«Ακούω φωνές». Ο άμεσος συνειρμός είναι η Ζαν ντ’ Αρκ και τα οράματά της. Η εσωτερική φωνή στην περίπτωσή της ήταν θείας καταγωγής και τα παραγγέλματα ηρωικού περιεχομένου. Υπάρχουν όμως κι άλλες, πιο καθημερινές φωνές, τις οποίες όχι μόνο ακούμε, αλλά με τις οποίες συνομιλούμε κιόλας.
Ολοι μας έχουμε μια μέσα φωνή. Οι πάντες. Η μέσα φωνή δεν γνωρίζει ταξικά, ηλικιακά, πολιτιστικά, ανθρωπολογικά, ψυχολογικά όρια. Η συζήτηση που έχουμε με τον εαυτό μας είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια που θα έχουμε ποτέ και, πιθανότατα, η πιο κρίσιμη και ειλικρινής. Είναι βέβαια και η πιο εξοντωτική. Και ενίοτε εξαιρετικά επώδυνη, έως και επικίνδυνη. Αυτή η ένδον φωνή δεν έχει σαφή όρια, δεν προσωποποιείται, δεν βλέπουμε τον ομιλούντα. Ξέρουμε ότι είμαστε εμείς, επειδή πηγάζει από κάπου εντός μας. Υπάρχει μέσα μας – είτε μονολογεί είτε μας καλεί σε διάλογο. Κατά τη διάρκεια της κάθε μέρας έχουμε εκατοντάδες συνομιλίες μαζί της. Εχουμε τσακωθεί, έχουμε φιλιώσει, έχουμε ταξιδέψει, έχουμε ονειροφαντασιώσει, έχουμε αναλύσει έρωτες, συμπεριφορές, προβλήματα. Είναι ένας εγκατεστημένος εαυτός, που διαθέτει το χάρισμα της βουβής συνομιλίας. Μιας συνομιλίας όμως καθοριστικής για εμάς. Κάποιοι περιγράφουν το φαινόμενο αυτής της συνομιλίας ευρύτερα ως εσωτερικό ένστικτο. Ενστικτο μεν είναι, αλλά εννοείται σαφώς μια διαλεκτική που εκφράζεται ως συνομιλία.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
