Το άρχισε το Spiegel με το εξώφυλλο που παρακαλούσε τους Βρετανούς να μείνουν στην ΕΕ. Το συνεχίζει η Algemeen Dagblad, η εφημερίδα με την μεγαλύτερη κυκλοφορία στην Ολλανδία με ένα πρωτοσέλιδο που γράφει «Don’t leave me this way» στα αγγλικά με φόντο την αγγλική σημαία.
Μεσολάβησε η πρώτη σελίδα της βρετανικής Sun που παρότρυνε τους αναγνώστες να ψηφίσουν «Εξω» όταν «πάρουμε την μεγαλύτερη πολιτική απόφαση της ζωής μας» στις 23 Ιουνίου, ώστε να «απελευθερωθεί η χώρα από την δικτατορία των Βρυξελλών».
Οι Ολλανδοί έχουν σήμερα την κυλιόμενη προεδρία της ΕΕ, αλλά δεν είναι μόνο η προοπτική μιας πρωτοφανούς κρίσης στη δική τους «βάρδια» που προκαλεί νευρικότητα στις Κάτω Χώρες. Ολλανδοί πολιτικοί, ειδικά στη Δεξιά, θεωρούν τη Βρετανία ως προπύργιο εναντίον των πιο προστατευτικών τάσεων ορισμένων από τα μεγαλύτερα κράτη της ΕΕ – κυρίως Γερμανίας και Γαλλίας.
Στον βετεράνο πρώην ηγέτη του κεντροδεξιού κόμματος VVD και πρώην Επίτροπο της ΕΕ Φριτς Μπόλκεστάϊν αρέσει να λέει ότι Ολλανδία και Βρετανία κοιτάζουν τις θάλασσες. «Είμαστε ναυτικοί λαοί και πιστεύουμε στο εμπόριο με τα άλλα μέρη του κόσμου».
Ετσι, αν οι Βρετανοί αποφασίσουν να βγουν από την ΕΕ «οι Ολλανδοί θα νιώσουν ότι έχουν χάσει ένα σημαντικό σύμμαχο στην ισορροπία δυνάμεων εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το μήνυμά μας είναι: μείνετε μέσα, μην αφήνετε την Ολλανδία μόνη, στηρίξτε το ελεύθερο εμπόριο».
Θα μπορούσαν οι Κάτω Χώρες να είναι η επόμενη χώρα που θα κάνει δημοψήφισμα για έξοδο; Ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε έχει μιλήσει ανοιχτά για αυτή την ανησυχία. Ο Χερτ Βίλντερς, ηγέτης του λαϊκίστικου ακροδεξιού PVV, το οποίο είναι πρώτο κόμμα στις ολλανδικές δημοσκοπήσεις, το ελπίζει ολόψυχα.
Ανοιχτά αντι-Ισλαμικό και αντι-ευρωπαϊκό το κόμμα πιστεύει ότι ένα αποτέλεσμα υπέρ του Brexit θα ξεκινήσει ένα ντόμινο και θα οδηγήσει μοιραία σε παρόμοιο δημοψήφισμα για «Nexit».
«Αλλες χώρες, οπωσδήποτε η δική μου, θα βρουν ένα τεράστιο κίνητρο για να ανακτήσουν την εθνική κυριαρχία τους. Μιλάω για μια πατριωτική άνοιξη.
Αν θέλουμε να επιβιώσουμε ως έθνος, πρέπει να σταματήσουμε τη μετανάστευση και να σταματήσουμε τον εξισλαμισμό. Δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης», λέει ο Βίλντερς.
Παρά το γεγονός ότι η Ολλανδία έχει δει αύξηση του αριθμού των αφίξεων από την Κεντρική Ευρώπη, η συζήτηση για την μετανάστευση τείνει να επικεντρωθεί σε μεγαλύτερες κοινότητες που προήλθαν αρχικά από χώρες εκτός της ΕΕ – από το Μαρόκο και την Τουρκία.
Σύμφωνα με την δημοσιογράφο Gulcah Ercetin, η οποία είναι τουρκικής καταγωγής, και καλύπτει θέματα ένταξης για την κρατική τηλεόραση NOS, ορισμένοι από τους νέους, μέλη τρίτης γενιάς μεταναστών από την τουρκική κοινότητα στρέφονται μακριά από την Ολλανδία, προς την χώρα που άφησαν πίσω οι παππούδες τους.
«Το βρίσκω ενδιαφέρον ότι ορισμένοι από αυτούς αισθάνονται μια συναισθηματική σύνδεση με την Τουρκία. Παρακολουθούν τα πάντα που γίνονται εκεί. Οταν τους ρωτάς τι συμβαίνει στην ολλανδική πολιτική, δεν είναι καλά ενημερωμένοι. Κάποιοι από αυτούς τους νέους Τούρκους που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ολλανδία δεν αισθάνονται Ολλανδοί. Νιώθουν περισσότερο Τούρκοι. Λένε ότι επιπλέουν μεταξύ δύο πολιτισμών και δύο χωρών. Οτι εδώ τους υπενθυμίζουν συνεχώς ότι προέρχονται από άλλη χώρα, και έχουν άλλη θρησκεία».
Παρά το γεγονός ότι είναι ένα από τα ιδρυτικά μέλη της ΕΟΚ, δύσκολα βρίσκεις σήμερα πολλή αγάπη για την Ευρωπαϊκή Ένωση στην Ολλανδία. Το κόμμα VVD του πρωθυπουργού Μαρκ Ρούτε αυτοαποκαλείται ευρωσκεπτικιστικό.
Αλλά δεν συμφωνούν όλοι. Ο παγκοσμίου φήμης Ολλανδός αρχιτέκτονας Rem Koolhaas, ο οποίος προήδρευσε πρόσφατα σε μια συζήτηση 12 ωρών με θέμα «Τι είναι η Ευρώπη;», υποστηρίζει ότι η ΕΕ έκανε καλά πράγματα για τη χώρα του και για το Ηνωμένο Βασίλειο, όπου ξεκίνησε να σπουδάζει αρχιτεκτονική στη δεκαετία του 1960.
Το στρατόπεδο του Brexit είναι γεμάτο από ανθρώπους που «στην ουσία θέλουν να γυρίσει πίσω η Αγγλία στον τρόπο που ήταν πριν» και χρησιμοποιούν την ΕΕ ως «αποδιοπομπαίο τράγο» για όλες τις αλλαγές που έχει φέρει η εποχή της παγκοσμιοποίησης, είπε.
Αλλά φαίνεται πως είναι μια όλο και πιο σπάνια φωνή σε μια χώρα που εξετάζει από την αρχή τις σχέσεις της με την ΕΕ και όπου αυξάνονται οι φόβοι, και οι ελπίδες κάποιων, ότι η ενωμένη Ευρώπη μπορεί να χάσει ένα από τα μεγάλα μέλη της.
