Τρεις σκασίλες

Νομίζω ότι θα συμφωνήσουμε όλοι πως τα σοβαρά πράγματα πρέπει κατ’ αρχήν να τα αντιμετωπίζουμε σοβαρά.

Και σε μια δημοκρατική πολιτεία δεν υπάρχει σοβαρότερο ζήτημα από το Σύνταγμα. Είναι το σύνολο των βασικών κανόνων που διέπουν τη λειτουργία της.

Υπό αυτή την έννοια, η κυβέρνηση ξεκίνησε τη συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος με το… αριστερό. Κοινώς χωρίς την απαιτούμενη, ούτε καν τη στοιχειώδη σοβαρότητα.

Πρώτα με τις ανοησίες περί δημοψηφίσματος. Υστερα με τις φλυαρίες περί εκλογικού νόμου. Ακολούθως με τους αυτοσχεδιασμούς που διακινούνται για τον τρόπο εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας –και δεν χρειάζεται να συνεχίσω τα παραδείγματα…

Αν η σοβαρή υπόθεση αντιμετωπιζόταν όντως σοβαρά, θα περίμενε κανείς να ανοίξει η συζήτηση με μια δέσμη συγκεκριμένων προτάσεων. Με κάποιο συγκροτημένο πλαίσιο και σχέδιο.

Οχι με υποθέσεις, εικασίες και ακριτομυθίες. Και ασφαλώς όχι με σαπουνόφουσκες του τύπου «Σύνταγμα Πολιτών».

Ολα αυτά όμως καλλιεργούν τελικά μια υποψία: ότι τρεις σκασίλες έχουν για το Σύνταγμα του 2021.

Και ότι αυτό που κυρίως επιδιώκει η κυβέρνηση είναι:

Πρώτον, να αλλάξει την ατζέντα της συζήτησης από τους φόρους, τις εισφορές και την καταθλιπτική καθημερινότητα.

Δεύτερον, να φτιάξει ένα εκλογικό σύστημα που να εμποδίζει την επιστροφή της ΝΔ στην εξουσία.

Κανένα από τα δύο δεν είναι απλό.

Για να πετύχει το πρώτο θα πρέπει πολλοί άνθρωποι να πάθουν αμνησία. Να πληρώνουν και να ξεχνούν ότι πλήρωσαν.

Για να πετύχει το δεύτερο χρειάζεται να βρεθούν σαράντα επτά κορόιδα στη Βουλή που να συμπράξουν με τη συμπολίτευση στην πολιτική μεθόδευση.

Ως τώρα δεν έχουν βρεθεί υποψήφιοι ούτε για το ένα ούτε για το άλλο. Και μεταξύ μας δεν είναι εύκολο να βρεθούν.

Αφενός επειδή καμία κοινωνική φθορά δεν έχει ανακοπεί ποτέ από συζήτηση για άρθρο περί ευθύνης υπουργών.

Αφετέρου επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εκείνος που χάνει και στην πολιτική κανείς ποτέ δεν τρέχει να σώσει εκείνον που χάνει. Το αντίθετο: αν μπορεί τον χώνει βαθύτερα…

Καλώς ή κακώς, η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον αναγορευθεί σε στρατηγική επιδίωξη όλων των άλλων παραγόντων του πολιτικού συστήματος.

Εκ των πραγμάτων λοιπόν η μοίρα της προσπάθειας μοιάζει σχεδόν προδιαγεγραμμένη: μια σοβαρή υπόθεση που δεν ξεκίνησε σοβαρά είναι σχεδόν καταδικασμένη να καταλήξει άδοξα.