Endgame (Το Τέλος του Παιχνιδιού)

Το endgame είναι ένας σκακιστικός όρος που δηλώνει το τέλος της παρτίδας, όταν έχουν μείνει πολύ λίγα πιόνια στη σκακιέρα και απαιτείται μια ειδική στρατηγική για να κερδίσεις.

Είναι ταυτοχρόνως και ο τίτλος ενός σημαντικού θεατρικού έργου του Σάμιουελ Μπέκετ. Στα ελληνικά έχει αποδοθεί ως «Το Τέλος του Παιχνιδιού».

Περιέργως και ο σκακιστικός όρος και το θεατρικό έργο ταιριάζουν γάντι στις σημερινές περιστάσεις.

Αφενός επειδή ελάχιστα πιόνια έχουν απομείνει στη σκακιέρα και άρα η παρτίδα τελειώνει –ακριβώς όπως «η διαπραγμάτευση» με τους εταίρους.

Αφετέρου επειδή το έργο του Μπέκετ είναι ουσιαστικά ένας διάλογος ανάμεσα σε δύο εντελώς αντίθετους χαρακτήρες. Ο ένας δεν μπορεί να κινηθεί καθόλου και ο άλλος κινείται συνεχώς –ακριβώς ό,τι συμβαίνει με την ελληνική κυβέρνηση και τους συνομιλητές της.

Το βέβαιο είναι ότι το βράδυ της Δευτέρας τελειώνουν τα ψέματα. Ο έλληνας πρωθυπουργός θα βρεθεί αντιμέτωπος με τους δεκαοκτώ ομολόγους του της ευρωζώνης σε αναζήτηση λύσης.

Στην αναζήτηση αυτή θα είναι εξαιρετικά παρακινδυνευμένο να επικαλεστεί τη «λαϊκή εντολή» που υπηρετεί αφού «λαϊκές εντολές» υπηρετούν και όλοι οι υπόλοιποι συνομιλητές του.

Τρία σενάρια είναι στο τραπέζι. Ενα πολύ κακό και δύο ακόμη χειρότερα.

Το σενάριο της συμφωνίας. Αυτό σημαίνει ότι έως τη Δευτέρα το μεσημέρι η Ελλάδα θα αποδεχτεί (με ελάχιστες διαφοροποιήσεις…) το πολύ επώδυνο σχέδιο συμφωνίας των «θεσμών».

Είναι το μοναδικό σχέδιο συμφωνίας που υπάρχει το τραπέζι. Ολες οι ελληνικές προτάσεις έχουν απορριφθεί ως αναξιόπιστες.

Αν η κυβέρνηση κάνει την κωλοτούμπα και προκύψει συμφωνία, τότε θα συνεδριάσει το Eurogroup, θα εγκρίνει τη συμφωνία και η Σύνοδος Κορυφής καθίσταται σχεδόν περιττή.

Ουδείς γνωρίζει βεβαίως αν θα μπορέσει η κυβέρνηση να περάσει και να υλοποιήσει ποτέ μια τέτοια συμφωνία.

Αυτό είναι το πολύ κακό σενάριο. Αν δεν προκύψει, υπάρχουν δύο χειρότερα.

Το σενάριο της παράτασης –το οποίο αιφνιδίως χειροκροτούσε «Η Αυγή» της Παρασκευής.

Αυτό σημαίνει ότι αφού η αξιολόγηση δεν έχει ολοκληρωθεί, η ελληνική κυβέρνηση θα ζητήσει παράταση του σημερινού προγράμματος για κάποιους μήνες ώστε να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση στη βάση της απόφασης της 20ής Φεβρουαρίου.

Οι εταίροι θα συμφωνήσουν την παράταση υπό όρους και προϋποθέσεις, κυρίως τη λήψη δημοσιονομικών μέτρων κ.λπ.

Ετσι η σημερινή κατάσταση απλώς θα συνεχιστεί βουλιάζοντας τη χώρα στο τέλμα. Είναι ένα σενάριο θανάτου από ασφυξία.

Το σενάριο της χρεοκοπίας είτε εντός είτε εκτός ευρωζώνης.

Το πρόγραμμα θα τερματιστεί στις 30 Ιουνίου, η ΕΚΤ θα κλείσει τη στρόφιγγα, το ΔΝΤ δεν θα αποπληρωθεί και η χώρα θα οδηγηθεί σε μια αλληλουχία πιστωτικών γεγονότων, η οποία (αργά ή γρήγορα) θα την οδηγήσει εκ των πραγμάτων σε εθνικό νόμισμα.

Δεν ξέρω τι θα προκύψει τελικά, αν και στο τρίτο σενάριο θα έδινα τις λιγότερες πιθανότητες. Η κουλτούρα των ευρωπαϊκών διαδικασιών δεν αρέσκεται στις ανοιχτές συγκρούσεις και στις ακραίες λύσεις, ιδίως αν έχει άλλους δρόμους για να οδηγηθεί στο ίδιο αποτέλεσμα.

Διότι ό,τι κι αν προκύψει, ένα πράγμα είναι βέβαιο: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έφτασε στο τέλος του παιχνιδιού.

Η επιλογή είναι ουσιαστικά μεταξύ ενός «τέλους με τρόμο» και ενός «τρόμου χωρίς τέλος» –είναι ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ που μας θύμισε τη σχετική φράση του Φίλιπ Σάιντεμαν…

Οι εξαγγελίες, οι ρητορείες, οι μεγαλοστομίες, οι καταγγελίες και οι καυχησιές πολλών μηνών κάπου εδώ τελειώνουν. Με ένα άδοξο, ενδεχομένως καταστροφικό, αλλά σίγουρα επώδυνο τέλος.

Αλλά έτσι τελειώνει τελικά η φιγούρα. Για να οικειοποιηθώ τον Τ. Σ. Ελιοτ, «όχι με μια έκρηξη αλλά με ένα κλαψούρισμα».