Ο άνθρωπος είναι μια πρόσφατη εφεύρεση που σύντομα θα εξαφανιζόταν «όπως ένα πρόσωπο ζωγραφισμένο στην άμμο», θα γράψει ο Φουκώ κλείνοντας τις Λέξεις και τα πράγματα. Εφεύρεση που περιλαμβάνει, εικάζω, τον πολιτισμό της γραφής, της τέχνης και της λογοτεχνίας ή κάθε αξίας που συνδέεται με το εξιδανικευμένο και αυτάρεσκο υποκείμενο της νεωτερικής πολιτείας! Υπερβολές ενός σκεπτικιστή φιλόσοφου; Ούτε συζήτηση. Κάπως έτσι όμως υπονομεύτηκε η αρχιτεκτονική της συμβατικής αλλά και μοντερνικής μυθοπλασίας, ενώ μέσα στη θύελλα της «γλωσσολογικής στροφής» (linguistic turn) κυοφορήθηκε η αποδόμησή της.
Στα καθ’ ημάς, ένας νέος με τη σκόνη της Σαχάρας ακόμη πάνω του, δραπέτης από τη Λεγεώνα των ξένων και τον γαλλικό ορθολογισμό, δεν θα αργήσει να καταθέσει, στο σχήμα ενός μικρού βιβλίου, την αδιάλλακτη αιρετική του πίστη. Ο Γιώργος Μανιάτης θα εκδώσει το 1972 ένα κείμενο με τον ασυνήθιστο και προκλητικό τίτλο Ο Μίδας Βασιλιάς έχει αυτιά γαϊδάρου, ή εκατέρωθεν της ουσίας. «Το δίπτυχο κείμενο του Γ. Μανιάτη αποτελεί σκάνδαλο: σε γελοιοποιεί στο μέτρο που σε υποχρεώνει να αποφασίσεις ανάμεσα στο φιάσκο και στη λάμψη μιας ιδιοφυΐας» έγραφε ο Δημήτρης Μαρωνίτης στο «Βήμα» της εποχής.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
