Είναι αυτό που θέλουν οι τζιχαντιστές. «Είμαστε ο εχθρός του αρχιδιαβόλου που μας φοβάται και μας μισεί. Είμαστε η ισλαμική οργάνωση που παραλύει από τρόμο το ΝΑΤΟ. Δεν φοβάται την Αλ Κάιντα αλλά εμάς, τους τζιχαντιστές». Αυτά τους λένε οι αντιδράσεις μας. Και τους βοηθούν να στρατολογήσουν. Αν θέλετε να μπείτε στις μπρικέτες των μαρτύρων που θα αλλάξουν τον κόσμο και θα κτίσουν το χαλιφάτο του Προφήτη, ελάτε μαζί μας. Οι τζιχαντιστές σας καλούν!
Υπερβολικές οι αντιδράσεις της Δύσης. Ολη η προσοχή μας στράφηκε στους τζιχαντιστές. Αλλά δυστυχώς αυτό που για μας είναι το πιο κτηνώδες και τρομακτικό, για τους χειρότερους εχθρούς μας στον ισλαμικό κόσμο είναι κίνητρο για υπεράσπιση της πίστης τους. Ευτυχώς οι επίσημες αντιδράσεις μας δείχνουν να είναι πιο ψύχραιμες από ότι στο πρόσφατο παρελθόν.
Η αμερικανική στρατηγική πρέπει να είναι τέτοια που να καταφέρει τη μέγιστη απώλεια στη Τζιχάντ και την ελάχιστη ζημία στις ΗΠΑ. Που σημαίνει ότι δεν πρέπει να μπούμε πάλι στο Ιράκ και να στείλουμε τις Ειδικές Δυνάμεις στη Συρία–κάτι που πολύ θα ήθελαν οι τζιχαντιστές. Να δει όλος ο ισλαμικός κόσμος τους αμερικανούς στρατιώτες στις χώρες του Ισλάμ. Αλλά οι Τούρκοι έχουν 400.000 υπό τα όπλα, ο Ασαντ έχει στρατό εκατοντάδες χιλιάδες, οι Κούρδοι και το Ιράκ εκατοντάδες χιλιάδες. Η Αίγυπτος, η Ιορδανία και η Σαουδική Αραβία έχουν εκατοντάδες χιλιάδες στρατό, εκατοντάδες αεροπλάνα. Δεν υπάρχει λόγος να δώσουν το παρόν και οι αμερικανικές μπότες.
Ποια, λοιπόν, πρέπει να είναι η πορεία της Αμερικής;
Ο πρόεδρος Ομπάμα μπορεί να μην έχει ακόμη στρατηγική για τη Συρία, αλλά η στρατηγική του στο Ιράκ έχει επιτυχία. Μετά την ανακατάληψη της Μοσούλης οι τζιχαντιστές είχαν τέσσερις μεγάλες ήττες: Η προέλαση στο Κουρδιστάν ανακόπηκε, το φράγμα της Μοσούλης ξαναπέρασε στο Ιράκ, οι Γιαζήδες στο βουνό Σινγιάρ διασώθηκαν όπως και οι Τουρκμένοι χάρη στην κουρδική μαχητική δύναμη και την σιτική μιλίτσια–ακριβώς από εκείνους που καταδίωκαν οι Αμερικανοί μόλις πριν τέσσερα χρόνια.
Το κουρδικό ΠΚΚ, το οποίο χαρακτηρίζουμε τρομοκρατικό, και αξιωματικοί του Ιράν πήραν μέρος και βοήθησαν τη δύναμη που πολέμησε τους τζιχαντιστες με τη συνεργασία της αμερικανικής αεροπορίας. Δηλαδή έχει σχηματιστεί ένας συνασπισμός στο Ιράκ ο οποίος μπορεί να συγκροτήσει στρατό που θα κυνηγά συνέχεια τους τζιχαντιστές και θα ανακαταλάβει τις ουνιτικές περιοχές που έχουν καταλάβει με την αμερικανική αεροπορία να βομβαρδίζει.
Με τη Συρία είναι διαφορετικά. Η Αμερική πρέπει να ρωτήσει τον εαυτό της–τι προτιμά στη Δαμασκό. Τον Μπασάρ αλ Ασαντ ή την Τζιχάντ. Στην ουσία, στην πραγματικότητα αυτές είναι οι δυο μόνο δυνατότητες. Δεύτερο, αν οι τζιχαντιστές είναι ο κύριος εχθρός, ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός, ο εχθρός με τον οποίο είναι αδιανόητος οποιοσδήποτε συμβιβασμός, είμαστε έτοιμοι να συμπορευτούμε όχι μόνο με τον Ασαντ, αλλά και με τους σύμμαχους του. Δηλαδή το Ιράν, τη Χεζμπολαχ, το ΠΚΚ και τη Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν για να συντρίψουμε τους τζιχαντιστές;
* Ο Patrick J. Buchanan είναι διευθυντής του περιοδικού «American Conservativ» και συγγραφέας του «The Greatest Comeback. How Richard Nixon Rose from Defeat to Create the New Majority».
