Tο είχε συνοψίσει επαρκέστατα ο Ρέιμοντ Τσάντλερ: «Το πρώτο φιλί είναι μαγεία. Το δεύτερο φιλί, οικειότητα. Το τρίτο, ρουτίνα». Το έχουν επιβεβαιώσει και εργαστηριακές έρευνες ανά τον πλανήτη: η οικειότητα, αν δεν σκοτώνει, απονευρώνει το σεξ. Γυναίκες και άνδρες, λένε οι ειδικοί, διεγείρονται σταδιακά πολύ λιγότερο όταν εκτίθενται επανειλημμένως στις ίδιες ερωτικού περιεχομένου φωτογραφίες ή επιδίδονται ξανά και ξανά στις ίδιες και απαράλλαχτες ερωτικές φαντασιώσεις. Το θυμήθηκα μόλις άκουσα ότι η ταινία «Before Midnight» (το τελευταίο μέρος της indie, ελαφρώς «ξενέρωτης» ρομαντικής τριλογίας με τον Ιθαν Χοκ και τη Ζυλί Ντελπί) που προβλήθηκε εσχάτως με επιτυχία στο Φεστιβάλ Σάντανς ήταν σαφώς πιο «προσγειωμένη» από τις προηγηθείσες «Before Sunrise» (1995) και «Before Sunset» (2004). Σχεδόν 20 χρόνια μετά τη γνωριμία τους σε ένα τρένο, καθ’ οδόν για τη Βιέννη, έχει επέλθει η απομυθοποίηση. Το κινηματογραφικό ζευγάρι εγκαταλείπει το τοπίο και τα ραφινάτα υπονοούμενα και διερωτάται μεγαλοφώνως αν ο χρόνος, τα παιδιά, η συνήθεια κ.ά. απομυζούν το πάθος.
Οι ειδικοί προειδοποιούν ότι γάμος παραμένει ο απόλυτος μηχανισμός εξόντωσης του μύθου (του άλλου). Γι’ αυτό και θέλει «δουλειά». Θυμάμαι έναν υπερήλικο οικογενειακό φίλο που όταν έπινε ένα ποτήρι παραπάνω κατέθετε σκωπτικώς τις πιο τρομαχτικές αλήθειες: «Είτε πιάνω τον δικό μου μηρό είτε τον δικό της είναι ένα και το αυτό». Μόλις καταπλεύσουν δε και τα παιδιά, τα όποια ψήγματα του όποιου μύθου καταλήγουν στο μπλέντερ μαζί με την πρώτη προς πολτοποίηση κρεατόσουπα, το ερωτικό πάθος μπορεί να υπάρχει, αλλά μοιάζει να γίνεται και αυτό, αν δεν «δουλευτεί», απελπιστικά εύπεπτο, υδαρές, «νιανιά»· εκεί που κάποτε ο άλλος σε έβλεπε σαν ένα hot date, τώρα σε βλέπει τις περισσότερες ώρες της ημέρας σαν έναν άφυλο business buddy με τον οποίο τον δένουν πρωτίστως το οργανόγραμμα, οι εργατοώρες, η αποδοτικότητα, το κόστος εργασίας κ.ο.κ. Ιδού τι κατέθετε ήδη πριν από 120 και κάτι χρόνια ο Μαξ Νορντάου, στο βιβλίο του «Ο κατά συνθήκην γάμος» (εκδ. Ροές): «Ας διεξέλθουμε τώρα τι κατέστησε τον γάμο ως το ψέμα του πολιτισμού μας. Ελαβε χώρα μια υλική σύμβαση όπου ο ρόλος του έρωτα ελαχιστοποιήθηκε τόσο, όσο και ένα συμβόλαιο δύο εταίρων που διαχειρίζονται από κοινού μιαν επιχείρηση».
Διόλου τυχαίο ότι οι ειδικοί μιλούν για επιδημία γάμων με πολύ λίγο ή καθόλου σεξ (στην οποία ήρθε, βεβαίως, να κατακαθήσει και έτερο διαβρωτικό τής λίμπιντο, η οικονομική κρίση). Σημειώνουν δε ότι σημαντικό ρόλο παίζει και η δικτατορία των παιδιών. Τα πάντα στη σύγχρονη οικογένεια περιστρέφονται γύρω από αυτά, στις διακοπές δεν θα ψάξεις ξενοδοχείο με θέα, αλλά με νεροτσουλήθρα. Δεν χρειάζεται να επικαλεστείς ούτε πονοκέφαλο ούτε σύσκεψη στο γραφείο, η αποχή είναι πλέον απενοχοποιημένη και για τα δύο φύλα. Σύμφωνα με την αμερικανίδα συγγραφέα και δημοσιογράφο Κάτλιν Φλάναγκαν, συχνά ο γάμος δεν εξασφαλίζει πρόσβαση στο σεξ, αλλά στην αγαμία. Οπως γράφει χαρακτηριστικά στο άρθρο της, The Wifely Duty (Το καθήκον της συζύγου), στο «Αtlantic»: «Είναι να λυπάσαι πια τον δυστυχή παντρεμένο που ελπίζει στο τέλος της ημέρας να βρει λίγη ανακούφιση στη συζυγική αγκαλιά. Καλείται πλέον να εφεύρει έναν τρόπο να “αποπλανήσει” μια γυναίκα που είναι οικονομικά ανεξάρτητη, αποκαμωμένη από την κούραση, ιδεολογικά παντελώς απρόθυμη να κάνει σεξ, παρά μόνο αν η ίδια το κάνει πραγματικά κέφι, εξαντλητικά εξοικειωμένη με όλα τα σεξουαλικά τερτίπια του, και έξω φρενών κάθε φορά που εκείνος, αφού μαγειρέψει το βραδινό των παιδιών, ξεχνάει να καθαρίσει τον πάγκο της κουζίνας ή να διπλώσει την πετσέτα. Δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις που επιλέγει τελικά να τσεκάρει το e-mail του, να χαζέψει λίγο αθλητικά και να πέσει για ύπνο».
Διόλου τυχαίο ότι πολλοί γάμοι καταλήγουν όπως η γαμήλια νύχτα της 5ης Νοεμβρίου 1919 για τον μεγάλο μεσοπολεμικό εραστή Ροδόλφο Βαλεντίνο (η πρώτη σύζυγός του κλειδαμπαρώθηκε μόνη της στη νυφική σουίτα). Με πολλές προσδοκίες, αλλά ελάχιστη δράση.
