Με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και την απόφαση της Αθήνας να ταχθεί και να σταθεί χωρίς επιφυλάξεις και ενστάσεις στο πλευρό του Κιέβου, η πρεσβεία της Ρωσίας απροκάλυπτα και πέρα από κάθε διπλωματική πρακτική «εισέβαλε» στην ελληνική δημόσια σφαίρα προσβάλλοντας, υποδεικνύοντας και απειλώντας. Σε ακόμη υψηλότερους τόνους κινήθηκε αρκετές φορές η διευθύντρια Τύπου του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών. Αξίζει κανείς να θυμηθεί ότι παρά την αντιπαλότητα, η τουρκική πρεσβεία ποτέ δεν υπερέβη τα εσκαμμένα, ακόμη και τις χειρότερες στιγμές κρίσης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η συμπεριφορά αυτή της Μόσχας έχει βεβαίως να κάνει με την πολεμική εμπλοκή και τη στιβαρή αντίδραση της Δύσης. Εχει να κάνει όμως και με τη ρωσική στρατηγική κουλτούρα.
Η ρωσική κουλτούρα ασφάλειας είναι προϊόν αρκετών παραγόντων. Μία μακρά ιστορία αντιπαλότητας, ανταγωνισμού και συγκρούσεων με τις ευρωπαϊκές δυνάμεις και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (και) με τις ΗΠΑ. Η γεωπολιτική της φυσιογνωμία με μία διηπειρωτική επικράτεια με ένα σχετικά μικρό πληθυσμό, ιδιαίτερα στα ανατολικά, που καθιστά ελκυστικές τις γεωπολιτικές θεωρίες του 19ου αιώνα περί στρατηγικού βάθους. Μία πολιτική και στρατιωτική τάξη που απαξιώνει τα φιλελεύθερα, δημοκρατικά προτάγματα και εδώ και δεκαετίες αναγγέλλει και περιμένει την παρακμή της Δύσης. Και ένα σύνδρομο «Δυτικοφοβίας» που τροφοδοτείται από ένα σταθερό ιστορικό αφήγημα εχθρότητας και επιβουλής της Ρωσίας από τις δυνάμεις πέρα από τον Ελβα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
