Τα δύο πρόσωπα της Σόνιας Θεοδωρίδου

Φορούσε μαύρο μακρύ φόρεμα. Από πάνω ριγμένος ένας λευκός αρχαιοπρεπής χιτώνας. Η Σόνια Θεοδωρίδου οδηγούσε πριν από μερικές ημέρες μια πομπή έξι νεαρών γυναικών ντυμένων με πτυχωτούς χιτώνες και σανδάλια στις αίθουσες του Βρετανικού Μουσείου. Επρόκειτο για διαμαρτυρία υπό μορφή δρώμενου: οι «Καρυάτιδες» αναζητούσαν τη χαμένη αδελφή τους. Η ενέργεια σχολιάστηκε. Το αισθητικό αποτέλεσμα δεν ικανοποίησε αρκετούς.

Οχι άδικα.

Η Σόνια Θεοδωρίδου δεν χρειάζεται να αποδείξει την καλλιτεχνική της αξία. Εχοντας σταθεί στο σανίδι των μεγαλύτερων λυρικών σκηνών του εξωτερικού, βρίσκεται μακριά από το στερεότυπο της αποστειρωμένης πριμαντόνας. Δηλώνοντας «δεν θα ήθελα να ξανατραγουδήσω «Τραβιάτα», θέλω να πειραματιστώ και να δοκιμάσω τα όριά μου» είχε πάντα ανοιχτούς ορίζοντες. Εχει χαρίσει στο κοινό έναν εξαιρετικό δίσκο με εκτελέσεις τραγουδιών του Μάνου Χατζιδάκι, δοκίμασε Μίμη Πλέσσα, αργεντίνικα τάνγκο, μελοποιημένο Καβάφη και άλλα πολλά. Η αναζήτηση ποτέ δεν σταματά.

Πάντα στο βάθος υπάρχει η αγάπη για την Ελλάδα. Μαζί με τον σύζυγό της ίδρυσε το πολιτιστικό κίνημα Beautiful Greece, το σπίτι τους στη Γερμανία είναι ανοιχτό για όλους τους Ελληνες και η ίδια ενισχύει τις μουσικές βιβλιοθήκες της χώρας μας. Δεν λείπει, όμως, και η «γλυκιά» ελληνική γκρίνια. Κατά καιρούς έχει αφήσει αιχμές για τους πολιτιστικούς θεσμούς της χώρας μας, που, σύμφωνα με την ίδια, δεν τις άνοιξαν τις πόρτες του στον βαθμό που θα έπρεπε. Το Ελληνικό Φεστιβάλ «δεν απάντησε ποτέ στις προτάσεις μου. Πάντως, αυτό δεν οφείλεται στην καλλιτεχνική μου αξία» δήλωνε το 2013. Πριν από αρκετά χρόνια μάλιστα είχε εκφράσει το παράπονό της και για τον Βαγγέλη Παπαθανασίου. «Ηρθε πριν από λίγα χρόνια νομίζω, με αφορμή κάποιους θερινούς αγώνες, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου και έφερε μαζί του τη Μονσερά Καμπαγέ και την κόρη της. Δεν λέω για τον εαυτό μου, άσε με εμένα. Γιατί να μην έρθει η Αγνή Μπάλτσα να τραγουδήσει; Εκανε άλλη Ελληνίδα μετά την Κάλλας την καριέρα της Αγνής;» είχε πει με εμφανές το προσωπικό παράπονο. Δεν έχουμε παρά να συμφωνήσουμε μαζί της.

Μιας υψιφώνου

Η Σόνια Θεοδωρίδου έχει αναμφισβήτητα φλογερό ταμπεραμέντο. Οπως δήλωσε για την πρόσφατη δράση της στο Βρετανικό Μουσείο, στόχος ήταν «να παρουσιάσουμε ένα μοναδικό καλλιτεχνικό δρώμενο-διαμαρτυρία ώστε να βάλουμε και εμείς όχι μόνο το λιθαράκι, αλλά μια κοτρόνα ολόκληρη για να μπορέσουν τα Γλυπτά του Παρθενώνα να επιστρέψουν στην πατρίδα μας».

«Ητο πράγματι κοτρόνα» αποφάνθηκαν οι κακεντρεχείς, γιατί δυστυχώς το θέαμα φλέρταρε έντονα με το φολκλόρ, και το δρώμενο, παρά τις αγαθές προθέσεις του, ήταν μάλλον κακά σχεδιασμένο. Παρουσιάζοντας μια εικόνα αθώας γραφικότητας, είναι εύκολο να προσελκύσεις το ενδιαφέρον των τουριστών που σε απαθανατίζουν με το κινητό τους και να κάνεις έναν μίνι ντόρο στα social media. Ομως το θέμα δεν είναι το κοινό που αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο μουσείο, αλλά το κοινό που θα παρακολουθήσει τα πλάνα τα οποία θα μεταδοθούν αργότερα μέσω Διαδικτύου και τηλεόρασης. Η συναισθηματική φόρτιση δύσκολα περνά στην οθόνη, ο χιτώνας και τα αρχαιοελληνικά χτενίσματα θυμίζουν στους ξένους περισσότερο βράδυ στην Πλάκα και προκαλούν από αμηχανία μέχρι ειρωνεία που δεν χρειάζονται στο σοβαρό ζήτημα της επιστροφής των Γλυπτών. Πώς να το κάνουμε; Σίγουρα η Μελίνα Μερκούρη δεν θα φορούσε χιτώνα στο Βρετανικό Μουσείο.

Παράλληλα με τη διαμαρτυρία η δημοφιλής σοπράνο, ανήμερα την Πεντηκοστή, βρέθηκε έξω από τον Ναό της Αγίας Σοφίας στο Λονδίνο για να παρουσιάσει μια μουσικοθεατρική παράσταση σε μελωδίες του συνθέτη Παντελή Παυλίδη, με αίτημα και πάλι την επιστροφή των Γλυπτών. Ακούστηκαν ποίηση της Σαπφούς, ορφικοί ύμνοι κ.ά… Σκηνοθέτιδα; Η Ελντα Πανοπούλου. Οϊμέ.

Και η… ανεπανάληπτη επιλογή συνεργατών έχει συνέχεια, αφού η Σόνια Θεοδωρίδου αυτό το καλοκαίρι δίνει συναυλίες και παρουσιάζει το «Symphonico Τσιτσάνης», συμπράττοντας με τη Νατάσα Θεοδωρίδου και τον Κώστα Καραφώτη επάνω σε ενορχηστρώσεις του Θεόδωρου Ορφανίδη σε τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη. Αναζητούμε τα κίνητρα της πράξης της. Στην περίπτωση της Νατάσας Θεοδωρίδου, η μόνη λογική εξήγηση που μπορούμε να δώσουμε είναι η συνωνυμία. Η περίπτωση του Καραφώτη χρήζει ακόμη βαθύτερου διαλογισμού. Η ουσία είναι πως κάποιες αντισυμβατικές επιλογές, όπως η συμμετοχή της στην πρόσφατη ταινία του Γιάννη Οικονομίδη «Το μικρό ψάρι», ως σύζυγος ενός μαφιόζου, είναι εύστοχες. Κάποιες άλλες, πάλι, φλερτάρουν με το γραφικό, χωρίς να αγγίξουν το αντισυμβατικό.

Ας μην είμαστε αυστηροί. Ολοι οι μεγάλοι έχουν τις στιγμές αδυναμίας τους. Και ο Γιώργος Νταλάρας δεν είχε τραγουδήσει με τον Αντώνη Ρέμο; Τι σημασία έχει που μετά το μετάνιωσε;

Αδέκαστη

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 22 Ιουνίου 2014