Ευχής έργον η «εκεχειρία» της προηγούμενης εβδομάδας στην Εθνική Λυρική Σκηνή να μην είναι μόνο προσωρινή και το μοναδικό λυρικό θέατρο της χώρας να επιστρέψει στην ομαλή λειτουργία του έπειτα από μία μακρά περίοδο αναταράξεων –λόγω των γνωστών στάσεων εργασίας του τεχνικού προσωπικού που οδήγησαν σε «βροχή» ματαιώσεων νωρίτερα, αλλά και καθ’ όλη τη διάρκεια της εορταστικής περιόδου. Σε κάθε περίπτωση η ταλαιπωρία του κοινού αλλά και τα 250.000 ευρώ που χάθηκαν από τα έσοδα εισιτηρίων σε ένα θέατρο το οποίο έχει ανάγκη και το τελευταίο από αυτά –δεν είναι μακρινή η εποχή που η ΕΛΣ απειλούνταν με λουκέτο λόγω υπέρογκων χρεών –δεν αφήνουν περιθώριο για ολιγωρίες. Από την Πολιτεία, εννοείται… Για να μη μιλήσει κανείς για το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, όπου τα όρια έχουν προ πολλού ξεπεραστεί αφού, ως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, δεν έχει οριστεί επισήμως ο επικεφαλής του. Μόνο διαρροές και διαβεβαιώσεις έχουμε για την παραμονή του Γιώργου Λούκου. Στο μεταξύ ο καιρός τρέχει και αναρωτιέται κανείς, εφόσον τελικά γίνει το Φεστιβάλ, τι πρόγραμμα θα έχει. Αν μάλιστα θυμηθούμε ότι και πέρυσι ήταν μια χρονιά με ανατροπές και ακυρώσεις, τότε το «όπως-όπως» τείνει να παγιωθεί. Αν θεσμοί ιστορικοί με τους οποίους το κοινό διατηρεί δεσμούς άρρηκτους αφεθούν να καταρρεύσουν, το συμβολικό –και όχι μόνο –βάρος θα είναι ασήκωτο.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
