Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, οι κλοπές και διαρρήξεις που καταγράφονται ανέρχονται σε 75.000 ετησίως και οι συλλήψεις για αυτές σε 13.000. Ομως για να φυλακισθούν έστω και κάποιες από τις χιλιάδες των καταδίκων θα έπρεπε να υπάρχουν και ανάλογες θέσεις στις φυλακές της χώρας. Εν τούτοις εδώ και κάποιες δεκαετίες αυτές δεν χωρούν για να στεγάσουν όλους τους φυλακιζόμενους. Και η πολιτεία για λόγους οικονομικούς ή για να μη γεμίσει τη χώρα με φυλακές, μεθοδεύει διάφορους τρόπους αντιμετώπισης του προβλήματος πλην του αυτονοήτου. Δηλαδή της δημιουργίας νέων φυλακών, όπως και επέκτασης των υφισταμένων.
Επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε ο διαβόητος νόμος Παρασκευόπουλου περί αποσυμφόρησης των φυλακών χάρις στον οποίο αποφυλακίστηκαν κάπου 10.000 κρατούμενοι, μεταξύ των οποίων ουκ ολίγοι δολοφόνοι και βιαστές.
Ομως, παρά την κατακραυγή που προεκλήθη, συνεχίστηκε και από τις επόμενες κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας η αποσυμφόρηση των υπερπλήρων φυλακών με διάφορες μεθοδεύσεις, η πιο πρόσφατη εκ των οποίων είναι η ακόλουθη: Σύμφωνα με το άρθρο 381 του Ποινικού Κώδικα σε περίπτωση κλοπής, διαρρήξεων και ληστειών αίρεται το αξιόποινο των πράξεων αυτών αν ο ένοχος ζητήσει συγγνώμη από τα θύματα και προβεί στην επιστροφή μέρους ή ολόκληρου του ποσού που αποκόμισε από την κλοπή. Η μέθοδος της κατάθεσης αποζημιώσεως του θύματος στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων επιλέγεται ώστε να παρουσιαστούν τα παραστατικά από τις καταθέσεις σε αυτό ως αποδεικτικά της μεταμέλειας του ληστή, ακόμα και αν το θύμα της κλοπής δεν επιθυμεί να τους δώσει συγχωροχάρτι. Οπως έγραψε σχετικά «Το Βήμα» (15.09) οι έρευνες των αρχών για το θέμα διαπιστώνουν ότι οι δράστες των εν λόγω κλοπών και διαρρήξεων δέχονται και συμβουλές από συνεργούς τους ή άλλα πρόσωπα να μην επιλέγουν ως θύματα τους μοναχικούς υπερήλικες, που έχουν κινητικά προβλήματα ή μειωμένες νοητικές λειτουργίες επειδή είναι δύσκολη στη συνέχεια η επικοινωνία και η συνεννόηση μαζί τους, αν οι διαρρήκτες συλληφθούν. Οπως αναφέρεται από τις αστυνομικές αρχές, για να πεισθεί το εξοργισμένο ή τρομαγμένο θύμα της κλοπής να δεχθεί τη «συγγνώμη» και την αποζημίωση ασκείται μεγάλη πίεση και αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα. Συνήθως τα πρόωρα τηλεφωνήματα τα απορρίπτουν με οργή τα θύματα. Μετά αρχίζουν οι παρακλήσεις, οι πιο συγκινητικές συγγνώμες και οι προσπάθειες συμβιβασμού για να πεισθούν αρχικά κάποιοι να αποδεχθούν ένα μικρότερο ποσό από τη ζημία που έχουν υποστεί. Κι έτσι να στείλουν τη σχετική βεβαίωση, που θα οδηγήσει τους λωποδύτες εκτός φυλακής. Σε περίπτωση που το θύμα είναι διστακτικό ή αρνητικό σε αυτόν τον συμβιβασμό περισσότεροι ένοχοι λόγω των μικρών περιθωρίων μέχρι την απολογία τους στέλνουν τα λεφτά στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων ώστε να αποδείξουν μονομερώς την καλή τους πρόθεση.
Ετσι οι περισσότεροι από τους ληστές που συλλαμβάνονται με τη συγγνώμη και κάποια αποζημίωση αφήνονται αμέσως ελεύθεροι για να συνεχίσουν εάν το θέλουν την ληστρική τους δραστηριότητα. Δεν είναι λοιπόν απορίας άξιον γιατί συνεχώς πολλαπλασιάζονται οι κλοπές και οι ληστείες και γιατί κυκλοφορούν ελεύθεροι καταδικασθέντες για κλοπές για τα αδικήματα αυτά. Τους δίνει το ελεύθερο η νομοθεσία μας, δηλαδή αυτοί που μας κυβερνούν.
