρτε ένα κοπίδι και με προσοχή αφαιρέστε οτιδήποτε τραγικό από την εικόνα στα Τέμπη. Για να γίνει πιο απλό, ας υποθέσουμε ότι η σύγκρουση δεν έγινε ποτέ.

Την τελευταία στιγμή οι μηχανοδηγοί κατάφεραν να φρενάρουν και τα τρένα έφτασαν να «φιληθούν», αλλά όχι να συγκρουστούν. Δεν χτύπησε κανείς. Δεν άνοιξε ούτε μύτη. Ναι, μας μένει ο θυμός για την ανεπάρκεια του συστήματος, αλλά τώρα, χωρίς νεκρούς, όλα φαίνονται σαν μία κωμική ηθογραφία για το πώς λειτουργούν τα πράγματα στην πατρίδα μας. Γιατί όλα αυτά, χωρίς τους νεκρούς, είναι μία ελληνική κωμωδία.

Τα τρένα παραλίγο να συγκρουστούν πάνω στη μοναδική γραμμή που διαθέτει η χώρα. Δεν υπάρχει δίκτυο με πολυδαίδαλες διακλαδώσεις, με κλωστές που λες και κεντήθηκαν στον χάρτη. Είναι μία γραμμή. Αν τα τρένα είχαν συγκρουστεί, θα μιλούσαμε για το πιο τρελό, το γελοιωδέστερο των ατυχημάτων στην ιστορία των σιδηροδρόμων. Αυτό που συνέβη είναι τόσο ελληνικό όσο και η χωριάτικη με φέτα.

Οπως φυσικά και όσα προηγήθηκαν που είναι μία καλοστημένη σάτιρα πάνω στον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα πράγματα στη χώρα. Υπάρχει ένας σταθμάρχης που μάλλον δεν θα έπρεπε να βρίσκεται εκεί. Υπηρέτησε ως αχθοφόρος, μετακινήθηκε στο υπουργείο Παιδείας και επέστρεψε στα τρένα ως σταθμάρχης. Ενδεχομένως και με μέσο. Γιατί δεν στέκει ελληνική ιστορία χωρίς ένα ρουσφέτι.

Ακόμα και αν δεν έγινε, έχεις κάθε λόγο να το υποψιάζεσαι. Επειδή ήταν ο νέος στην υπηρεσία, έκανε τα ρεπό των παλαιοτέρων που ήθελαν να φύγουν για τριήμερο. Σε πόσες υπηρεσίες, αλήθεια, δεν συμβαίνει το ίδιο; Μαζί του έπρεπε να είναι και δεύτερος σταθμάρχης. Ωστόσο, απ’ ό,τι φαίνεται, την κοπάνησε λίγο νωρίτερα από τη δουλειά. Μπορεί να είχε έξοδο για διασκέδαση ή να ήθελε ο άνθρωπος να δει την αγαπημένη του σειρά.

Ο επιθεωρητής που τα κανόνισε όλα αυτά λειτούργησε άκρως συναδελφικά γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις το ζητούμενο είναι να εξυπηρετηθούμε όλοι. Ο καινούργιος θα έπαιρνε ρεπό του Αγίου Πνεύματος – και το αρνί του Πάσχα στο σταθμαρχείο θα το έτρωγε. Οταν ο επιθεωρητής διαπίστωσε ότι παραλίγο να συγκρουστούν δύο τρένα, πήγε και ζήτησε αναρρωτική άδεια. Και πείτε μου τώρα ποιος από εσάς δεν έχει πάρει έστω μία φορά στη ζωή του αναρρωτική άδεια χωρίς να ασθενεί. Στην Ελλάδα είμαστε, αν δεν έχεις φίλο τον γιατρό θα έχεις κάποιον άλλον που μπορεί να μιλήσει στον γιατρό για να κάνει την εξυπηρέτηση. Οπως και έγινε. Γιατί ποιος χαλάει χατίρι σε φίλο όταν πρόκειται για μια άδεια;

Τώρα αν κάνουμε zoom out, φύγουμε από το σταθμαρχείο και στρέψουμε τον φακό προς την Αθήνα, χρειαζόμαστε μία καλή, γρήγορη μουσική, όπως αυτή που επενδύει τα κινούμενα σχέδια. Και θα τα δείξουμε όλα σε γρήγορη ταχύτητα, χωρίς λόγια. Μία χορογραφία τύπων που τρακάρουν μεταξύ τους, πηγαινοφέρνουν χαρτιά σε υπουργικά γραφεία και δικαστήρια, μεγαλόσχημοι με πούρα που κάνουν δουλειές, καλοντυμένοι ιταλοί μάνατζερ να στέκονται δίπλα σε Ρομά που πλιατσικολογούν, συνδικαλιστές να γράφουν ανακοινώσεις. Σκηνοθέτης δεν είμαι, αλλά όλα αυτά θα τα έδειχνα μέσα σε λιγότερο από λεπτό. Και θα το έκλεινα με το θυμωμένο πρόσωπο του Κανάκη ή και του Λιάγκα – θα ρωτούσα τον μοντέρ ποιο από τα δύο του βγάζει περισσότερο γέλιο.

Το πρόβλημά μας, ως χώρας, είναι ότι η κωμωδία και η τραγωδία απέχουν ελάχιστα μεταξύ τους. Ισως επειδή είναι αδερφές που γεννήθηκαν εδώ, κάτω από τον ίδιο ουρανό, μέσα στα ίδια θέατρα.

Τις χωρίζει μία λεπτή γραμμή πάνω στην οποία βαδίζουμε. Ε, αυτή τη φορά η γραμμή ήταν σιδηροδρομική.