Πριν από λίγο καιρό, η πρώτη µεγάλου µήκους ταινία του βρετανού ελληνοκυπριακής καταγωγής σκηνοθέτη Μάρκου Μάρκου, «Παπαδόπουλος και Σία», προβλήθηκε εντός Ευρωκοινωβουλίου, επειδή κρίθηκε ως µια αισιόδοξη πρόταση απέναντι στο σκοτεινό πρόσωπο της οικονοµικής κρίσης.
Προάγοντας την αλληλεγγύη, τη σύµπνοια και (κυρίως) το δέσιµο µιας οικογένειας Ελλήνων της Βρετανίας, ο Μάρκου εξιστορεί την περίπτωση ενός πάµπλουτου επιχειρηµατία, χήρου και πατέρα τριών παιδιών (Στίβεν Ντιλέιν), ο οποίος, όταν φαλιρίζει, σώζεται από µια ιδέα του ρέµπελου αδελφού του (Γιώργος Χωραφάς): ανοίγουν ξανά τη µικρή οικογενειακή επιχείρηση από την οποία ξεκίνησαν. Τουτέστιν, ένα εστιατόριο fish ’n’ chips στις φτωχικές παρυφές του Λονδίνου.
Στη σκηνή που παρουσιάζουµε εδώ, ο Χάρης Παπαδόπουλος (Ντιλέιν) θυµάται τον τρόπο που ήξερε για να κάνει το ψάρι τραγανιστό, µε τη σωστή ποσότητα αλευριού. «Αρχίζουµε να κόβουµε από το πλάι, στο σηµείο του κεφαλιού, και µετά, αργά αργά, κατεβαίνουµε προς την ουρά…».
Μετά το τέλος της σκηνής, βρέθηκα σε δίληµµα. Από τη µία θλιµµένος για το κακόµοιρο ψαράκι, από την άλλη το γουργουρητό του στοµαχιού µου!
