Τι λέει μια ακραιφνής φεμινίστρια στην κόρη της; (Σίγουρα όχι να φοράει ψεύτικο μούσι και να απαγγέλλει όπου σταθεί και όπου βρεθεί τους εξής στίχους του Εζέν Φρομεντάν: «Η ευτυχία στη Γη αποτελείται από τρία πράγματα: το φως του ήλιου, μια γυναίκα και ένα άλογο», όπως έκαναν το 2009 οι γαλλίδες ακτιβίστριες La Barbe, ορκισμένες εχθροί του διεθνούς «σεξιστή» Ντομινίκ Στρος-Καν.) Αυτό, τέλος πάντων, διερωτάται στο πρόσφατο βιβλίο της, με τίτλο «What We Should Tell Οur Daughters?», η βρετανή δημοσιογράφος Μελίσα Μπεν. Το πόνημα της Μπεν έρχεται να κοσμήσει ένα ήδη ασφυκτικά γεμάτο ράφι με βιωματικά-θεωρητικά εγχειρίδια από «ψαγμένες» μαμάδες που αγωνίζονται να μεγαλώσουν «εναλλακτικές» θυγατέρες. Από τα πλέον ακανθώδη θέματα, για μια ακόμη φορά, η εικόνα και η σεξουαλικότητα.
Τι λέει, αλήθεια, μια φεμινίστρια στην κόρη της για την εμφάνισή της; Σίγουρα μια προοδευτική μαμά δεν προτρέπει το παιδί της να αγοράσει bodies και τιάρες από ένα υποκατάστημα της αμερικανικής αλυσίδας για βαρεμένα μικρομέγαλα Club Libby Lu (πάλι καλά που η αλυσίδα έκλεισε τις αποπνικτικά ροζ πύλες της εν έτει 2009) ούτε, φαντάζομαι, της παίρνει δώρο στα γενέθλιά της το «ολοκληρωμένο studio beauté», το οποίο «μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να θαυμάσεις τον εαυτό σου». Και βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν τη σπρώχνει στην άβυσσο των διατροφικών διαταραχών, αγκαζέ με τη βουλιμία και την anorexia nervosa.
Από την άλλη πλευρά, όμως, μέχρι πού θα μπορούσε να φτάσει για να διαφυλάξει μια εύθραυστη μικρή από την παντοδυναμία της εικόνας; Ενδεικτική, νομίζω, είναι η συμβουλή που έδωσε πριν από λίγους μήνες η 33χρονη βρετανή βουλευτής των Φιλελεύθερων Δημοκρατών Τζο Σουίνσον, μια μεταμοντέρνα πασιονάρια σε θέματα ισότητας (μεταξύ άλλων, είχε αναγκάσει τη L’Oréal να αποσύρει από τον περιοδικό Τύπο διαφημίσεις στις οποίες η φωτογραφία της Τζούλια Ρόμπερτς ήταν τόσο ψηφιακά επεξεργασμένη, που έμοιαζε κέρινη). Η 33χρονη Σουίνσον ζήτησε από τους γονείς να μη βομβαρδίζουν τις θυγατέρες τους με κομπλιμέντα τα οποία αφορούν την εμφάνισή τους, αλλά να επιστρατεύουν τα θετικά σχόλιά τους σε περιπτώσεις που το παιδί φέρει εις πέρας κάτι με επιτυχία, π.χ. τη συμπλήρωση ενός παζλ.
Η συμβουλή της Σουίνσον προκάλεσε πληθώρα αντιδράσεων στα βρετανικά ΜΜΕ από μαινόμενες μαμάδες-αρθρογράφους. Εντάξει, οφείλεις να την ενθαρρύνεις να αντλεί αυτοπεποίθηση από πράγματα που δεν αφορούν μόνο της εικόνα της, όμως γιατί να της στερήσεις τόση… χαρά; Οπως θα γράψει η Σόφι Χίγουντ στον «Independent»: «Θα περίμενε κανείς να ταχθώ στο πλευρό της Τζο Σουίνσον. Παρ’ όλα αυτά, ανατρίχιασα όταν άκουσα την πρότασή της ότι η ομορφιά δεν είναι κατάλληλο θέμα για τα παιδιά μας. Απεναντίας, είναι όμορφο να συζητάς για την ομορφιά…».
Η Κάθριν Νιούμαν, συγγραφέας και «μαμά», πήγε ένα βήμα πιο πέρα με το άρθρο της «Δεν θέλω η κόρη μου να είναι «χαριτωμένη»» τον περασμένο Ιούλιο στους «New York Times». Η Νιούμαν δείχνει να απολαμβάνει το ότι η δεκάχρονη κόρη της Μπέρντι παραμένει «τρυφερή, δυναμική και παθιασμένη», χωρίς ποτέ να καταφεύγει στη «θηλυκότητά» της για να γίνει αρεστή. Η ίδια, εξομολογείται, δεν το κατάφερε ποτέ: «Είμαι μια ριζοσπαστική, μια «βαμμένη» φεμινίστρια, και όμως εξακολουθώ να χαμογελάω σε όλους αδιακρίτως, ελπίζοντας να γίνω αρεστή, όχι μόνο στους φίλους και στην οικογένειά μου, αλλά και στον ορθοδοντικό του γιου μου, στον barista που δυσανασχετεί την ώρα που εγώ προσπαθώ να ανοίξω το πορτοφόλι μου και στον πρώην φίλο μου που με κεράτωσε».
Οπως γράφουν οι «Financial Times» στη βιβλιοκριτική τους για το «What Should We Tell Our Daughters?» της Μελίσα Μπεν, η αλήθεια του βιβλίου ξεπηδά όταν και αυτή η «εναλλακτική» μητέρα ξεφεύγει από τις μεταφεμινιστικές κορόνες και τα περί «καθημερινής υποβίβασης των γυναικών από τους άνδρες» («ένα είδος διάκρισης εις βάρος του γυναικείου φύλου τόσο σύνηθες, που περνάει απαρατήρητο») και φθάνει στο «ζουμί» της σχέσης μάνας – κόρης: «Πιστεύω ότι αυτό που οφείλουμε στις κόρες μας είναι η περιέργεια· την ευκαιρία να είναι ή να γίνουν ξένες, ακόμη και σε εμάς…».
*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
