Η χώρα διανύει μία από τις πλέον ήρεμες προεκλογικές περιόδους της ιστορίας της.
Είναι μια σημαντική κατάκτηση εάν σκεφτεί κανείς πως όχι και στο πολύ μακρινό παρελθόν οι εκλογές θεωρούνταν κάτι σαν μάχη μέχρις εσχάτων και η εξουσία ένας αυτοσκοπός για την επίτευξη του οποίου οι διεκδικητές της επιστράτευαν κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο.
Ανάμεσά τους περίσσευαν τα διχαστικά συνθήματα, η λάσπη στον ανεμιστήρα, η ακραία πόλωση. Όλη αυτή η τοξικότητα αποδιδόταν σε κάποια «πολιτικά πάθη» που υποτίθεται ότι χαρακτήριζαν τους Ελληνες. Στην πραγματικότητα, ήταν κάτι πιο στυγνό και κυνικό από αυτό.
Ακόμη κι έτσι, δεν θα είχε τόση σημασία εάν δεν ήταν τόσο υψηλό το τίμημα του δηλητηρίου που παραγόταν για να διαχυθεί ατόφιο στην κοινωνία. Αυτοί που πλήρωναν στο τέλος το μάρμαρο ήταν οι πολίτες.
Φαίνεται ωστόσο πως κάποιοι επιμένουν. Ενώ απομένουν λίγες ημέρες έως τις κάλπες, διακινήθηκαν σενάρια για μια «κυβέρνηση ειδικού σκοπού», η οποία δεν θα έχει άλλη δουλειά να κάνει από το να στήνει εξεταστικές επιτροπές μέσα στο καλοκαίρι.
Μιλάμε δηλαδή για μια κυβέρνηση με μονοθεματική ατζέντα, αμφίβολης κοινοβουλευτικής νομιμοποίησης και επομένως εξαιρετικά ασταθούς, η οποία και το πολιτικό κλίμα θα δηλητηριάσει και θα βάλει στον πάγο ζητήματα και υποθέσεις του κράτους – από την οικονομία έως τα εθνικά – που χρήζουν άμεσης παρακολούθησης και αντιμετώπισης.
Αξίζει εδώ κανείς να παρατηρήσει δυο πράγματα.
Το ένα είναι πως τέτοιες απόπειρες έγιναν και στο παρελθόν. Μόνο που σήμερα λείπει το εκείνο το υποτιθέμενο πάθος από την κοινωνία. Το ένα και μοναδικό θέμα της ατζέντας ουδόλως απασχολεί τους πολίτες. Πολλοί μπορεί να ήθελαν να δουν τα μνημόνια να σκίζονται με «ένα νόμο και με ένα άρθρο». Αλλά κανέναν δεν ενδιαφέρει να δουν να βάζουν οι μισοί τους άλλους μισούς στη φυλακή με την ίδια διαδικασία.
Το δεύτερο είναι πως, αν και η προεκλογική αυτή περίοδος είναι ήρεμη και το εκλογικό σύστημα «απλό», γεννήθηκαν δυο τρεις πρωτάκουστες και πολύπλοκες κυβερνήσεις. Μία κυβέρνηση ηττημένων, μία κυβέρνηση ανοχής και μία κυβέρνηση ειδικού σκοπού.
Απορρίφθηκαν και οι τρεις και ο λόγος είναι προφανής. Καμία κυβέρνηση δεν στήνεται από σεναριογράφους.
