Είναι από τις φορές που σου κόβεται το αίμα. Το εξαγριωμένο πλήθος στη Μαδαγασκάρη, διαβάζεις, έκαψε ζωντανούς δυο Ευρωπαίους. Μαθητής εκών άκων του πολιτισμένου δυτικού κόσμου, ζώντας στον οποίο διδάχθηκες ότι ο άνθρωπος δεν (πρέπει να) κάνει τέτοια αποτρόπαια πράγματα, ανατριχιάζεις και μόνο στην ιδέα.
Σε κατατρύχουν κι αυτά τα στερεότυπα: Μαδαγασκάρη, δηλαδή Αφρική, και μάλιστα ένα απ’ τα πιο βασανισμένα και μαζί καθυστερημένα κράτη της – κι ας είναι νησί, κι ας είναι εξωτική, κι ας είναι όμορφη (κι αυτά στερεότυπα είναι, αλλά για άλλες ώρες).
Αυτά σκέφτεσαι. Αλλά η επόμενη πρόταση της είδησης είναι εκεί, μπροστά σου, για να σε ξυπνήσει. Και να σου ξανακόψει το αίμα. Να σε ρωτήσει με κόκκινα μάτια, οργισμένα, ποιος είναι ο πολιτισμένος κόσμος και ποιος ο άγριος. Να σου ζητήσει εξηγήσεις για το δικό σου κόσμο.
Οι δύο Ευρωπαίοι, σε μια φτωχογειτονία του Nossi Be (ναι, πρόκειται για το λιμάνι της Μαδαγασκάρης που έμαθε σε μας τους Έλληνες ο μεγάλος Νίκος Καββαδίας) έβαλαν, λέει, έναν ντόπιο να απαγάγει ένα παιδί, το οποίο στη συνέχεια σκότωσαν για να του αφαιρέσουν τα όργανα. Οι αστυνομικοί εντόπισαν το νεκρό παιδί με εμφανή τα σημάδια αφαίρεσης ζωτικών οργάνων, μεταδίδει το BBC.
Αντε τώρα, εσύ, δυτικός, ορθολογιστής, παιδί του Διαφωτισμού, που έχεις διαβάσει τον Αιμίλιο και τον Τσέζαρε Μπεκαρία και νομίζεις πως τα ξέρεις όλα, να πάρεις θέση στο θάνατο. Η δεύτερη σκέψη, επειδή είσαι αυτός που είσαι, θα είναι η καταδίκη της πυρπόλησης ανθρώπου από άνθρωπο, η απαίτηση κάθε εγκληματίας, όσο βαρύ κι αν είναι το έγκλημά του, να δικάζεται μόνο από το φυσικό του δικαστή και αν είναι ένοχος να σαπίζει στη φυλακή. Αλλά η πρώτη σκέψη;
Γιατί αν θέλουμε, στον ανεπτυγμένο, έστω και σε κρίση, κόσμο μας να μιλάμε για πολιτισμό και να το εννοούμε, τότε μόνο για τη ζωή του παιδιού μπορούμε να μιλάμε. Αυτήν, πρέπει πάνω απ’ όλα να προστατεύουμε. Και εδώ και στον Σταυρό του Νότου.
