Δυστυχώς στην Ελλάδα πρέπει να συμβεί κάτι πραγματικά τραγικό για να θυμηθούμε το πρόβλημα. Αυτό δεν σημαίνει και πως θα φροντίσουμε ώστε το κακό να μην επαναληφθεί. Θα κάνουμε φασαρία, θα διαμαρτυρηθούμε, θα σχολιάσουμε, θα κατακρίνουμε. Και σε μερικές ημέρες θα τα έχουμε ξεχάσει όλα. Το πρόβλημα θα παραμένει πρόβλημα μέχρι την επόμενη κρίση, οπότε θα το ξαναθυμηθούμε. Κάπως έτσι, με τον θάνατο ενός πεντάχρονου αγοριού στα δόντια οικόσιτων σκύλων, θυμηθήκαμε τη δύσκολη σχέση που έχουν οι Ελληνες με τα ζώα, ακόμη και με τον «καλύτερο φίλο του ανθρώπου».
Ας μη γελιόμαστε, ελάχιστοι είναι εκείνοι που ξέρουν να του συμπεριφερθούν όπως πρέπει και να τον εκπαιδεύσουν. Ελάχιστοι και εκείνοι που ξέρουν να τον αγαπήσουν όπως πρέπει. Μεγαλωμένοι σε περιβάλλον που συνήθως θεωρεί το σκυλί κάτι βρώμικο, το οποίο πρέπει να ζει έξω από το σπίτι (οπότε το απομονώνει και το εξαναγκάζει με αυτόν τον τρόπο ακόμη και σε επιθετικές συμπεριφορές), ή πλάσμα προορισμένο αποκλειστικά να μας φυλάει (οπότε πρέπει να αγριεύει όταν βλέπει ξένο), ή και ως αξεσουάρ-σήμα κατατεθέν της μαγκιάς μας, ανατρέφουμε συχνά ζώα επικίνδυνα και για εμάς τους ίδιους.
Πόσοι, αλήθεια, είναι εκείνοι που καταδικάζουν σκυλιά ήδη επιθετικά από τη φύση τους σε εγκλεισμό, μετατρέποντάς τα σε φονικά εργαλεία; Σε μηχανές θανάτου οι οποίες αντανακλούν τα αιμοβόρα ένστικτα του ιδιοκτήτη τους; Δεν είναι λίγοι, φοβάμαι. Ας μην παραβλέπουμε, όμως, και τις ευθύνες εκείνων, των (κακώς νοούμενων) φιλόζωων, που φτάνουν στα άκρα, ξεχνώντας πως όσο έξυπνο, γλυκό, συμπαθητικό κ.τ.λ. και αν είναι το προστατευμένο και κακομαθημένο «παιδί» τους, δεν παύει να είναι ένα ζώο. Και τα ζώα, ακόμη και τα εκπαιδευμένα, είναι συχνά απρόβλεπτα («Το παιδί σου και το σκυλί σου όπως το μάθεις» λέει ο λαός, όσο ωραία, όμως, και αν ακούγεται η παροιμία, δεν είναι η πιο επιτυχημένη, καθώς αναφέρεται σε δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα).
Τι χρειάζεται; Αφού προηγουμένως δούμε το θέμα «σκύλος» με ψυχραιμία, χωρίς ανόητους φόβους και υστερίες, να κατανοήσουμε την αναγκαιότητα της σωστής κοινωνικοποίησής του. Να καταλάβουμε πως υπεύθυνος για τη συμπεριφορά του σκύλου του είναι ο ιδιοκτήτης του και πως το ζωάκι μας μπορούμε να το εκπαιδεύσουμε ώστε να συμβιώσει όσο το δυνατόν πιο αρμονικά με την κοινωνία των ανθρώπων, χωρίς να ενοχλεί, να εκνευρίζει, να τρομάζει και να καταπιέζει με την παρουσία του τους άλλους. Την ίδια στιγμή, όσο δεμένοι και αν είμαστε μαζί του, όση αδυναμία και αγάπη και αν του έχουμε, ας μην παραβλέπουμε πως είναι ζώο που μπορεί ενίοτε να συμπεριφερθεί όπως όλα τα ζώα, με οδηγό το ένστικτό του. Γνώση και σεβασμός, λοιπόν. Δύο πολύ απλές λέξεις, που όμως είναι το κλειδί για την αρμονική συμβίωσή μας και με τα οικόσιτα τετράποδα και με τους συνανθρώπους μας. Για όλους υπάρχει χώρος. Αρκεί να μην ξεχνάμε πως είναι χώρος κοινόχρηστος και όχι ιδιωτικός –την έχει την τάση ο Ελληνας να θεωρεί τα πάντα τσιφλίκι, μαντρί και βοσκοτόπι του.
Οσο για το καυτό, και κάτι παραπάνω, θέμα της συνύπαρξης των παιδιών με τα σκυλιά, θεωρώ πως όσο και αν μια τέτοια σχέση έχει μεγάλα οφέλη για ένα παιδί, πρέπει πάντα να παίρνουμε τα μέτρα μας, να βάζουμε τα απαραίτητα όρια, να είμαστε προσεκτικοί: Δεν αφήνουμε τα παιδί μόνο του με τον σκύλο, ώστε να υπάρχει σωστή επιτήρηση και δυνατότητα άμεσης επέμβασης αν κάτι στραβώσει. Ετσι προστατεύουμε και τα μικρά μας και τα ζώα μας. Αυτά, με θλίψη για το περιστατικό με το άτυχο πεντάχρονο αγόρι και με την ευχή να μην τον ξεχάσουμε εύκολα αυτόν τον τόσο παράλογο και άδικο θάνατο. Να μην προσπεράσουμε για άλλη μια φορά το πρόβλημα, να το αντιμετωπίσουμε επιτέλους με τη σοβαρότητα που του πρέπει, για να μη θρηνήσουμε και άλλα θύματα. Από εμάς εξαρτάται.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 15 Μαΐου 2016
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
