Το τέλος των ανέμελων υπουργών

Από τα οποία τα 55 δισ. ευρώ κατευθύνονται σε πληρωμή μισθών και συντάξεων. Τα υπόλοιπα 33 δισ. ευρώ κατευθύνονται για την κάλυψη λειτουργικών δαπανών του κράτους, αναγκών της υγείας, για πληρωμή κοινωνικών επιδομάτων, για επενδύσεις κ.λ.π.

Εταίροι και δανειστές απαιτούν τη μείωση του συνόλου των παραπάνω δαπανών κατά 11,5 δισ. ευρώ.

Όπως φαίνεται από τη διάρθρωσή τους, η επιλογή των μειώσεων ούτε απλή είναι, ούτε εύκολη. Το πολιτικό και κοινωνικό κόστος είναι βέβαιο και εν πολλοίς αναπόφευκτο, όσο κι αν αρκετοί εκ των υπουργών κάνουν ό,τι είναι δυνατόν προκειμένου να το αποφύγουν.

Όμως η εποχή των εύκολων επιλογών έχει προ πολλού τελειώσει. Όπως και εκείνη του ανέμελου υπουργού, που με κόλπα και κολπάκια μπορούσε να περνάει άβρεχτος.

Τα ψέματα ωστόσο τελείωσαν και για τους υπουργούς.

Όσοι διεκδικούν θέσεις οφείλουν και να τις τιμούν. Δεν είναι διακοσμητικοί στα υπουργεία, ούτε καταναλωτές ανούσιας δημοσιότητας.

Είναι εκεί για να λαμβάνουν αποφάσεις δύσκολες και να τις υπερασπίζονται με επιχειρήματα και θέρμη.

Δεν είναι καιρός για προσωπικά πολιτικά παιγνίδια.Τώρα προέχει η σωτηρία της πατρίδας.

Δεν υπάρχει χώρος για κόλπα, παρά μόνο για θυσίες. Και για όσους αντέχουν…