Η επιδίωξητης ευτυχίας

Αγαπητέ Διόδωρε, Ελπίζω να είσαι καλά. Οπως ξέρεις, όλα τα καλά τελειώνουν κάποτε – μεταξύ μας κι όλα τα κακά τελειώνουν κάποτε, αλλά επειδή όλοι θέλουν να τελειώνουν αυτά, δεν υπάρχει σχετικό κλισέ. Σε κάθε περίπτωση, αυτό είναι το τελευταίο γράμμα που σου στέλνω για αυτά που μου έκαναν εντύπωση αυτόν τον περίεργο Αύγουστο, αν και δεν υπάρχει άνθρωπος να με πείσει ότι δεν θα τα σχολίαζες καλύτερα. Η δυσοσμία του εθνικισμού και το μελλοντικό Ντουμπάι Αλλά ας αφήσουμε τις φιλοφρονήσεις – έχω τη βεβαιότητα ότι δεν τις έχεις ανάγκη – και ας περάσουμε στο ψητό ή, για την ακρίβεια στο καμένο. Η μυρωδιά της πυρκαγιάς στη Χασιά έπνιγε την Αθήνα και οι καπνοί από την Αλεξανδρούπολη ξεπέρασαν τη Θεσσαλονίκη και έφτασαν μέχρι την Πρέβεζα. Και χειρότερη από όλες ήταν η δυσοσμία του εθνικισμού από όσους επέχαιραν για τον θάνατο των μεταναστών και προσφύγων στον Εβρο και από τις εικόνες με τους «πολιτοφύλακες» να «συλλαμβάνουν»» μετανάστες. (Στο μεταξύ, σε μια διαστροφικά ειρωνική ανάγνωση, η είδηση ότι κεντρικό ρόλο στο τσουβάλιασμα προσφύγων είχε ένας Αλβανός δείχνει πόσο εφικτή είναι η ενσωμάτωση του μετανάστη. Εστω κι αν ενσωματώνεται στη χειρότερη εκδοχή του εγχώριου…) Τρομάζω, αγαπητέ Διόδωρε. Ναι, ξέρω: είναι – προς το παρόν – μια ελάχιστη μειονότητα αυτοί που βγήκαν να πουν «καλά να πάθουν» για τους νεκρούς. Και τον Δεκέμβριο, κάποια στιγμή, μάλλον θα κάνει κρύο. Αλλά μήπως αυτό που συμβαίνει τώρα είναι ένα δείγμα από τα «προσεχώς» της ζωής μας; Μήπως, σε λίγες δεκαετίες, ίσως και χρόνια, κανονικότητα θα είναι να είμαστε κλιματολογικά το φτωχό Ντουμπάι της Ευρώπης και τη μοναδική χαρά μας θα αποτελούν οι ειδήσεις για τους πνιγμένους και απανθρακωμένους μετανάστες; Το αμπάρι, η φωτιά και οι θρασύδειλοι Συγχώρησέ μου τον τόνο και την απαισιοδοξία, αλλά καμιά φορά σκέφτομαι την περίφημη ατάκα από το Σύνταγμα των ΗΠΑ, στο οποίο εμμέσως ομνύει και η εγχώρια, σχετικά φιλελεύθερη δημοκρατία μας. «Η ζωή, η ελευθερία και η επιδίωξη της ευτυχίας» είναι, λοιπόν, σύμφωνα με αυτό το κείμενο του 18ου αιώνα, τρία από τα απαράγραπτα δικαιώματα του ανθρώπου. Και φαντάζομαι αυτούς τους ανθρώπους από τη Συρία, το Αφγανιστάν ή από όπου αλλού «να επιδιώκουν την ευτυχία τους». Που στην περίπτωσή τους είναι αρχικά να μη φάνε καμιά σφαίρα στον σβέρκο από το καθεστώς ή την ένοπλη αντιπολίτευση της χώρας τους, στη συνέχεια να μην τους πιάσουν εντελώς κορόιδα οι διακινητές και μετά, κάποια στιγμή, να βρουν στέγη και μια νέα ζωή δίπλα σε έναν συγγενή ή φίλο σε μια χώρα που να μην κινδυνεύουν. Και τελικά «η επιδίωξη της ευτυχίας» τελειώνει με έναν φρικτό θάνατο σε ένα αμπάρι πλοίου, σε ένα δάσος που καίγεται, σε μια επίθεση από τέσσερα θρασύδειλα πιτσιρίκια που δεν έχουν συμπληρώσει καν τη δεύτερη δεκαετία της ζωής τους… Η φυσιολογικότητα και η «ιταλικότητα» Εχοντας κάνει κι εγώ την προσαρμογή μου στην «επιδίωξη της ευτυχίας», αγαπητέ Διόδωρε, έχω ως μικρή αρχή μου να μην παρηγορούμαι με τα χειρότερα. Δεν με ικανοποιεί να μου επισημάνεις ότι κάποιος/κάποια είναι λίγο χειρότερα από εμένα. Θα ήθελα εγώ κάθε μέρα να είμαι λίγο καλύτερα από την προηγούμενη. Δεν μπόρεσα ωστόσο να μη χαμογελάσω με την είδηση ότι την περασμένη εβδομάδα απαλλάχθηκε από τα στρατιωτικά του καθήκοντα ιταλός στρατηγός εξαιτίας ενός βιβλίου που έγραψε, το οποίο κυκλοφόρησε πριν από σχεδόν είκοσι μέρες. Δεν ξέρω αν θεωρούσε ότι θα τον προστάτευε η εκλογή της Μελόνι, αλλά αυτός ο άνθρωπος, σε αυτό το αξίωμα και σε αυτόν τον αιώνα, αισθάνθηκε ότι θα μπορούσε να γράφει πράγματα του τύπου «αγαπητοί ομοφυλόφιλοι, δεν είστε φυσιολογικοί, καταλάβετέ το» ή ότι θα μπορούσε να αμφισβητεί την «ιταλικότητα» της διεθνούς ιταλίδας βολεϊμπολίστριας Πάολα Εγκάνου, νιγηριανής καταγωγής. Από το στόχαστρό του, φυσικά, δεν γλίτωσαν οι φεμινίστριες, τα μέτρα για την κλιματική αλλαγή και οι ποινές για όσους σκοτώνουν διαρρήκτες. Εκεί που μου κόπηκαν, βέβαια, τα χαμόγελα ήταν όταν είδα ότι το βιβλίο του (που κυκλοφόρησε διαδικτυακά) είναι στην τρίτη θέση των πωλήσεων της Amazon. Φοβού τους Ισπανούς που πανηγυρίζουν Πλησιάζοντας προς το τέλος, αγαπητέ Διόδωρε, και επειδή είναι λίγο αργά για να αλαφρύνω το κλίμα, επίτρεψέ μου τουλάχιστον να το δροσίσω. Ενώ, λοιπόν, εμείς ψηνόμασταν από τους καύσωνες, στο καταχείμωνο της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας διεξαγόταν το Μουντιάλ Γυναικών. Για καθαρά ιστορικούς λόγους, θα σου πω ότι το κατέκτησε για πρώτη φορά στην ιστορία της η Ισπανία νικώντας στον τελικό με 1-0 την Αγγλία. Για το αγωνιστικό μέρος δεν θα σου πω άλλα, εξάλλου όσο καλές κι αν είναι οι ποδοσφαιρίστριες το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα τους γίνει κάποια πρόταση από ομάδα της Σαουδικής Αραβίας… Ωστόσο, στον θρίαμβο των Ισπανίδων, την παράσταση έκλεψε – τι άλλο; – ένας άνδρας. Κατά τη διάρκεια της τελετής απονομής, ο πρόεδρος της ισπανικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου άρπαξε με τα δύο χέρια το κεφάλι της αρχηγού της ομάδας και τη φίλησε στο στόμα, σε ένα στιγμιότυπο που παρέπεμπε στον «Νονό». H κίνησή του προκάλεσε πολλές αντιδράσεις στην Ισπανία, με πολιτικούς από διάφορα κόμματα να ζητούν την παραίτησή του. Η είδηση μου θύμισε μια άλλη σκηνή, όταν το 2010, μετά την κατάκτηση του Μουντιάλ από την Εθνική Ανδρών της Ισπανίας, ο τότε αρχηγός της ομάδας Ικερ Κασίγιας φίλησε, επίσης με το ζόρι, την τότε σύντροφό του δημοσιογράφο Σάρα Καρμπονέρο, την ώρα που του έπαιρνε συνέντευξη μετά τον τελικό, κοινώς ενώ έκανε τη δουλειά της. Και για όσους και όσες σπεύσουν να αποδώσουν τα δύο στιγμιότυπα ή ένα από αυτά στον «ενθουσιασμό της στιγμής», ας σκεφτούν πώς θα αντιδρούσαν οι δέκτες των φιλιών αν οι ρόλοι των φύλων ήταν αντίστροφοι. Αυτή η μέθοδος είναι – συνήθως – ένας καλός ανιχνευτής του σεξισμού… Κάτι άλλο, πάντως, που έμαθα και με εντυπωσίασε για αυτή τη διοργάνωση είναι ότι οι πόλεις όπου διεξήχθησαν τα παιχνίδια σε Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία αναφέρονταν και με τα ονόματα που τους είχαν δώσει οι Αβορίγινες και οι Μαορί αντίστοιχα. Ή αλλιώς, με μια κακεντρεχή οπωσδήποτε ανάγνωση, όταν η αποικιοκρατία είναι τόσο εδραιωμένη, την παίρνει να δίνει κάτι παραπάνω από καθρεφτάκια στους ιθαγενείς. Κλείνοντας θα ήθελα να σε ευχαριστήσω που με φιλοξένησες στον χώρο της στήλης σου. Ελπίζω με τα «νέα» μου να σου έκανα λίγο παρέα στις διακοπές σου αυτές τις εβδομάδες του Αυγούστου. Ή μήπως μου έκανες εσύ; Καλή επιστροφή, Διόδωρε. Τα σέβη μου στον Μπούφο. Ειρήνη Σαμπατακάκη

Η επιδίωξητης ευτυχίας

Περιεχόμενο για συνδρομητές

Τελευταίες Ειδήσεις

ΗΠΑ: Οι Ευρωπαίοι να αυξήσουν τις ευθύνες τους στο ΝΑΤΟ μέχρι το 2027

Παναθηναϊκός Aktor-Βαλένθια 79-89: Λάθη επί λαθών για τους «πράσινους»

Κ. Γκίλφοϊλ: «Ζωτικής σημασίας για τις σχέσεις Ελλάδας-ΗΠΑ η Βόρεια Ελλάδα»

Το Ανώτατο Δικαστήριο εξετάζει το διάταγμα Τραμπ για την ιθαγένεια

Ο Κρόνος

Η στρατηγική μοναξιά της Ευρώπης

Μην ξεχνάς το κόστος...

Αυτοβελτίωση

Η Γη της ελιάς: Τι θα δούμε στα επόμενα επεισόδια - Κυριακή 7 με Πέμπτη 11/12

Καλώδιο Ελλάδας - Κύπρου: Ανατροπή από τις Βρυξέλλες

ΕΦΕΤ: Ανακαλεί σοκολάτες kinder - Ο λόγος

Google Lens: Το νέο εργαλείο που ξετρυπώνει τις απάτες

Παγκόσμιο Κύπελλο: Έγινε η κλήρωση - Οι 12 όμιλοι του Μουντιάλ

ΗΠΑ: Η κυβέρνηση Τραμπ αναπροσαρμόζει «την αμυντική στρατηγική» της και «τελειώνει» την Ευρώπη

Εξαρθρώθηκε οργάνωση που ρήμαξε 64 σπίτια και εξαπατούσε ηλικιωμένους στην Αττική

Συνταγές για τραχανά: 2 χειμωνιάτικες σούπες-έκπληξη

Goodreads: Τα καλύτερα βιβλία του 2025, σύμφωνα με τα μέλη της πλατφόρμας - Η λίστα με τους νικητές

Καρδίτσα - 3 στάσεις για φαγητό που θα σας μείνουν αξέχαστες

Οι μπίζνες του Ντε Νίρο στην Καραϊβική - Το πολυτελές resort και ο σεφ Νοbu

Τι συμβαίνει στο 24ωρο ενός ελαφιού και μίας αγελάδας;

Αλκηστις Πρωτοψάλτη: «Αληθινός πλούτος δεν είναι να προσθέτεις, αλλά να μάθεις να αφαιρείς»

Νίκη Παπαθεοχάρη: «Η τέχνη δεν είναι πολυτέλεια»

Ειδήσεις

Γνώμες

Νέες Εποχές

ΒΗΜΑgazino

Έντυπη Έκδοση

English Version