Αναγνωρίζοντας πως η Ιορδανία έχει αναλάβει τεράστιο βάρος στην υποδοχή προσφύγων από το συριακό εμφύλιο, η Διεθνής Αμνηστία καταγγέλλει ότι η χώρα αρνείται την είσοδο σε ομάδες Σύρων και τους αναγκάζει να επιστρέψουν στην εμπόλεμη Συρία.
Η οργάνωση αναφέρει πως μεγάλες ομάδες ανθρώπων είτε εξαναγκάστηκαν να επιστρέψουν στις εμπόλεμες περιοχές είτε τους επιτράπηκε διαμονή στη μεθόριο υπό συνθήκες σχεδόν αβίωτες, με όλο και πιο αυστηρούς συνοριακούς περιορισμούς.
«Είναι κατανοητό ότι οι υποδομές των χωρών της περιοχής για υποδοχή μεταναστών βρίσκονται στα όριά τους, αλλά αυτό δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για άρνηση εισόδου» ανέφερε ο διευθυντής του τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας για την περιοχή, Φίλιπ Λούθερ, καλώντας επίσης εκ νέου τη διεθνή κοινότητα να συνδράμει τις χώρες που συνορεύουν με τη Συρία.
Η διεθνής κοινότητα, συνέχισε ο Λούθερ, «έχει σημαντικό ρόλο να παίξει στην προσφορά υποστήριξης σε χώρες της περιοχής που μέχρι τώρα αναλαμβάνουν το βάρος των σύρων προσφύγων με ελάχιστους πόρους».
Εξαιτίας της ανθρωπιστικής κρίσης που έχει προκαλέσει ο συριακός εμφύλιος, υπολογίζεται ότι πάνω από δύο εκατομμύρια Σύροι έχουν περάσει τα σύνορα -με τις εγκαταστάσεις υποδοχής σε Λίβανο, Τουρκία, Ιράκ, Ιορδανία και Αίγυπτο να έχουν ήδη γεμίσει . Διπλάσιος είναι ο αριθμός όσων έχουν εκτοπιστεί από τις εστίες τους σε άλλες περιοχές εντός της Συρίας.
Έρευνα της Διεθνούς Αμνηστίας υποστηρίζει ότι, παρά τη διαβεβαίωση της Ιορδανίας πως τα σύνορα μένουν ανοικτά, υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερις κατηγορίες προσφύγων από τη Συρία οι οποίοι δεν γίνονται δεκτοί -Παλαιστίνιοι και Ιρακινοί πρόσφυγες στη Συρία, σύροι χωρίς χαρτιά και ασυνόδευτοι άνδρες που δεν μπορούν να αποδείξουν συγγένεια με Ιορδανούς.
Μαρτυρίες που επικαλείται επίσης η οργάνωση περιέγραψαν τις επιπτώσεις των σκληρότερων όρων που εφαρμόζουν οι ιορδανικές αρχές. Μαρτυρία γυναίκας που επικαλείται η Διεθνής Αμνηστία αναφέρει ότι το διαβατήριό της σφραγίστηκε με την ένδειξη «επιστροφή σε ένα μήνα» και η ίδια με τα έξι παιδιά της αναγκάστηκε για έναν μήνα να μείνει, όπως και άλλες 100 οικογένειες, σε δρόμο στη μεθόριο και να τρώνε ό,τι φρούτα μπορούσαν να βρουν από τα γύρω δέντρα πριν αναγκαστούν, μετά από ένα μήνα, να επιστρέψουν στη συριακή πλευρά.
