Η Νανά Βέττα δουλεύει πολύ τα έργα της, καμιά φορά και χρόνια. Αλλεπάλληλα επίπεδα ιδεών και αρχέγονων χειρονομιών της ζωγραφικής επικάθονται το ένα πάνω στο άλλο ως τη στιγμή που θα γυρίσει το τελάρο ανάποδα, με τη ζωγραφιά προς τον τοίχο, και να βάλει ένα άγραφο τελάρο στο καβαλέτο της. Από αυτή τη στιγμή και μετά τα έργα έχουν ήδη φύγει από εκείνη και οδεύουν προς τους θεατές. Και τώρα όλα τα έργα στο εργαστήριό της είναι γυρισμένα προς τον τοίχο, αφού θα εκτεθούν. «Είναι μια φιέστα όταν έχεις αποφασίσει ότι αυτά μπορούν να φύγουν από εσένα» λέει. «Τελειώνεις με αυτά. Και όσο απομακρύνεσαι από τα έργα σου, προχωράς προς μια άλλη ματιά πάνω στα πράγματα. Οταν απομακρύνονται από εμένα σημαίνει ότι έχουν κάτι να πουν. Προχωράνε».
Η ζωγράφος έχει πολύ προσωπική σχέση με τα λάδια, τα αγαπά και ως αντικείμενα, και κάνει τη βασική κίνηση της ζωγραφικής ανεβοκατεβάζοντας το πινέλο. «Ας πούμε ότι ζωγραφίζω τη ζωγραφική» λέει. Ετσι απλώνει τα χρώματά της στο τελάρο και αρχίζει να στήνει μια ύπαρξη. Δεν μπορεί να εξηγήσει τι ακριβώς θέλει να δείξει, αλλά ακολουθεί την παρόρμησή της. «Στρώμα το στρώμα, κάτω από κάθε έργο, φτάνεις σε κάποια σημεία που σου υπαγορεύουν να σταματήσεις γιατί πρέπει να υπάρχουν, να φαίνονται» λέει. «Εκεί σταματάω για να τα φυλάξω και αρχίζω να στήνω το υπόλοιπο έργο ξεκινώντας από εκεί».
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι τα έργα της Νανάς Βέττα μιλούν με το ζωγραφικό ιδίωμα του αφηρημένου εξπρεσιονισμού. Η εντύπωσή τους όμως δεν είναι και τόσο αφηρημένη, και αυτό το καταλαβαίνεις αν στρέψεις ένα τελάρο κατά 180ο. Βλέπεις αμέσως πώς αλλάζει η εντύπωση των κάθετων γραμμών, που θα μπορούσαν να είναι τα αποτυπώματα ενός δάσους λυγερόκορμων οξιών, όταν γίνονται οριζόντιες και μπορείς να αναγνωρίσεις σε αυτές τις γραμμές των οριζόντων. Εξάλλου, όπως η ίδια η ζωγράφος λέει, «όλες οι μορφές της ζωγραφικής περιέχουν το expression, την έκφραση μέσα τους, αφού μιλούν με το προσωπικό ιδίωμα του δημιουργού τους. Αλλιώς θα ήταν όλα τα έργα ίδια».
Τα έργα της Νανάς Βέττα είναι αποσπάσματα ενός άπειρου, που απομονώνει ένα στιγμιότυπό τους. Δεν θέλει να μιλά πολύ για τα έργα της γιατί πιστεύει ότι αφαιρεί από τη μαγεία τους. Και η μαγεία τους είναι το μοναδικό ξάφνιασμα που νιώθεις όταν δεις κάτι για πρώτη φορά: «Εγώ όταν πάω να δω κάτι, δεν θέλω να ξέρω τίποτε. Θέλω καταρχήν να μιλήσει κατευθείαν σε εμένα καθαρά. Αυτό το ξάφνιασμα της πρώτης γνωριμίας με ένα δημιούργημα είναι κάτι καινούργιο, ανεπανάληπτο. Δεν υπήρχε πριν και δεν θα υπάρξει και μετά από κανέναν άλλον το ίδιο. Η δημιουργία έχει αυτή τη μοναδικότητα. Εγώ το παίρνω σαν δώρο. Στην τέχνη η αλήθεια του καλλιτέχνη έχει μήνυμα έτσι κι αλλιώς. Είτε είναι ένα απλό χρώμα ή μια ολόκληρη στάση ζωής».
Τη ζωγράφο δεν ενδιαφέρουν τα πολύ ήσυχα και λεία πράγματα. Οπως λέει, «μέσα στη διαδικασία που γεννήθηκαν αυτά τα έργα υπάρχει ένα συνεχές ναι-όχι, ναι-όχι, το οποίο μετατρέπεται σε κίνηση που αναιρεί τα προηγούμενα. Αυτό έχει να κάνει με τη ρευστή εποχή; Με τον χαρακτήρα μου; Ψάχνω να βρω μήπως κάτι άλλο;». Τώρα πια βρίσκονται στην κρίση του θεατή…
info:
Η έκθεση της Νανάς Βέττα «Ζωγραφική» θα πραγματοποιηθεί από τις 7 Ιουνίου ως τις 4 Ιουλίου στην γκαλερί Σκουφά (Σκουφά 4, Κολωνάκι) με την επιμέλεια της Ελισάβετ Πλέσσα.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
