Λίθοι, πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα

Η Βουλή ανήκει στο κυβερνών κόμμα ή, όπως νόμιζα εγώ και άλλοι πολλοί, ισομερώς στους 300 αντιπροσώπους του ελληνικού λαού; Γιατί ο τυχάρπαστος πρωθυπουργίσκος τη χρησιμοποίησε ως σκηνικό για να ρητορεύσει μπροστά σε τρία συνθήματα με κόκκινο φόντο: «Νέο Σύνταγμα», «Νέα Μεταπολίτευση», «Νέα Ελλάδα». Θύμιζε η παράσταση ανάλογες εκδηλώσεις ολοκληρωτικών καθεστώτων και προσωπικά με έπεισε για το πόσο επικίνδυνο είναι το καθεστώς που εγκαθιστά η συμμορία που κυβερνά.

Κατ’ αρχάς το αν θα υπάρξει ή όχι νέο Σύνταγμα εξαρτάται από μια σειρά περίπλοκες διαδικασίες που προϋποθέτουν συγκεκριμένες πλειοψηφίες. Τις έχει στην τσέπη του αυτές τις πλειοψηφίες ο ανεκδιήγητος νεανίας; Και τι σημαίνει άραγε νέα Μεταπολίτευση; Η παλιά Μεταπολίτευση ήταν η μετάβαση, με τα χαρακτηριστικά που πήρε τότε, από τη δικτατορία στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Τώρα έχουμε κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ή μήπως όχι; Προς τι καθεστώς λοιπόν μεταβαίνουμε; Τι είναι αυτή η νέα Ελλάδα που σε εμένα και σε άλλους παλιότερους θυμίζει 4η Αυγούστου;

Δεν είναι σκοπός μου να αδικήσω κανέναν. Ας δούμε λοιπόν ένα προς ένα τους πέντε άξονες που μεγαλόστομα προσδιορίζει η κυβερνητική πρωτοβουλία.

Συνταγματική καθιέρωση απλής αναλογικής. Αν όμως με τίποτα δεν προκύπτει κυβερνητική πλειοψηφία από την απλή αναλογική, η χώρα θα μείνει ακυβέρνητη μέχρι να τροποποιηθεί το Σύνταγμα;

Εποικοδομητική ψήφος δυσπιστίας που θα συνοδεύεται από πρόταση για νέο πρωθυπουργό. Δηλαδή, αν τα κόμματα της Βουλής, η οποία μάλιστα θα προέρχεται από απλή αναλογική, δεν βρίσκουν νέο πρωθυπουργό, ο Τσίπρας θα μείνει για πάντα στου Μαξίμου. Κορίτσια, ο Μπάρκουλης!

Εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από τον λαό αν αποτύχει η Βουλή σε δύο διαδοχικές ψηφοφορίες την εκλογή του. Τι πλειοψηφία απαιτείται από τη Βουλή στις δύο διαδοχικές ψηφοφορίες παραμένει άγνωστο. Και αν ο λαός εκλέξει τον Λάκη Λαζόπουλο ή κανέναν Μπέπε Γκρίλο ή καμιά Τσιτσιολίνα ή κανέναν Τσίπρα;

Λελογισμένη αύξηση αρμοδιοτήτων Προέδρου της Δημοκρατίας, όπως… Ολα αυτά τα δικαιώματα τα έχει ήδη ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η «λελογισμένη αύξηση» δεν μας δίνει καμία πληροφορία για το αν υπάρχει αλλαγή και ποια μορφή έχει.

Κανένας βουλευτής να μην μπορεί να εκλέγεται για πάνω από δύο συνεχόμενες κοινοβουλευτικές περιόδους ή για οκτώ συνεχόμενα χρόνια. Θρασύτατος περιορισμός της ελευθερίας της επιλογής του απλού πολίτη. Σε μια χώρα που ο μέσος όρος της κοινοβουλευτικής περιόδου είναι 2,5 χρόνια θα πρέπει να αλλάζουμε κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο κάθε πενταετία, όποια και αν είναι η αξία του και η απόδοσή του.

Πρωθυπουργός, εκτός των υπηρεσιακών, να ορίζεται αποκλειστικά αιρετός από τον λαό, δηλαδή μόνο εν ενεργεία βουλευτής. Σε πλήρη αντίθεση με τον προηγούμενο στόχο και ενώ κανείς δεν τολμά να θίξει το βάθρο του συστήματος πολιτικής πελατείας, δηλαδή τον σταυρό προτίμησης, απαγορεύεται η ανανέωση της πολιτικής ζωής με προσωπικότητες μη κοινοβουλευτικές, που θα είναι δηλαδή διαπρεπείς επιχειρηματίες, σοφοί επιστήμονες και λαμπροί φορείς πρωτοβουλιών της κοινωνίας των πολιτών.

Δεύτερος άξονας: Ενίσχυση των θεσμών άμεσης δημοκρατίας.

Υποχρέωση κύρωσης με δημοψήφισμα οποιασδήποτε συνθήκης μεταβιβάζει κυριαρχικές αρμοδιότητες του κράτους. Η ευρωπαϊκή ενοποίηση συνίσταται στη βαθμιαία μεταβίβαση κυριαρχικών αρμοδιοτήτων του κράτους. Κάθε φορά που κάτι τέτοιο θα συμβαίνει θα πρέπει να γίνεται δημοψήφισμα. Η χώρα θα ζει, δηλαδή, υπό τη δαμόκλειο σπάθη ενός Grexit, με τις αντίστοιχες συνέπειες σε ό,τι αφορά το αίσθημα ασφάλειας και σταθερότητας και τις επενδυτικές προοπτικές της οικονομίας μας. Δημοψηφίσματα παντός είδους όπου πραγματικά ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του μπλέξανε τα μπούτια τους. Το ευκολότερο θα είναι η «Λαϊκή πρωτοβουλία και συλλογή άνω των 500.000 υπογραφών για εθνικά θέματα». Αν, δηλαδή, μαζευτούν 500.000 και ζητούν να ξαναγίνει εκκλησία η Αγια-Σοφιά ή για τη Βόρειο Ηπειρο ή να πάρει ο Ολυμπιακός το Champions League θα πρέπει η κυβέρνηση να φερθεί αναλόγως.

Τρίτος άξονας: Ενίσχυση του κράτους δικαίου.

Δημιουργία ειδικού δικαστηρίου και κατάργηση των υφισταμένων διατάξεων για πλήθος αρμοδιότητες του Αρείου Πάγου, του Συμβουλίου της Επικρατείας και του Ελεγκτικού Συνεδρίου, καθώς και του Μεικτού Δικαστηρίου, που συγκροτούν αυτά τα ανώτατα δικαστήρια σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Πλήρης κομματικοποίηση και απόλυτη κατάργηση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης.

Κατάργηση βουλευτικής ασυλίας, ριζική αναδιάρθρωση διάταξης περί ευθύνης υπουργών και εγκλωβισμός των «Ανεξαρτήτων Αρχών». Στην πραγματικότητα, κατάργηση της διάκρισης των εξουσιών και υποβάθμιση του Κοινοβουλίου για να ικανοποιηθεί ο πιο αναίσχυντος λαϊκισμός.

Τέταρτος άξονας: Σχέσεις Εκκλησίας και κράτους.

Απελπισμένη προσπάθεια των εθνικοσοσιαλιστών να ικανοποιήσουν και την Ακρα Αριστερά και την Ακρα Δεξιά που τους στηρίζουν. Ο Τσίπρας παίζει τον παπά στην κυριολεξία.

Αν το πρόβλημα του Πρωθυπουργού μας είναι να καλύψει την άτακτη υποχώρησή του προς τον εκλογικό εξευτελισμό κάτω απ’ το σύννεφο καρπαζιάς που συνεχώς διογκώνεται, ας το υπαινιχθεί κάπως, για να μην ταλαιπωρούμαστε και εμείς. Επειδή όμως η αναισχυντία του έχει ξεπεράσει κάθε όριο, θα συνεχίσουμε κάνοντας προτάσεις που δεν θα του επιτρέψουν στο μέλλον να πει ότι είχε μια «αυταπάτη» για τη δυνατότητα συνταγματικής αναθεώρησης ή έστω για το περιεχόμενο της σχετικής συζήτησης.