Εχει άραγε πληροφορίες ως προς τα βαθύτερα κίνητρα της συμπεριφοράς του ο Πρωθυπουργός; Και από ποιον; Τον Δραγασάκη, την Περιστέρα ή τη συνείδησή του; Και η συνείδησή του πώς μεταστράφηκε εν τη οδώ προς Δαμασκόν; Από πατριωτισμό, από ευφυΐα ή από μια σκοτεινή έκλαμψη που θα τον δοκιμάσει και θα μας δοκιμάσει; Είχα πάντα περισσότερη εμπιστοσύνη στους μεταστραφέντες ανθρώπους από τα στουρνάρια. Ο,τι αξίζει γι’ αυτούς είναι η προέκταση του ερωτήματος: «τι είναι αυτό για εμένα;».
Ο Νίτσε είχε δίκιο: οφείλουμε να προτάσσουμε το «για εμένα» στο κάθε «τι είναι αυτό;».
Ποιος όμως είναι ο Τσίπρας για τον εαυτό του; Το έργο θα το δούμε προσεχώς. Οι πιτσιρικάδες βέβαια, που τον υπερψηφίζουν, το έχουν δει, διότι παίζουν μέσα. Ο Τσίπρας είναι το είδωλο: οι μυτερές φαβορίτες που κατεβαίνουν, ο τόνος της φωνής. Και τώρα, που υποχώρησε ο έρπης της δοκιμασίας, το χαμόγελό του. Ναι, το ύφος είναι πιο απτό απ’ ό,τι νομίζουμε. Και μάλιστα, πιο δυσπρόσιτο απ’ όσο νομίζει ο κάθε Θεοδωράκης. Ο Τσίπρας είναι το ύφος όπως ο άνθρωπος για τον Μπυφόν.
Τον τελευταίο μήνα, κρεμασμένος στα βράχια των μίντια, κατάλαβα πως ολοκλήρωσα τη γνώμη που έχω για τους πολιτικούς. Τους κρίνω εντέλει βάσει μιας αξίας αισθητικής που δεν έχει καμία σχέση με τα κασκόλ του Βαρουφάκη και τα τρουά καρ της Ζωής από αριστερό σπίτι. (Η μόνη αντιπαραβολή που θα τολμούσα να κάνω στο ύφος της είναι με την κοζανίτικη προφορά της Ραχήλ Μακρή.)
Ορισμένοι θεωρούν ότι ο πολιτικός είναι το όργανο με το οποίο ο άνθρωπος δοκιμάζει μέσα του το θείο. Τώρα, ήρθε η σειρά της αποθέωσης του Τσίπρα. Κι αυτός είναι ο λόγος που σύντομα θα προκηρύξει εκλογές. Ο ιστορικός του μέλλοντος, όταν θα μελετήσει το φαινόμενο, θα αντιληφθεί ότι η ζώσα μεταφορά στη ρητορική ενός νεκρού πολιτικού λόγου είναι ο Τσίπρας. Το εργαλείο του όμως, αυτού του επόμενου Στάθη Καλύβα, θα πρέπει να είναι η έννοια της κοινωνίας του θεάματος αλλά στην πιο εξελιγμένη της μορφή όπου μόνον ό,τι εικονίζεται είναι αληθινό.
Στο μέλλον, διάβαζα στον Μπόρχες, οι πολιτικοί θα πέσουν σε αχρησία. Θα προκηρύσσουν εκλογές, θα επιβάλλουν φόρους, θα διατάζουν συλλήψεις αλλά κανείς δεν θα τους υπακούει. Ο Τύπος θα πάψει να δημοσιεύει τους λόγους τους και στα τηλεοπτικά πάνελ θα προτιμάται ο Ρουβάς της εποχής. Τότε οι πολιτικοί θα αναγκαστούν να στραφούν σε πιο έντιμα επαγγέλματα. Ο Μπόρχες μάλιστα συμπεραίνει ότι πολλοί από αυτούς θα εξελιχθούν σε καλούς ηθοποιούς ή σε καλούς θεραπευτές.
Δεν φάνηκε ότι τους χρειαζόμαστε ήδη;
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
