Tη συναντώ στο ωραίο σπίτι της στη Δροσιά. Στα πόδια της παίζει το σκυλάκι της, ο Οθέλλος Β’. «Το Οθελλάκι μου» λέει τρυφερά και το χαϊδεύει. «Φτυστός ο Οθέλλος, ο πρώτος μας σκύλος. Εξ ου και Β΄! Ο Γιάννης είχε ζητήσει λίγο πριν από το τέλος ένα σκυλάκι «για να με αγαπάει»…». Αναφέρεται στον σύζυγό της, τον Γιάννη Σακελλαράκη, τον κορυφαίο αυτόν έλληνα αρχαιολόγο. Eφυγε από τη ζωή το 2010. Οι δυο τους αποτέλεσαν το χρυσό ζευγάρι της ελληνικής αρχαιολογίας, με πλήθος ανασκαφών και δημοσιεύσεων: Αρχάνες, νεκρόπολη στο Φουρνί, ιερό της ανθρωποθυσίας στα Ανεμόσπηλια, Κύθηρα, Ιδαίο Aντρο και φυσικά Ζώμινθος. Από τη Ζώμινθο μάλιστα, το «ορεινό αυτό μινωικό ανάκτορο» της Κρήτης, σε υψόμετρο 1.200 μέτρων, που έφεραν στο φως το 1985, η Eφη Σαπουνά-Σακελλαράκη επέστρεψε στην Αθήνα πριν από περίπου δύο μήνες αφού συνέχισε και εφέτος ακούραστα την ανασκαφή μετά τον θάνατο του συντρόφου της. Και η Ζώμινθος για μία ακόμη χρονιά την αποζημίωσε, δίνοντας πλήθος ευρημάτων. Μεταξύ άλλων ήρθαν στο φως κάτω από έναν λιθόστρωτο βωμό, που αποφάσισε να «σηκώσει», τμήματα ενός ξύλινου κορμού, επενδεδυμένου με 90 φύλλα χρυσού, ένα σπάνιο δηλαδή τελετουργικό είδωλο των προϊστορικών χρόνων.
«Πώς είναι να συνεχίζω την ανασκαφή χωρίς τον Γιάννη; Μα δεν μου λείπει. Είναι εδώ» προσθέτει με σταθερή φωνή. «Και αυτό με κρατά να συνεχίζω το έργο μας. Η δουλειά μόνο με παρηγορεί».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
