Οι συζητήσεις μας βρίθουν ιστορικών αναφορών. Ζούμε σε τόπο κατάφορτο με ιστορικότητα. Ομως, δεν έχουμε επιστημονικά κατοχυρωμένη ιστορία. Εχουν ασφαλώς αναδειχθεί πρόσφατα ιστορικοί κύρους. Ομως, αυτό δεν έχει αλλάξει τη λειτουργία της Ιστορίας στον δημόσιο λόγο. Τα ιστορικοφανή επιχειρήματα είναι όπλα για να κατατροπωθεί ένας πολιτικός εχθρός, όχι κριτική ανάλυση για να προσεγγισθεί τι ακριβώς συνέβη.
Ο απελπιστικά ρηχός ισχυρισμός που προβάλλεται είναι ότι η «αντικειμενικότητα είναι αδύνατη». Αντικειμενικότητα είναι να τίθενται εντός αγκύλης οι προσωπικές πολιτικές, ηθικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις του γράφοντος, όταν ερευνά ένα ιστορικό ζήτημα. Να προσέρχεται στο ιστορικό αντικείμενο όχι για να εικονογραφήσει την a priori ορθότητα των δικών του απόψεων μέσω επιλεκτικής επιλογής εμπειρικών στοιχείων. Αλλά για να μελετήσει όλες τις απόψεις και όλα τα δεδομένα, εκθέτοντας και τις δικές του ιδέες σε πιθανή διάψευση. Αυτή η αντικειμενικότητα είναι εξαιρετικά δύσκολη. Συνιστά όμως απαραίτητη μεθοδολογική προϋπόθεση. Αλλιώς δεν θα μπορούσε να γράψει ποτέ ένας ρωμαιοκαθολικός ιστορικός την ιστορία της λουθηρανικής διαμαρτυρήσεως – και δόξα τω Θεώ έχουμε αρκετούς.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
