Η μάχη άρχισε

Αν και εν πολλοίς οι βραβεύσεις των Χρυσών Σφαιρών έχουν βρει αρκετό κόσμο σύμφωνο, ο ρόλος των συγκεκριμένων βραβείων, τελικά, είναι μάλλον περιορισμένος. Από το 1944 που είναι η πρώτη χρονιά των Σφαιρών, τα μέλη της Ενωσης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου του Λος Αντζελες ψηφίζουν και βραβεύουν μόνο και μόνο για να φτιάξουν το κλίμα των πολύ σημαντικότερων Οσκαρ. Δεν κάνουν δηλαδή τίποτ’ άλλο από το να προαναγγέλλουν τίτλους ταινιών που θα ακουστούν ή και θα βραβευθούν στα… Οσκαρ. Αρκεί να σκεφτεί κανείς τούτο: ποιος θα έδινε σημασία στις Χρυσές Σφαίρες αν απονέμονταν μετά τα Οσκαρ; Χωρίς όλα αυτά ασφαλώς να σημαίνουν ότι μια Χρυσή Σφαίρα μεταφράζεται αυτομάτως σε Οσκαρ. Στις εφετινές βραβεύσεις το φαβορί για το Α’ ρόλου σε δραματική ταινία στους άνδρες ηθοποιούς ήταν ο Χοακίν Φίνιξ για το «Joker» που όντως κέρδισε. Μάλιστα, στην τελετή ο εκκεντρικός ηθοποιός έκλεψε την παράσταση γιατί ήταν ο μόνος που άφησε το βραβείο στο πάτωμα προτού μπει στη διαδικασία του ευχαριστηρίου λόγου του, που στην ουσία ήταν ένα οικολογικό μήνυμα με στόχο την αφύπνιση για τη σωτηρία του ταλαιπωρημένου πλανήτη μας.

Ολα δείχνουν ότι το Οσκαρ θα είναι δικό του, όμως για μια στιγμή. Το ίδιο δεν λέγαμε όταν πριν από 14 χρόνια κέρδιζε τη Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία του ως Τζόνι Κας στο «Walk the line», χωρίς ωστόσο να κερδίσει τελικά το Οσκαρ;
H δε Ρενέ Ζελβέγκερ που εφέτος βραβεύθηκε με τη Χρυσή Σφαίρα για την «Judy», μια μέτρια βιογραφία για τα τελευταία χρόνια της ηθοποιού και τραγουδίστριας Τζούντι Γκάρλαντ στην περίοδο της απόλυτης παρακμής της, έχει κερδίσει τρεις φορές τη Χρυσή Σφαίρα αλλά μόνο μία φορά το Οσκαρ (Β’ ρόλου για την «Επιστροφή στο Cold Mountain»). Ηρθε άραγε η ώρα για το δεύτερο Οσκαρ της;
Μια ταινία που χάρη στις Χρυσές Σφαίρες φαίνεται να αποκτά σιγά-σιγά μεγάλο ρεύμα είναι το «1917» του Σαμ Μέντες, ένα αντιπολεμικό δράμα βασισμένο σε πραγματικό γεγονός το οποίο έζησε από πρώτο χέρι ο παππούς του σκηνοθέτη ως πολεμιστής των Βρετανών κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ταινία αναμένεται να είναι το φαβορί για το Οσκαρ καλύτερης ταινίας, τόσο λόγω του αντιπολεμικού θέματος όσο και για τη συναρπαστική τεχνική αρτιότητά του: έχει γίνει ήδη πάρα πολύς λόγος για το γύρισμα της ταινίας ως ένα μονοπλάνο, κάτι που ισχύει εν μέρει γιατί τα μονοπλάνα της είναι περισσότερα. Οπως και να έχει πρόκειται για σκηνοθετικό επίτευγμα και ο Μέντες που μετρά ήδη ένα Οσκαρ σκηνοθεσίας για το «American beauty» ίσως αποκτήσει ένα δεύτερο – κάτι για το οποίο προσωπικά είμαι πέρα για πέρα σύμφωνος.
Από την άλλη πλευρά, όποια γνώμη και αν έχει κανείς για τον «Ιρλανδό» του Μάρτιν Σκορσέζε, ήταν μάλλον άσχημο που η τελευταία δημιουργία ενός από τους σημαντικότερους εν ζωή σκηνοθέτες του κινηματογράφου έφυγε παντελώς άπραγη από το Μπέβερλι Χίλτον, την ώρα που ο μεγάλος θριαμβευτής σε ό,τι αφορά τον αριθμό των βραβείων ήταν ο Κουέντιν Ταραντίνο, του οποίου η φιλόδοξη αλλά τελικά εσωστρεφής ταινία «Κάποτε στο Χόλιγουντ» πήρε τρία βραβεία: καλύτερης κωμωδίας ή μιούζικαλ, καλύτερου σεναρίου και καλύτερου Β’ ρόλου για τον Μπραντ Πιτ, του οποίου ο ρόλος αν όχι ίσος σε χρόνο, είναι ελάχιστα μικρότερος από εκείνον του Λεονάρντο Ντι Κάπριο (που ήταν υποψήφιος για το καλύτερου Α’ ρόλου σε κωμωδία ή μιούζικαλ).
Οπότε μπαίνουμε σε μια πολύ παλιά και πολύ πονεμένη ιστορία, τον διαχωρισμό των Χρυσών Σφαιρών σε δύο τομείς: στις δραματικές ταινίες με τις ερμηνείες ανδρών και γυναικών σε δραματικές ταινίες και στις κωμωδίες ή μιούζικαλ με τις ερμηνείες ανδρών και γυναικών σε κωμωδίες ή μιούζικαλ. Εκεί χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Πραγματικό αλαλούμ. Γιατί δεν ξέρω πόσο μιούζικαλ ή πόσο κωμωδία είναι το «Κάποτε στο Χόλιγουντ» αλλά ξέρω ότι το «Judy» είναι μεν δράμα αλλά με πολλά τραγούδια, σχεδόν σαν… μιούζικαλ. Πέρυσι, το «Bohemian Rhapsody», η ταινία για τον Φρέντι Μέρκιουρι, είχε γνήσια στοιχεία μιούζικαλ αλλά ήταν υποψήφια στον τομέα της δραματικής ταινίας (και κέρδισε), την ώρα που το «Πράσινο βιβλίο» ήταν υποψήφιο ως καλύτερη κωμωδία ή μιούζικαλ χωρίς να είναι ούτε ακριβώς το ένα και σίγουρα καθόλου το άλλο. Είναι προφανές ότι οι δύο τομείς υπάρχουν για να μεγαλώνει η πίτα και να ακούγονται όσο το δυνατόν περισσότερες ταινίες. Η «ένωση» των δύο κατηγοριών στα Οσκαρ αποδεικνύει και τη σοβαρότητα του θεσμού.
Πάντως, η απουσία τόσο του «Ιρλανδού» όσο και της «Ιστορίας γάμου» από τις Χρυσές Σφαίρες μπορεί να μεταφραστεί και διαφορετικά: και οι δύο ταινίες είναι παραγωγές της ψηφιακής πλατφόρμας Netflix, η οποία από πέρυσι με τη βράβευση του «Ρόμα» έχει μπει δυναμικά στο παιχνίδι των βραβείων. Εφόσον στις Χρυσές Σφαίρες υπάρχουν και τηλεοπτικές βραβεύσεις (εφέτος ξεχώρισαν σειρές όπως το «Τσερνόμπιλ» και το «Στέμμα»), μήπως η πολιτική είναι πλέον να περιορίζονται οι παραγωγές με περιορισμένη κινηματογραφική διανομή και μεγάλη τηλεοπτική;
Κάτι τέτοιο φάνηκε και από τον βιτριολικό λόγο του οικοδεσπότη των Χρυσών Σφαιρών Ρίκι Ζερβέ, που ξεπερνώντας αυτή τη φορά (που θα είναι και η τελευταία του) κάθε όριο, είπε ότι όλος ο κόσμος βλέπει Netflix και όλα τα βραβεία θα έπρεπε να πηγαίνουν α πριόρι στην ψηφιακή πλατφόρμα. «Μια σειρά γύρω από έναν άνθρωπο που θέλει να αυτοκτονήσει επειδή η γυναίκα του πάσχει από καρκίνο είναι πιο ζωντανή από την τελετή απονομής των Χρυσών Σφαιρών» είπε. Ο Ζερβέ μίλησε για τον αναχρονισμό της Ενωσης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου λέγοντας ότι τα μέλη δεν έχουν ιδέα τού τι σημαίνει Twitter και έσπασε κάθε φραγμό μιλώντας για το αιδοίο της συμπατριώτισσάς του Τζούντι Ντεντς ορμώμενος από τον ρόλο της στο «Cats». Τα είπε και… τάραξε το σύμπαν. Ο Ζερβέ, παρουσιαστής των Χρυσών Σφαιρών εδώ και πολλά χρόνια, έστρεψε με απληστία τα βέλη του σε όλο το Χόλιγουντ, χωρίς να λυπηθεί τίποτε και κανέναν. Πολλοί μιλούν για καυστικό χιούμορ, άλλοι για κακεντρεχές. Ο ίδιος δείχνει αδιάφορος γιατί πλέον δεν έχει τίποτε να χάσει. Και όσο για εμάς; Πάλι καλά που υπήρχε κι αυτός!