Η ομορφιά ησυχάζει στην Αλόννησο

Η ακατανίκητη γοητεία του ταξιδιού είναι οι διασταυρώσεις και οι συναντήσεις που συμβαίνουν πάνω στον χάρτη. Λες σήμερα θα ταξιδέψω στην Αλόννησο και αμέσως βρίσκεις αισθαντική συνταξιδιώτισσα: «Στην Αλόννησο είχα συναντήσει το πιο σιωπηλό μέρος. Στη Χώρα, στο καφενείο, στην άκρη εκείνης της σχισμής της γης που δεν ακούγεται τίποτε»… Σε αυτό το άλσος που ταξιδεύει στη γαλάζια θάλασσα χαρίζοντάς της συνεχώς σμαραγδένιες ανταύγειες, όλα είναι χαϊδεμένα του γυναικείου βλέμματος και της θηλυκής χάρης.

Το Παλιό Χωριό είναι η πολύβουη καρδιά της Αλοννήσου, αλλά νωρίς το πρωί, εδώ στο τέρμα του κεντρικού σοκακιού, κανείς δεν τολμά να πληγώσει τη σιωπή. Το τοπίο μαζεύει ενέργεια από την πιο δυνατή στιγμή της ημέρας. Αποθηκεύει τις πιο γλυκές αποχρώσεις του ηλιακού φάσματος, τις πιο αισθητές ρυτιδώσεις της γαλάζιας θάλασσας, τα δειλά σινιάλα των νησιών απέναντι στο ύψος της γραμμής των οριζόντων, τις πιο άτολμες αντιδράσεις της στεριάς, τα πιο αισιόδοξα και ελπιδοφόρα σκιρτήματα της νέας ημέρας. Καλημέρα και ξανά καλημέρα με τις Φωνές του Αντόνιο Πόρτσια: «Μέχρι και το πιο μικρό από τα όντα έχει έναν ήλιο στα μάτια»…

Οταν η ζωή καλοξυπνήσει εδώ και οι περιπατητές αρχίζουν να γεμίζουν το κεντρικό σοκάκι, πάλι μια «Γοργόνα» στην αρχή του, σε εισαγάγει με γυναικεία φινέτσα και ρομαντική διάθεση, με καπέλα, ρούχα, στολίδια, στην ατμόσφαιρα του Παλιού Χωριού και στον κεντρικό δρόμο της ζωής στην Αλόννησο. Τα σφιχταγκαλιασμένα σπίτια γύρω από το σοκάκι της μέσης και τα στενά καλντερίμια που διακλαδώνονται προς τις άκρες δημιουργούν το σκηνικό του κάστρου, με πολλά παράθυρα όμως ανοιχτά προς το επικλινές τοπίο και το επίπεδο πέλαγος, μέχρι την άκρη του σοκακιού που όλο και ενισχύονται οι δόσεις της ζωής που απλώνεται στα τραπεζάκια έξω, όπου το βλέμμα απελευθερώνεται τελείως, μέχρι κάτω τον θαλάσσιο δρόμο που ακολούθησε το καράβι το οποίο σε έφερε στο νησί και πιο πέρα από αυτόν, πίσω από το «κομπολόι» των νησιών στον ορίζοντα.

Είναι παράξενο τελικά που εδώ στο πέλαγος των Βορείων Σποράδων που δεν χάνεσαι σε μεγάλα διαστήματα πελαγίσιας μοναξιάς μπορείς να βρεις γωνιές και αγκαλιές που η μοναξιά συνομιλεί πολύ ήρεμα και χαμηλόφωνα με το τοπίο. Ο «γκουρού» στον παγκόσμιο χώρο της ομοιοπαθητικής Γεώργιος Βυθούλκας –ο οποίος ζει εδώ μόνιμα και διοργανώνει κάθε καλοκαίρι τα σεμινάρια της Διεθνούς Ακαδημίας Κλασικής Ομοιοπαθητικής που παρακολουθούν ειδικοί από 36 χώρες της Γης –μας αποκάλυψε ότι η ηρεμία και η ομορφιά της Αλοννήσου τον έδεσαν με τον τόπο ο οποίος μοσχομυρίζει από τα αρώματα που σκορπά στην ατμόσφαιρά του και το πιο ταπεινό κλαδάκι του.

Ακόμη και στους πιο ανοιχτούς τόπους του θαλάσσιου πάρκου, τα δελφίνια αυλακώνουν με περίσσια χάρη τον καθρέφτη της ζωής και χαράζουν σε απέραντο πεντάγραμμο τις νότες της ζωντάνιας. Ισως δεις από την παραλία των Γλυφών το ίχνος τους, παράλληλα με το υγρό μονοπάτι που αφήνουν πίσω τους τα σκάφη που περνοδιαβαίνουν μπροστά από τη μακρόσυρτη Περιστέρα και βάζουν την πλώρη τους πάνω στην Κυρά Παναγιά ή την πράσινη αγκαλιά της Στενής Βάλας, του δροσερού Λεφτού Γιαλού ή του Τζώρτζη Γιαλού, ή την προκυμαία στο Πατητήρι, το λιμάνι της Αλοννήσου. Αυτό το αδιάκοπο σεργιάνι των σκαφών, για χιλιάδες χρόνια, στολίζει το υπερθαλάσσιο αλλά και το υποθαλάσσιο τοπίο. Δέκα γνωστά αρχαία ναυάγια από τον 5ο π.Χ. αιώνα έως και τον 12ο μόνο στο στενό μεταξύ μεγάλου νησιού και Κυρά Παναγιάς, στο βασίλειο της Κυμοθόης, της γρήγορης σαν το κύμα Νηρηίδας, περιμένουν τα έκπληκτα μάτια των τυχερών καταδυτών που θα κλείσουν μέσα στη μάσκα τους τις συναρπαστικές εικόνες τους. Είναι μια καλοκαιρινή πασαρέλα εδώ μπροστά στα βότσαλα των Γλυφών, «αυλή» των Ilya Suites (www.ilyasuites.gr) πίσω από τη φορτωμένη κορομηλιά, ένας ωραίος σταθμός στο ταξίδι των διακοπών.

Το κύμα φέρνει στη μικρή προκυμαία της Στενής Βάλας, απέναντι από τα κόκκινα τρεχαντήρια που λες ότι είναι δεμένα στους κορμούς των πεύκων, όλα τα δώρα της θάλασσας, που ανταμώνουν με όλα τα καλά της στεριάς. Οι κυράδες της Στενής Βάλας, η Ναυσικά, η Κατίνα, η Χαρίκλεια, οι κυράδες του Λεφτού Γιαλού, η Ελένη και η Μαγδαληνή, οι κυράδες του Τζώρτζη Γιαλού, η Γιώτα και η Μάχη, μετουσιώνουν τα υλικά του τόπου σε απίθανες γεύσεις. Δεν είναι ο ροφός λεμονάτος, ο καπνιστός τόνος, η χαρακτηριστική τυρόπιτα. Είναι που και η ταπεινή κορυφή του σκίνου της Αλοννήσου και το μοναχικό χορταράκι στα Σκάντζουρα γίνονται έδεσμα και αίσθηση του τόπου. Γι’ αυτό την Αλόννησο μπορείς να τη ζήσεις ολοκληρωτικά, με όλες τις αισθήσεις σου, να την αισθανθείς, να την ακούσεις, να τη δεις, να τη γευτείς…

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 20 Ιουλίου 2014