Ο Γιάννης Φασόης ανέβηκε στη σκηνή σε ηλικία μόλις 11 ετών, όταν ο σκηνοθέτης Βασίλης Χριστοφιλάκης τον ξεχώρισε μέσα από το παιδικό εργαστήρι της Ξένιας Καλογεροπούλου, ώστε να παίξει στην παράστασή του «Χρυσές δουλειές» το 2010 στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Βέβαια, το παιδί που ήθελε να γίνει ηθοποιός προοδευτικά το κέρδισε και η σκηνοθεσία. «Από τη σχολή ήδη ένιωθα ότι η υποκριτική δεν με καλύπτει απόλυτα» αναφέρει χαρακτηριστικά όταν τον συναντώ. «Μετά από την παρότρυνση κάποιων συμφοιτητών μου αλλά και καθηγητών μου ανακάλυψα τη μαγεία που κρύβει η σκηνοθεσία. Σε αυτό το πεδίο ένιωσα ότι έχω την απόλυτη ελευθερία να δημιουργήσω. Γιατί αυτό που τελικά με ενδιέφερε από την αρχή είναι να φτιάχνω κόσμους».

Στα 25 του ήδη χρόνια ο ίδιος βρίσκεται πίσω από projects που έχουν ξεχωρίσει όπως η παράσταση «Εξόριστοι» του Γιάννη Παπάζογλου, την οποία σκηνοθέτησε για το θέατρο με την ομάδα «Σπίρτο», ενώ στο σινεμά έχει υπογράψει το σενάριο και τη σκηνοθεσία για τη μικρού μήκους ταινία «Υδρία/iδria» (2020), αλλά και για τις μικρού μήκους ταινίες «Οutbreak dance 19» (2021) και «Demigod» (2021), οι οποίες γυρίστηκαν στο Ρότερνταμ, επιχορηγούμενες από το ολλανδικό ίδρυμα «Droom en Daad».

Μια ρηξικέλευθη παράσταση

Αναμφισβήτητα από τις πιο προσωπικές δουλειές του αποτελεί και ο μονόλογος «Προτομή», ο οποίος ύστερα από έναν κύκλο πετυχημένων παραστάσεων επιστρέφει αυτή τη φορά στον χώρο τέχνης HGW std. μέχρι τις 8 Φεβρουαρίου, με τον Γιάννη Φασόη να σκηνοθετεί τον Στέφανο Καλτσή, τη Στεφάνια Βλάχου και τον Πάνο Θεοδωρακόπουλο, υπογράφοντας το κείμενο μιας ρηξικέλευθης παράστασης με θέμα την ερωτική σχέση δύο νεαρών ανδρών, η οποία περνάει κρίση όταν στην κατοχή του ενός περνάει μια ανδρική προτομή, η οποία έχει την ιδιότητα… να ζωντανεύει.

Έργο βαθιά συμβολικό, για την έλλειψη επικοινωνίας και το αδιέξοδο των ερωτικών σχέσεων, βραβεύτηκε το περασμένο καλοκαίρι στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Πρωτότυπων Μονολόγων επί Σκηνής, ο οποίος διοργανώνεται από την Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος και τελεί μεταξύ άλλων υπό την αιγίδα του υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων. Συγκεκριμένα, το έργο απέσπασε βραβείο κειμένου και τιμητικό έπαινο, ενώ βραβείο ερμηνείας κέρδισε ο Στέφανος Καλτσής με τον Γιάννη Φασόη τελικά να μεταφέρει ένα ποιητικό σύμπαν στη σκηνή, όπου το θέατρο ακουμπά την τέχνη της performance και του video art.

«Όλοι οι άνθρωποι αντιμετωπίζουμε τις ίδιες δυσκολίες στις ερωτικές μας σχέσεις, έχουμε όλοι κοινά ερωτήματα».

«Ο μονόλογος αυτός που έγραψα αποτελεί μια συμβολική αποτύπωση μιας σχέσης» παρατηρεί. «Σκέφτηκα λοιπόν ότι τον ίδιο άξονα συμβολισμού πρέπει να ακολουθήσει και η παράσταση. Με τους συνεργάτες μου, τη Σοφία Γιαννίτσιου Παπαευαγγέλου που ήταν στις κάμερες και τη σκηνοθεσία του βίντεο, αλλά και ως μουσικός επί σκηνής μαζί με τον Μιχάλη Καραγιώργη που υπογράφει τη μουσική, δημιουργήσαμε μια παράσταση η οποία αποτελείται από τέσσερα είδη τεχνών: το θέατρο, τη μουσική, το video (σινεμά) και την performance. Αυτά τα τέσσερα είδη λειτουργούν καθένα ξεχωριστά αλλά και όλα μαζί ως σύνολο. Ουσιαστικά το ένα δίνει τη σκυτάλη στο άλλο, σαν να ξεδιπλώνουν τον ειρμό της σκέψης του χαρακτήρα, στοχεύοντας τελικά με αυτόν τον τρόπο να αποδώσουν σκηνικά τα θραύσματα μνήμης μιας σχέσης. Ιδανικά θα ήθελα φεύγοντας ο θεατής να ταυτιστεί με όσα νιώθει, σκέφτεται και επικοινωνεί ο χαρακτήρας του έργου. Θα ήθελα να θυμηθεί αντίστοιχες στιγμές που έχει ζήσει και να βιώσει κάποιο ή κάποια από τα συναισθήματα του χαρακτήρα: τη λύπη, τη νοσταλγία, τον πόνο, τον θυμό πιθανώς. Και ακόμα, επειδή το έργο μιλάει για ένα gay ζευγάρι, θα ήθελα να αντιληφθεί ο θεατής πως δεν υπάρχει απολύτως καμία διαφορά σε σχέση με τα βιώματα ενός ετερόφυλου ζευγαριού. Όλοι οι άνθρωποι αντιμετωπίζουμε τις ίδιες δυσκολίες στις ερωτικές μας σχέσεις, έχουμε όλοι κοινά ερωτήματα».

Η διάκριση

Πώς όμως αισθάνθηκε για τη διάκριση του θεατρικού του έργου στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Πρωτότυπων Μονολόγων επί Σκηνής; «Χαρά και ικανοποίηση για το γεγονός ότι καταφέραμε να φτάσουμε στον τελικό και να διακριθούμε, ανάμεσα σε όλους τους μονολόγους που συμμετείχαν» αναφέρει. «Νομίζω όμως ότι το βραβείο που με συγκίνησε περισσότερο είναι το βραβείο ερμηνείας, το οποίο απονεμήθηκε στον Στέφανο Καλτσή, και μάλιστα ήταν το μόνο βραβείο ερμηνείας που δόθηκε. Με συγκίνησε πραγματικά γιατί είδα ότι εγώ και ο Στέφανος καταφέραμε να ενώσουμε τις δυνατότητές μας και να ζωντανέψουμε έτσι τον μονόλογο αυτόν».

«Νομίζω αυτό που μου προσφέρει η γραφή είναι η δημιουργικότητα σε ένα ατομικό πλαίσιο. Είναι μια τέχνη που είναι καθαρά μοναχική, σίγουρα κάπου την έχω ανάγκη».

Πόσο τον ενδιαφέρει όμως εν γένει η συγγραφή θεατρικών έργων; «Είναι κάτι που ξεκίνησε πολύ πρόσφατα, τον περασμένο χρόνο» απαντά. «Για κάποιον λόγο είχα την ανάγκη να γράψω, να δημιουργήσω εικόνες με λέξεις. Έγραψα το πρώτο μου θεατρικό έργο, το «Κονιάκ 0 Αστέρων», το οποίο συμμετείχε στον διαγωνισμό Οutreach project, και ύστερα την «Προτομή». Νομίζω αυτό που μου προσφέρει η γραφή είναι η δημιουργικότητα σε ένα ατομικό πλαίσιο. Είναι μια τέχνη που είναι καθαρά μοναχική, σίγουρα κάπου την έχω ανάγκη».

Τα νέα σχέδια

Όσο για την τέχνη του κινηματογράφου; «Νομίζω ότι το σινεμά έχει μια διαφορετική γοητεία από το θέατρο αλλά εξίσου δυνατή» απαντά. «Οσο μεγαλώνω με ενδιαφέρουν εξίσου και τα δύο, και στο κομμάτι της σκηνοθεσίας, αλλά και της συγγραφής. Αυτό που με γοητεύει στο σινεμά είναι ο ρεαλισμός που απαιτεί. Τα τελευταία χρόνια πιστεύω πως υπάρχει μια δυναμική άνθηση στον ελληνικό κινηματογράφο και βλέπω ότι και ο κόσμος τον ακολουθεί. Νομίζω το μόνο που πρέπει να προσέξουμε είναι η σύγκριση. Πολλές φορές ακούω τη φράση «για τα ελληνικά δεδομένα καλό ήταν». Θεωρώ ότι το κοινό έχει εμποτιστεί από το αμερικανικό σινεμά και κάποιες φορές περιμένει τη δράση ή τους υπερήρωες. Το σινεμά όμως, νομίζω, μπορεί να είναι πολύ περισσότερα απ’ αυτό και σίγουρα μπορούμε και πρέπει να το παράγουμε και εμείς ως χώρα».

«Αυτό που με βοηθά είναι η επιμονή μου, αλλά και το γεγονός ότι έχω καλούς συνεργάτες δίπλα μου».

Το 2024 προβλέπεται άκρως δημιουργικό για τον ίδιο. «Θα παρουσιάσω τη φετινή άνοιξη το θεατρικό μου έργο «Κονιάκ 0 Αστέρων», ενώ ήδη έχω αρχίσει να γράφω και κάτι καινούργιο που ελπίζω ότι θα το ολοκληρώσω σύντομα. Την ίδια στιγμή βρίσκομαι σε συζητήσεις με κάποιους συνεργάτες στο θέατρο και στον κινηματογράφο για να συμμετέχω στα πρότζεκτ τους» αναφέρει.

Τελικά πόσο δύσκολο είναι να είσαι καλλιτέχνης στην Ελλάδα του 2024; «Νομίζω πως πάντα ήταν δύσκολο να ασχολείσαι με την τέχνη στην Ελλάδα. Δυστυχώς θεωρώ πως το κράτος δεν στηρίζει αρκετά τον πολιτισμό του. Στην εποχή μας βέβαια πιστεύω ότι ίσως είναι λίγο πιο εύκολο από παλαιότερα. Τουλάχιστον δεν υπάρχει η ίδια λογοκρισία, εάν και καθένας το βιώνει διαφορετικά. Εμένα, νομίζω, αυτό που με βοηθά είναι η επιμονή μου, αλλά και το γεγονός ότι έχω καλούς συνεργάτες δίπλα μου που εμπιστεύονται και στηρίζουν τις ιδέες μου, όπως τα παιδιά της παράστασης, ο Στέφανος, η Στεφανία, ο Πάνος, η Σοφία και ο Μιχάλης».

Προτομή: Παραστάσεις στις 8, 15 και 22 /1 και στις 1 και 8/2 στον χώρο τέχνης HGW (Μαυρομιχάλη 138, Εξάρχεια).