Οι παλαιότεροι ασφαλώς ενθυµούνται και οι νεότεροι οφείλουν να γνωρίζουν ορισµένα γεγονότα που φωτίζουν αποκαλυπτικά το πρόβληµα των λεγόµενων ιδιωτικοποιήσεων.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’50 η περιοχή πρωτευούσης αγόραζε ηλεκτρικό ρεύµα από την αγγλική εταιρεία Πάουερ. Νερό η Αττική αγόραζε από την αµερικανική Ούλεν και µερικούς νερουλάδες της εποχής που γύριζαν στους χωµατόδροµους του ιοστεφούς άστεως, προσφέροντας νερό για πότισµα ή πόσιµο σε κανάτες.
Προτού κλείσει η δεκαετία, οι κυβερνήσεις εκείνων των χρόνων, µε προεξάρχοντα τον Κωνσταντίνο Καραµανλή, εξαγόρασαν υπέρ του Ελληνικού Δηµοσίου όλες τις επιχειρήσεις κοινής ωφελείας. Ετσι γεννήθηκε η ΔΕΗ για τον ηλεκτρισµό, και για το νερό η ΕΕΥ (Ελληνική Εταιρεία Υδάτων), σήµερα ΕΥΔΑΠ (έχει αναλάβει και τις αποχετεύσεις).
Μια άλλη µεγάλη εταιρεία είχε περιέλθει µετά τον Πόλεµο στο Ελληνικό Δηµόσιο ως τµήµα των πολεµικών αποζηµιώσεων της Γερµανίας προς την Ελλάδα. Ο ΟΤΕ, που ως τότε ήταν ιδιοκτησία της Ζήµενς.
Η λογική αυτών των κρατικοποιήσεων είναι τετράγωνη. Πρέπει να υπηρετούν τα συµφέροντα των πολιτών. Αν είναι µια τέτοια επιχείρηση δηµόσια δεν θα έχει τιµολόγιο κερδοσκοπικό, δεν θα εκµεταλλεύεται τον λαό κ.λπ. κ.λπ. Και ακόµη, τα όσα κέρδη της θα πηγαίνουν είτε σε επενδύσεις υπέρ της επιχείρησης είτε στα ταµεία του κράτους.
Πού να φανταζόταν ο Κωνσταντίνος Καραµανλής ότι έστηνε µια δηµόσια επιχείρηση που συντόµως θα ανήκε στους συνδικαλιστές, τουλάχιστον για ταξίδια αναψυχής. Και όχι µόνο δεν θα έδινε κέρδη στο Δηµόσιο αλλά θα προκαλούσε ζηµιές που σήµερα πνίγουν τη χώρα.
Είναι φανερόν τι πρέπει να γίνει. Δεν είναι θέµα ιδεολογίας, είναι αναγκαία συνθήκη για να µη µεταβληθούµε σε χώρα επαιτών!
Και επί τη ευκαιρία: όσοι νοµίζουν ότι θα αρπάξουν επιχειρήσεις και θα καταληστεύσουν τη δηµόσια περιουσία, Ελληνες (…«λαµόγια») και ξένοι (που γνωρίζουν εκ των ένδον τα κρίσιµα νούµερα), τελικώς θα σπάσουν τα µούτρα τους.
