Είναι χάρμα να ακούει κανείς τον Κωστή Χατζηδάκη να αγορεύει στην Ευρώπη. Τι ωραία που τα λέει! Μεστά, με προτάσεις, με ιδέες. Αυτό θα πει συγκρότηση. Είναι ωραία όλα αυτά για κάποιον που έφτασε στον πλανήτη Γη με διαστημόπλοιο. Πήγε λοιπόν ο υπουργός υποΑνάπτυξης στο Συμβούλιο Ανταγωνιστικότητας στις Βρυξέλλες, τίναξε από το κοστούμι του τις στάχτες που μετέφερε από το εγχώριο οικονομικό πεδίο και άρχισε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα: μπλα, μπλα, μπλα, μπλα. Για τις μικρομεσαίες πρότεινε τη διασύνδεση της πρωτοβουλίας Small Business Act με τη διαδικασία του ευρωπαϊκού εξαμήνου ώστε να εξετάζονται και τα ταπεινά οικονομικά μεγέθη σε επίπεδο κορυφής.
Στα λοιπά επαναστατικά που πρότεινε είναι η απλοποίηση των κανόνων εσωτερικής αγοράς, η προώθηση της καινοτομίας και διάφορα άλλα τέτοια που γεμίζουν τις σελίδες των ομιλητών αλλά δεν έχουν καμία επίδραση στην πραγματικότητα. Ο Κωστής Χατζηδάκης είναι ο υπουργός που ενώ τα λέει όλα αυτά βλέπει να κλείνουν οι επιχειρήσεις κατά χιλιάδες. Βλέπει ως θεατής χωρίς να εφαρμόζει μέτρα ικανά να αναστείλουν την πορεία των πραγμάτων.
Τι είναι αυτά που βλέπει ο Κωστής Χατζηδάκης: το δεύτερο εξάμηνο του τρέχοντος έτους 110.000 επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν πρόβλημα στην έγκαιρη καταβολή μισθών και περισσότερες από τις μισές να απειλούνται με λουκέτο. Το 63,3% των μικρομεσαίων επιχειρήσεων δεν θα ανταποκριθεί στις φορολογικές υποχρεώσεις του και αναμένεται να χαθούν περί τις 90.000 θέσεις εργασίας. Σε αυτό το πλαίσιο ο υπουργός υποΑνάπτυξης είπε διάφορα βαρυσήμαντα όπως ότι η ρευστότητα είναι σημαντική για την ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας. Και τι έκανε για τη ρευστότητα; Τίποτα_ πέραν του μπλα, μπλα, μπλα, μπλα. Για να τα λέμε όλα: αύξησε λιγάκι την απορρόφηση του ΕΣΠΑ, που δεν είναι πανάκεια αλλά κάτι δείχνει για το πώς λειτουργεί το σύστημα.
Το ζητούμενο λοιπόν είναι τα λιγότερα λόγια και η εφαρμογή συγκεκριμένων μέτρων. Η έλλειψη ρευστότητας δεν είναι κάτι αφηρημένο, σχετίζεται πρωτίστως με τις τράπεζες που απολαμβάνουν ένα ιδιαίτερο καθεστώς: όταν οι ίδιες βρίσκονται σε ανάγκη, γίνονται «κρατικές», όταν η αγορά έχει ανάγκη θυμούνται ότι είναι ιδιωτικές. Μια άλλη δυσκολία των μικρομεσαίων, κυρίως σε ό,τι αφορά την εξωστρέφειά τους, έχει να κάνει με τη γραφειοκρατία. Ούτε αυτή είναι αφηρημένη, σχετίζεται με κανόνες λειτουργίας των υπηρεσιών.
Θα πει κανείς ότι ένας υπουργός είναι πολύ μικρός απέναντι στην τρόικα, πολύ μικρός απέναντι στον δημόσιο τομέα, πολύ μικρός απέναντι στα Μνημόνια και την Ιστορία. Αν είναι όμως τόσο μικρός μπορεί αντί να πηγαίνει στις Βρυξέλλες να πάει στο σπίτι του. Να αναλάβει κάποιος που νιώθει μεγάλος απέναντι στο μέγεθος των περιστάσεων.
