Αλέξης ή Κυριάκος

Το κλασικό εκλογικό δίπολο καταργήθηκε. Τέρμα η επιλογή μεταξύ ΠαΣοΚ και Νέας Δημοκρατίας. Ας μην έχουμε αυταπάτες, τελείωσε ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα δύο ιστορικά κόμματα, αλλά όχι η νοοτροπία που συμπυκνώνεται στην ιδέα «ψηφίζω με το μαχαίρι στον λαιμό», «δεν ψηφίζω αυτόν που προτιμώ, αλλά αυτόν που πιθανώς θα κυβερνήσει». Εφυγε από τη μέση το ΠαΣοΚ. Παραχώρησε τη θέση του στον ΣΥΡΙΖΑ. Αρα το δίπολο ως σχήμα είναι αυτό που μας μένει. Αριστερά και Δεξιά, κάντε λίγη ησυχία, το Κέντρο κοιμάται.

Το Κέντρο προσδιορίζεται ως κάτι ολωσδιόλου διαφορετικό από την Κεντροαριστερά, με τη σειρά της η Κεντροαριστερά αναγνωρίζει κολοσσιαίες διαφορές ανάμεσα σε πλατφόρμες, συνεργασίες, ομπρέλες και κινήματα του σχετικού χώρου. Ολοι νιώθουν διαφορετικοί, όλοι προστατεύουν το οικοπεδάκι τους. Σε αυτόν τον κατακερματισμό καταγράφονται πλείστοι υποψήφιοι σημαιοφόροι. Ο Βενιζέλος των μνημονίων, της Proton Bank, του νόμου περί ευθύνης υπουργών, η Γεννηματά με το ηχηρό όνομα και το μηδενικό έργο, ο Παπανδρέου με το ακροατήριο των πιστών θαυμαστών. Ταυτόχρονα, στα άλλα κόμματα προωθούνται λιγότερο γνωστές προσωπικότητες «του χώρου», τριγυρνούν ανεπάγγελτοι ζητιάνοι εξουσίας, αναβαθμίζονται νεοφυείς περικοκλάδες.

Το Κέντρο με τον κατακερματισμό του δεν διαθέτει ούτε συγκροτημένο, άσπιλο ηγέτη ούτε οργανωμένη πρόταση. Τα πρόσωπα του ΠαΣοΚ είναι δοκιμασμένα, μεταχειρισμένα και αποτυχημένα. Είναι τα πρόσωπα που οδήγησαν στην κρίση, τα στελέχη μιας θλιβερής εποχής. Τα πρόσωπα του Ποταμιού δεν έχουν ηγετικό εκτόπισμα ώστε να συνενώσουν τα διαφορετικά μέρη. Τα πρόσωπα της Δημοκρατικής Αριστεράς είναι χαμένα στο καπνισμένο τοπίο δεκαετιών που παρήλθαν. Τα πρόσωπα της Ελιάς δεν έχουν κομματική συνοχή, δεν έχουν ευρύτερη αναγνώριση.

Οσον αφορά τις προτάσεις, βρίσκουμε συγκολλημένες τη λογική με την ψυχοπονιά. Λίγο κοινωνικό κράτος, λίγο ελεύθερη οικονομία, λίγο χάδι στους ψηφοφόρους, λίγο νοσταλγία για τους αισθηματίες. Παράταξη προτάσεων χωρίς έρμα με κοινό δεδομένο ότι η διαχείριση καταστάσεων είναι συνώνυμο της πολιτικής. Η προοπτική είναι «να τα βγάλουμε πέρα με την ημέρα, να περάσουμε τον σκόπελο της εβδομάδας». Κάπου εδώ εξανίσταται ο ψηφοφόρος του ΠαΣοΚ και αντιτείνει: «Μήπως είναι καλύτεροι οι άλλοι;». Οχι, δεν είναι καλύτεροι, εν τούτοις έχουν ήδη πάρει θέση στο δίπολο, αποτελούν ήδη μια σαφή επιλογή. Ο ένας ή ο άλλος, δηλαδή ο δήθεν αριστερός που εφαρμόζει με το ζόρι το Μνημόνιο απέναντι στον αληθινό φιλελεύθερο που σέβεται και υποστηρίζει το Μνημόνιο. Τρίτος δεν χωρεί, δεν χωρεί εάν δεν εκτοπίσει έναν από τους δύο.

Η αντιπαράθεση ανάμεσα στα δύο κόμματα και τους δύο αρχηγούς, τον Τσίπρα και τον Μητσοτάκη, έχει λάβει προεκλογικό χαρακτήρα από την πρώτη ημέρα. Οι αρχηγοί δίνουν χαρακτήρα στα κόμματα που εκπροσωπούν και το κοινό εστιάζει ήδη στους δύο αντιπάλους. Υπάρχει άραγε κάτι τόσο σημαντικό, τόσο δημοφιλές, τόσο αποδεκτό στο Κέντρο ώστε να αποσπάσει τους ψηφοφόρους από τη μονομαχία; Προσώρας δεν υπάρχει παρά το γεγονός ότι ο αγώνας έχει ήδη ξεκινήσει. Στο Κέντρο λαλούν πολλά κοκόρια, θα πάνε σε συνέδρια, χωριστά και ομαδικά, γίνονται επαφές, αναμένονται μετακινήσεις. Το Κέντρο, όμως, αυτή την κρίσιμη στιγμή δεν έχει καν πλαίσιο μέσα στο οποίο θα μπορούσε να αναπτυχθεί.

Ασφαλώς δεν υπάρχουν Πυθίες, ασφαλώς υπάρχει πιθανότητα ανατροπής. Μικρή πιθανότητα με «εάν και εφόσον», με «ίσως» και με «ναι, αλλά». Υπάρχει μικρή πιθανότητα να συγκροτηθεί ένα κάποιο κεντρώο μέτωπο που θα δει απτά αποτελέσματα στο μακρινό μέλλον. Τώρα, άμεσα, με τα αληθινά δεδομένα, υπάρχουν δύο επιλογές. Αλέξης ή Κυριάκος, εκεί θα κριθούν όλα, ενόσω τα κεντρώα κόμματα θα απορροφούν το ένα το άλλο και θα αναλώνονται σε ζητήματα «επί της διαδικασίας».

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2016