Για κάθε προσεκτικό παρατηρητή είναι εμφανές ότι η Τουρκία επιχειρεί αυτή την περίοδο μια κάποια αναπροσαρμογή / διόρθωση του εξωτερικού της προσανατολισμού, με αβέβαιη έκβαση βεβαίως. Παράλληλα με την απομάκρυνση του αρχιτέκτονα της «Γαλάζιας Πατρίδας», υποναυάρχου Τζιχάτ Γιαϊτζί, επιχειρεί να αποκαταστήσει τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ, τη Δύση γενικότερα, το Ισραήλ, την Αίγυπτο κ.ά. Στη Λιβύη τα πράγματα φαίνεται να εξελίσσονται προς την κατεύθυνση που μάλλον την ευνοεί. Ο στρατηγός Χαφτάρ φαίνεται να ηττάται, ενώ το καθεστώς Σαζάρ, που υποστηρίζει η Τουρκία (και με το οποίο υπέγραψε το παράνομο μνημόνιο), να κερδίζει. Ετσι μια σειρά από παραδοχές πάνω στις οποίες οικοδόμησε η Ελλάδα την πολιτική της τα τελευταία χρόνια (στενή σχέση με Ισραήλ, τριμερείς συμπράξεις, East Med κ.ά.) μπορεί να κλονιστούν. Η μόνη εξέλιξη που μπορεί να λειτουργήσει ευνοϊκά (θα) είναι η προσέγγιση που θα επιχειρήσει αναποφεύκτως η Τουρκία με την ΕΕ και που μπορεί να μας ανοίξει ευκαιρίες. Κάτω (και) από τα δεδομένα αυτά η στρατηγική προς την επίλυση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων / διενέξεων εμφανίζεται τώρα επιτακτικότερη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
